M A D E L I N E
"This one is a corner unit," saad ng babaeng nagbibigay sa akin ng tour sa buong condo. "You have a panoramic view of the Metro, and if the weather is clear, you can also see some parts of Rizal."
Malawak iyong unit at bagong-bago pa. Mas gusto ko rito kaysa sa naunang dalawang unit na ipinakita niya sa akin.
Nakangiti akong lumapit kay Darwin na nakatuon ang atensyon sa cellphone niya.
"Mas gusto ko rito," bulong ko sa kaniya. "Ito na lang? Tingin mo?"
Parang hindi niya ako nakikita.
Pinatay niya iyong cellphone niya at saka kinausap iyong babae. "Kendra, ikaw na ang bahala. I have a meeting to attend to."
Naglakad siya palapit sa babae at nakipagbeso rito bilang paalam.
"Aalis ka?" tanong ko sa kaniya nang tumalikod siya sa akin at naglakad papunta sa pinto.
Alam kong narinig niya ako pero hindi siya sumagot at tuluyan na lang na lumabas ng unit at iniwan kami.
"Miss Monteclaro?" magalang na sambit naman ni Kendra. "Shall we proceed with the tour?"
Umiling ako.
"Hindi na," sagot ko. Pinilit kong ngumiti sa kaniya. "Hindi na po, Miss Kendra. Uuwi na lang ako sa amin."
"Pero, Ma'am—"
"Okay lang, Kendra." Hindi ko na siya pinatapos na magsalita. Nagpasalamat na lang ako sa kaniya at madaling lumabas na rin ng unit.
Wala na si Darwin nang makarating ako sa hallway.
Mag-isa akong sumakay sa elevator at saka bumaba sa floor niya.
Nang makabalik ako sa unit niya ay saka ko lang naalala na wala akong susi, at lahat ng gamit ko ay nasa loob, maski ang cellphone ko na iniwan kong naka-charge.
Sumalampak ako sa naka-tiles na sahig, at saka isinandal ang likod ko sa pinto.
Darwin never looked at me again ever since what happened last night.
He talked to me this morning, maybe once or twice. But only because we have an appointment with Kendra.
I don't know how to fix what I did.
I don't even recall ever mentioning Denver's name.
I know what happened was completely my fault. If it was the other way around and Darwin moaned Belle's name in front of me, I would have literally evaporated into a pool of shit.
I stayed outside his unit for three hours. Just me and my thoughts.
He came back around lunch, with a paperbag on one hand, and a poker face.
He didn't greet me.
He just straight up walked to the door and opened it.
He didn't even look affected by the fact that I spent the last few hours waiting for him.
"May dala 'kong pagkain," bulong niya.
