- რა?
- ჯერ არ ვიცი მაგრამ..
- რას ნიშნავს " საფრანგეთში მივდივარ? " სიცხე გაქვს? თუ ოცნებები რეალობაში გერევა?
- დამაცადე, ნინიტა.
- მაშინ ამიხსენი!
- უნივერსიტეტიდან დამიკავშირდა ბატონი რევაზი. რაღაც პროექტი მაქვს მოსამზადებელი, მარტო მე არ ვიქნები, ჩვეულებრივი კონკურსია. საფრანგეთში მხოლოდ ორი მიდის.
- და რამდენი ხნით მიდიხარ?!
- ჯერ არ ვიცი..
- ქეთა! რამდენი ხნით მიდიხარ?!
- ალბათ 1 წლით, სამუშაოდ.
- გეგამ იცის?
- საიდან ეცოდინება?
- როდის ეტყვი?
- როდესაც დავრწმუნდები, რომ წავალ.
- არა, ქეთა, ბარემ იქიდან დაურეკე, ან წერილი დაუტოვე. ან საერთოდ მე ვეტყვი და შენ მერე დაელაპარაკე, თუ ჩამოხვალ!
- ნინიტა, რა გჭირს?
- უშენოდ როგორ ვიყო მე?!
- კარგი, რა. _ ხელები წელზე მომხვია და თავი მხარზე ჩამომადო.
ჩემთვის ქეთას წასვლა, კომპიუტერული თამაშის ხუთი სიცოცხლიდან ერთ-ერთის დაკარგვის ტოლფასი იქნებოდა. მართალია, არსებობას გავაგრძელებდი დანარჩენი ოთხის გამო, მაგრამ დაკარგული ერთი დიდი დანაკლისი იქნებოდა.
- ფრანგი ბიჭები კაია. _ ჩავილაპარაკე უეცრად და მისი სიცილით დავიმსახურე.
- ბიჭებზე გამახსენდა, დიდხანს უნდა ელოდოთ შენ და თორნიკე ერთმანეთს?
- რა?
- მოსწონხარ და რაღა თქმა უნდა შენც მოგწონს.
- საიდან დაასკვენი?
- შენ რომ გხედავს, თვალები სულ სხვანაირად უფერადდება.
- სხვა თემაზე ვილაპარაკოთ, რა. ეს თემა ისედაც მოუშორებელი მდგმურივით მყავს ჩაჭედილი გონებაში.
