Zemheri | Tamamlandı

37.Bölüm

Sırtımı duvara yaslayıp, hiç bir tepki göstermeden karşıya bakmaya başladım.

Dışarıdan bomboş etrafıma bakıyor gibi görünsemde içeride işler hiç öyle değildi.

Herkesin tek tek tepkisini ölçüp, işin bana ne kadar büyük bir olaya patlayacağını hesaplamaya çalışıyordum.

Ama ne kadar hesap yaparsam yapayım olaylar küçülmüyor aksine büyüyüp duruyordu. Ve artık iş, içinden çıkılmaz bir hal almaya başlıyordu.

"Ahsen." Dedi yanımda aynen benim gibi oturan Hande.

"Efendim." Dedim hiç hareket etmeden.

"Ne yapacağız?"

"Hiç bir fikrim yok." Dedim açık açık. Çünkü gerçekten hiç bir fikrim yoktu. "Biraz bekle kendime geleyim."

"Ya beklemek için çok fazla zamanımız olursa?" Deyince kaşlarımı çattım.

"Ne?" Diyerek ona döndüm. O da hemen bana döndü.

"Ya bizi çıkarmazlarsa buradan, ömrümüzün so-"

"Yuh artık Hande." Dedim lafını kesip. "Salak salak konuşma yanımda. Adam mı öldürdük sanki niye çıkarmasınlar?"

"Ne bileyim." Dedi korkuyla. "Sen ne düşünüyorsun o zaman."

Derin bir nefes aldım.

"Ben bizim burada olduğumuzu öğrenenlerin vereceği tepkiyi düşünüyordum."

Oflayarak başını duvara yasladı.

"Ben işin o kısmını düşünmedim bile."

"Ailem alışkın." Dedim. "Yani özellikle haber vermem ama duyarlarsa aşırı şaşıracaklarını sanmam. Ama Cahit ne tepki verir onu kestiremiyorum."

"Ailen alışkın mı?" Diye sordu hızla. "Ailen böyle bir şeye nasıl alışabilir?"

Derin bir nefes aldım.

"Yani olay çıkarmama işte."

"Geceyi karakolda geçirmene de mi alışkınlar?"

"Hayır." Dedim. "Ama daha önce yaşanan bir şey."

"Daha önce yaşanan bir şey?"

"Evet. Ama bu sefer bende böyle bir şey beklemiyordum. Bir şey yapmadık ki."

"Daha önce yapmış mıydın?" Diye sorunca bakışlarımı kaçırıp tekrardan önüme döndüm.

"Evet."

"Sormaya korkuyorum."

"Merak etme adam öldürmedim." Dedim. "Eski sevgilimin bahçesini yaktım."

"Ne?" Diye bağırdı şaşkınlıkla. "Bilerek?"