Unicode~
လှောင်ပိတ်နေတဲ့ အခန်းထဲမှာ...။
ပြတင်းပေါက်နား ခုံလေးတစ်ခုံချ၍ထိုင်နေသည်။ ပြတင်းမှန်ကို ဖြတ်ကျော်၍ ဟိုးအဝေးကြီးကို ငေးမိနေသည်။
ခဏလေးအတွင်း ရုပ်ရှင်ဆန်ဆန် ဖြစ်ပျက်မှုတွေက သိပ်မြန်လွန်းမနေဘူးလား။
အချစ်ပြန်သွားပြီနောက် အမေနဲ့ကိုယ် ကတောက်ကဆ နည်းနည်းဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
ကိုယ်က အမေ့ကို မယုံသလို အမေက ကိုယ့်ကိုနားလည်မှုမပေးခဲ့ရုံ။
စကားတွေက ပြောလေ အမှားပါလေမို့ အမေက အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး ကိုယ်က ဒီမှာထိုင်ကျန်ခဲ့သည်။
လေကောင်းလေသန့်ရှူတိုင်း စိတ်အေးသွားမယ်၊ ခေါင်းအေးသွားမယ်လို့ ဘယ်သူက ပြောလိုက်တာလဲ။
ခုထိ ကိုယ့်ခေါင်းထဲ ရှုပ်ထွေးနေဆဲလေ။
"အချစ်က မရှိဘူးတဲ့လား။ ဘယ်လိုမဖြစ်နိုင်တဲ့ စကားတွေလဲ.. အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ"
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"ညနေစာစားဖို့ဆို တော်ပြီနော်"
ထို့နောက် တံခါးလော့ချထားသည့်ကြားက သော့ဖွင့်သံကြားလိုက်ရသည်။
"ကျစ်! မစားချင်ပါဘူးဆို အမေရာ... ဪ"
ဝင်လာသည်က အမေတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်။ ဒေါက်တာStephenအပြင် ဒေါက်တာJamesပါ ပါလာသည်။
ဒေါက်တာ Stephenကတော့ အမေပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ ကိုင်တွဲထားလျက်။
ဒေါက်တာ James.. အန်ကယ့်ကိုမြင်မှ တစ်ခုခုကို တွေ့မိလာသည်။
စိတ်ရောဂါအထူးကုဆရာဝန်မလား။
အဲ့တာပြီးတော့ အန်ကယ်မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေ.. Surveyကောက်တာနဲ့ နည်းနည်းမှမတူတဲ့ မေးခွန်းပေါင်းများစွာတွေ။
ဒါဆို ဘာလဲ.. အန်ကယ်ကရော အမေ့ရဲ့ လက်ချက်၊ အမေ့ရဲ့ ထောင်ချောက်လား။
မဟုတ်ဘူးနော်.. ကိုယ်လုံးဝမရူးဘူး။
တစ်လောကလုံးက ဘာလို့ အရူးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံနေရတာလဲ ဘာကြောင့်လဲ။
"ဘာ.. ဘာလာလုပ်ကြတာလဲ။ အန်ကယ်နဲ့ ပိတ်ရက်မှတွေ့မယ်လို့ ပြောထားတယ်လေ"
YOU ARE READING
𝘐𝘯𝘷𝘪𝘴𝘪𝘣𝘭𝘦 𝘚𝘵𝘳𝘪𝘯𝘨
FanfictionJust the only string tying me to invisible you.. Please don't ever give up on me.. JJK x KTH Kookv
