Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen kullan arabayı." Dedim ve bir şey söylemesini beklemeden arabaya bindim.
Cahit'de arabaya bindi ve yola çıktık.
O bir şey söylemedi bende bir şey söylemedim.
Üzgün değildim. Ama tuhaf hissediyordum. Rahatlamıştım çünkü daha önce bir çok kez kavga etmiş olsakta az önce söylediklerimin hiç birini söylememiştim.
Hep onu suçlamıştım evet. Ama bunlar için değil. Annem öldüğü için suçlamıştım. Babam zaten bu yüzden sevmemişti beni. Abim böyle yapmamıştı. Annem öldüyse babam var diye düşünmüştü. Gerçekleri hiç bir zaman söylememişti. Ben bir kere bile abimin ağzından benim annem babam yüzünden öldü cümlesini duymamıştım.
O yüzden abimi kazanmak ilk günden en kolayıydı. Babamda abimi kazanmıştı. Araları hiç kötü olmamıştı. Evet mükemmel bir baba oğul ilişkileri olmamıştı hiç bir zaman. Ama bizimki kadar da kötü değildi.
Ben hep gerçekleri söylemiştim. Babamı da özlemiştim ama yine de gerçekleri söylemiştim. Fakat bu değildi ki ondan vazgeçtim. Babam beni istese, çabalasa belki bende affederdim. Çünkü benim de ihtiyacım vardı babama. Annemi kaybetmişken en çok babama ihtiyacım vardı.
Ama o sanki ben kocaman bir insanmışım gibi, her seferinde benimle kavga etmişti. Ne zaman bir şeyler söylesem kendini savunmuştu. Hiç bir zaman diyememişti ki kızım tamam gel bir kere de sarılalım. Belki sarılsak geçerdi. Belki bende affederdim. Ama hiç bir zaman böyle olmamıştı.
Belki bende suçluydum. Hiç bir zaman böyle olmasını da istediğimi belli etmemiştim.
Tamam şimdi neyse ama çocukken ihtiyacım olabileceğini düşünemeyecek kadar körler miydi? Bu kadar mı görmek istememişlerdi beni?
Evet beni görmek istememişlerdi. Babam beni bir kere gerçekten görmeyi denese, en azından şuan böyle olmazdık.
İnsan hep kötü şeyler yaşayınca bir acaba takılı kalıyordu dilinde. Acaba öyle olsa nasıl olurdu, acaba böyle olmasa güzel olur muydu, acaba, acaba, acaba...
Ama artık ne babam, ne babaannemler, ne babamın mutlu ailesi beni üzemezdi. Bu zamana kadar üzmüşlerdi. Bu zamana kadar yalnızdım. Ama bundan sonra üzemezlerdi. Çünkü artık yalnız değildim. Artık Cahit vardı. Sevdiğimi ve sevildiğimi hissettiğim bir ilişkim vardı ve bu çok güzel bir şeydi. Arkadaşlarım vardı. Artık yalnız değildim. Beni sevmelerine, yanımda olmalarına, beni desteklemelerine gerek yoktu. Artık onlara ihtiyacım yoktu.
"Nereye gidelim sevgilim?" Diye sordu Cahit naif bir ses tonuyla.
Düşüncelerimden sıyrılıp ona doğru döndüm.
"Bilmem." Dedim. "Yanımda sen olduktan sonra, her yere gidebiliriz."
Cahit kısa bir an bakışlarını yoldan çekip bana baktıktan sonra tekrardan yola döndü.
