Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Aa!" Diyerek konuştu Sibel. "Siz tanışmıştınız değil mi? Unuttum ben onu."
Ayağa kalktıktan sonra bana döndü. "O yüzden oğlu oğlu dedim. Tanıştığınız aklımdan çıkmış."
Bir şey söylemedim. Onlar sadece yemekte ve ertesi gün olanları biliyordu. Yani aslında düşününce unutmuş olması çok normaldi. Doğru düzgün konuşmamıştık bile onların yanında.
Ama işin bir de onların yanında olmayan kısmı vardı.
Mesela Cahit şuan 'ben sana evi kiralamam, sen izinsiz fotoğraflarımızı çektin, haber yapmaya kalktın' diyebilirdi.
Ve içimden bir ses kesinlikle böyle bir şey söyleyeceğini söylüyordu.
"Kızdınız mı?" Dedi Sibel tekrardan. "Cahit abi?"
"Yok." Diyerek sessizliğini bozdu Cahit. "Niye kızayım abiciğim? Sorun yok." Dedi ama gözleri hiç sorun yokmuş gibi bakmıyordu.
Bu kadar sinirli durması normal miydi? Hep mi böyleydi yoksa ben mi hep bu haline denk gelmiştim?
İkincisinin olma ihtimali daha yüksek gibi geliyordu.
Cahit bana döndü ve "Biz evi gezelim mi?" Diye sordu.
"Aslında Ahsen evi gezdi." Dedi Sibel.
"Olsun, bir daha bir baksın. Hem ayrıntıları konuşuruz."
Aşağıya indikten sonra beni öldürecekmiş gibi bakmasa hemen kabul edebilirdim. Ama öyle bakınca bir duraksamadım değildi.
"Ahsen hanım." Deyince kendime geldim.
"Bakalım." Dedim hemen.
"Buyrun."
Eliyle kapıyı gösterince koltuğun üzerinde ki çantamı alıp kapıya yöneldim. Cahitte arkamdan geliyordu. Ben evden çıktıktan sonra o da hemen arkamdan çıktı.
"Ne işin var senin burada?" Diye sordu merdivenlerden inerken.
"Ev bakıyorum."
"Ev mi bakıyorsun?"
"Evet."
"Dalga mı geçiyorsun sen benimle?" Deyince durdum ve arkamı döndüm. "Hangi konuda?"
"Bu kadar tesadüfe inanmamı mı bekliyorsun?"
Gözlerim kocaman açıldı.
"Pardon?" Dedim hızla. "Ne demek istiyorsun sen?"
"Bence gayet açık ne demek istediğim." Dedi ve bir basamak indi. Aramızda hiç basamak kalmamıştı ve benim yüzüne bakmak için başımı havaya kaldırmam gerekiyordu. "Kimsin sen?" Diye sordu.
Ses tonu bir içimi ürpertmedi değil. Yani kısa bir an kim olduğumu düşünmek istemiştim.
"Ahsen Kara!" Dedim kendimden gayet emin bir şekilde.
