Zemheri | Tamamlandı

62.Bölüm

Elim ister istemez cama gitti ve camın arkasında ki minik insana baktım.

Minik insandan başka ne diyebilirdim bilmiyorum...

Aslında şu saatlerde planımız hastanede, küvezin camından içeriye bakıyor olmak değildi. Ama tam karşımızda dünyaya gözlerini yeni açmış minik erken gelmeye karar verince bizim de planlarımızda değişiklik olmuştu.

"Cahit." Dedim. "Şuna bak, ne kadar küçük."

"Evet." Dedi Cahit, kollarını arkamdan belime sardı ve çenesini omzuma yerleştirdi. "Çok küçük."

Gülümsedim.

"Sana mı benziyor acaba?" Diye sordu.

"Sanmıyorum bence babasına benziyor." Dedim.

Kulağıma Cahit'in hafif kıkırtısı geldi.

"Öyle mi?"

"Öyle." Dedim iç çekerek. "Hem benim kadar güzel olabilir mi?"

"Yani bebek olduğu için belki."

Başımı hafifçe ona çevirdim.

"Ne?"

Güldü.

"Ama benim için dünyanın en güzel bebeği sensin."

"Aferin." Dedim hemen.

"Aferin?"

"Evet aferin." Dedim tekrar önüme dönüp.

"Sen gel yüzlerce askere emir ver, bir kız gelsin sana bebek dedin diye aferin desin."

Söylediği şey ile kendimi tutamadım ve bir kahkaha attım.

Sessiz hastane koridorunda kahkaham çınlayınca hemen parmaklarımı dudaklarıma bastırdım.

"Çok mu hoşuna gitti?"

Evet anlamında başımı sallayınca boynuma bir öpücük bıraktı.

"Bizim bebeğimiz de bu kadar minik mi olacak?" Diye sordum uzun bir sessizlikten sonra.

"Yani." Dedi Cahit. "Pek farkı olmayacak gibi duruyor."

Gülümsedim.

Cahit ve benim bebeğim... Aradan geçen iki ay bu düşünceye alışmama pek yardımcı olmamıştı. Evet bir bebeğimiz olacaktı ve biz bunun için çok mutluyduk. Ama bu hala çok tuhaf, çok şaşırtıcı ve çok heyecan verici bir şeydi. Düşüncesi bile içimi bir tuhaf yapıyordu. Üç buçuk aylık hamileydim ama bu düşüncelere hala aşılabilmiş değildim. Alışabilir miydim onu da bilmiyordum.

"Çok heyecanlı." Diye mırıldandım parmak uçlarım camda, sanki bebeğe dokunur gibi gezerken.

Cahit'in kolları beni daha da sıkı sardı. Şu dünyada kendimi daha güvende ve daha mutlu hissettiğim tek bir yer daha yoktu.