Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12 Haziran 2022
Aynadaki yansımamdan kendimi incelerken Zehra sabırsız bir şekilde konuştu. "Ahsen! Giyemedin mi daha?"
"Evet ya." Dedi Tülin'de. "Öldük burada meraktan."
Derin bir nefes aldım. Gerçekten şu kızlar ile yaşadığım her günde hayat kalitem biraz daha değişiyordu. Bazen iyi yönden, bazen kötü yönden.
Her şeyi merak etmelerinde sorun yoktu. Onlar benim arkadaşlarım hatta kardeşlerimdi. Merak edebilirlerdi. Ama beni sürekli bir acelenin içine sokup, her işimi hızlı hızlı yapmama sebep olmasalar her şey çok daha güzel olurdu.
"Bekleyin!" Dedim sinirle.
Üstümde ki gelinliğin vermiş olduğu sıkıntı ve son günlerin üzerimde bıraktığı yorgunluk sinirlenmeme sebep oluyordu.
Aynadan son kez kendime baktıktan sonra kapıya yöneldim. Kapıyı açmamla kızların içeriye dalması bir oldu. Evet tam olarak dalmışlardı. Buna içeriye girmek denemezdi. Çok kibar kalırdı.
"Yavaş." Diye mırıldandım ama duyduklarından bile emin değildim.
"Ahsen." Dedi Zehra bana bakarak. Söylediklerim, sinirim umrunda bile değildi. Büyülenmiş gibi bana bakıyordu ikiside.
"Olmuş mu?" Dedim bende onlara bakarak.
"Çok güzel olmuş." Dedi Tülin. "Prensesler gibi olmuşsun."
"Canım Ahsen Kara her zaman bir prensestir. Gelinliğe gerek yok." Demem ikisininde kahkaha atmasına sebep oldu.
"Zehra sen beğenmedin mi?" Diye sordum o bir şey söylemeyince. Ama beğendiğini biliyordum. Söylemesine gerek yoktu çünkü yüzünde ki ifadeden, bakışlarından belliydi beğendiği.
Zaten ben beğenilmeyecek gibi bir gelinlik seçmemiştim. Öyle bir şey mümkün müydü ki?
Şartlar hayalimden tabii ki farklıydı. Fakat benim seçtiğimde, şartların en iyisiydi. Hatta en iyisinden bile iyiydi.
"Saçmalama!" Dedi bir anda oldukça yüksek bir ses ile. "Çok güzel! Bayıldım."
"Teşekkür ederim." Derken telefonum çalmaya başladı.
Tülin sandalyenin üzerinde duran çantamdan telefonumu aldıktan sonra bana uzattı. Cahit arıyordu.
"Efendim sevgilim." Dedim telefonu açıp.
"Güzelim bitti mi işin?"
"Yani." Dedim. "Bitti sayılır."
"Tamam ben çıktım şimdi karakoldan, geliyorum seni almaya."
"Tamam birtanem."
Telefonu kapattıktan sonra kızlara döndüm. "Cahit geliyor, ben gideceğim."
