- სიცხე გაქვს?
- რატო?
- თორნიკე, მართლა გგონია, რომ ბარბარესთან გამოგყვები? და რა სტატუსით? დედაშენი ვარ თუ მამაშენი? ან იქნებ რომელიმე ახლო ნათესავი ვარ და აქამდე არ ვიცოდი?
- მეგობარი ხომ ხარ? _ ეს სიტყვა ზედმეტად ჩამრჩა გონებაში. რატომ ვიყავი მე მისთვის უბრალო მეგობარი, ხოლო ის ჩემთვის მეგობარზე მეტი?
- აჰა და რადგან მეგობარი ვარ, შენ ხომ გიტან და ახლა ბარბარეც უნდა ავიტანო?
- აბუქებ.
- რას ვაბუქებ? ნერვებს ნუ მიშლი, თორნიკე!
- რა ხდება? _ სანდრო ჩაერთო ლაპარაკში.
- არაფერი. _ თორნიკეს მზერა მოვაშორე და თეფს დავხედე უმადოდ.
- მაშინ ჭიქა მოარტყით. _ ჩაიცინა მთვრალმა და ღვინით სავსე ჭიქა ასწია.
- ჯერ ღვინო გადმომაწოდე.
- ნინიტა, აღარ დალიო.
- რას მბრძანებლობ?! მომეშვი, რა.
- კარგი, დათვრები, რამე სისულელეს ჩაიდენ და შედეგები მხოლოდ საკუთარ თავს დააბრალე მაშინ.
- არაფერს ვიზამ ისეთს, რომ შევრცხვე... ამჯერად მაინც. _ ცალყბად გავუღიმე და სასმელი ჭიქაში ჩამოვისხი.
***
ორი დღე გავიდა მას შემდეგ. სახლის ეზოში ვიჯექი და დედამიწის ხმებს ვაკვირდებოდი. ძილი არაფრით მეკარებოდა, თუმცა ამაზე არ ვწუხდი, ჩემთვის ჩვეულებრივი ამბავი იყო.
- არ გძინავს? _ სახლიდან ქეთა გამოვიდა.
- კი, კაი ხნის ჩაძინებული ვარ უკვე. რანაირი კითხვებია? ცალკე დედაჩემი მიშლის ხოლმე ნერვებს. დამინახავს სახლში მისულს და ნინიტა მოხვედიო ისე მეკითხება, თითქოს იქ მდგარს არ მხედავდეს.
- რიტორიკულად ვიკითხე. შეგეძლო პასუხი არ გაგეცა. _ უემოციოდ მითხრა და გვერდით მომიჯდა.
- რა გჭირს?
- არაფერი.
- არ დაიწყო გაპრანჭვები, ხომ იცი, ვერ ვიტან. პირდაპირ მითხარი რა მოხდა.
