Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradan geçen iki hafta bizim için oldukça yoğun geçmişti. Cahit yaptığı tatilin ve kullandığı iznin bedelini gayet sıkı bir şekilde öderken aynı zamanda Nilgün hanım meselesiyle uğraşmıştı. Aynı zamanda uğraşmakla kalmamış, halletmişti de.
Cahit bunları yaparken ne hissetti, ne düşündü bilmiyorum. Sadece bana söylediği kadar olmadığını biliyordum. Söyleyemediği şeyler vardı. Kendimden biliyordum.
Fakat çok iyi bildiğim bir şey vardı. Babası, Cahit'e minnettardı. Bakışlarından belliydi. Çok görmemiştim, sadece görüştükleri gün eve döndüklerinde görmüştüm. Cahit çok yoğundu, o evdeyken bir yere gitmemiz zaten olası bir şey değildi ama o yokken benim de gidesim gelmiyordu. Evim de gayet mutluydum.
Zil çalınca hızla yerimden kalktım ve kapıya koştum.
"Sevgilim." Diyerek sıkıca sarıldım Cahit'in boynuna. Bu kadar kısa sürede bu kadar çok özlemek normal miydi? Yoksa biz mi anarmoldik bilemiyordum. Ama içimde bir ateş, yanımda Cahit yokken cayır cayı yanıyordu. Hatta bazen Cahit yanımdayken bile yanıyordu.
Cahit'den önce bir insanın, bir insanı bu kadar sevebileceğini bilmezdim.
Öğrenmiştim.
İyi ki de Cahit ile öğrenmiştim bunu. Onsuz bir hayatı bırak, onsuz bir hayal bile kuramıyordum artık.
"Hoşgeldin." Dedim boynuna arka arkaya öpücükler bırakırken.
"Hoşbulduk." Dedi gülümseyerek. "Yine çok özlenmişim bakıyorum da?"
Gülerek başımı boynundan çektim ve ondan uzaklaşmadan yüzüne baktım.
"Çok." Dedim iç çekerek. Ve dudaklarına uzun bir öpücük bıraktım. "Sen özlemedin mi?"
"Çok özledim." Dedi o da içten bir şekilde.
"Karnın aç değil mi?" Dedim heyecanla.
"Aç." Dedi içeriye girerken. Daha sonra kapıyı kapattı ve tekrardan bana döndü. "Zaten yemek yeme diye yüz kere mesaj attın."
"Abartma." Dedim hemen. "Yüz kere değil."
Güldü.
"Ne yapayım ya? Heyecanlandım."
"Yemek yaptığın için mi?"
"Evet olamaz mı?"
"Olabilir birtanem." Dedi. "Bende şuan o yemekleri yemek için çok heyecanlıyım. Önce bir duş alayım sonra güzelce yemeğimizi yiyelim olur mu?"
"Olur." Dedim. "Bende o sırada masayı hazırlarım."
"Tamam."
Cahit duş almak için banyoya gidince bende masayı hazırlamaya başladım. Aradan geçen iki haftada yemek yapmak konusunda kendimi biraz olsun geliştirebilmiştim. En azından şimdi saatlerce uğraştığımda ortaya sadece çorba çıkmıyordu.
