Gerçek Mi Ailem?

39.Bölüm

Bebek Deniz abim gibi sarışın, mavi gözlüydü ve bu ortama tuhaf bir sessizliğin hakim olmasını sağlamıştı. Herkes öylece hemşirenin kucağındaki bebekle bakışıyordu, sonunda hemşire yanımızdan uzaklaşmaya başladığında gözler Deniz abime döndü. O ise şaşkın duruyordu ve düşünceli.

"Deniz?" diyen annemin sesi tehditkardı.

"Oğlum bebek benim değil diyordun, yine konuş lütfen." Bu sakin ses ise babamındı, ya da sakinmiş gibi duyulan...

"Değil." diyen Deniz abimin sesi güçsüzdü, gözleri ise düşünceli olduğunu gösteriyordu. Şu an içinden böyle bir halt yedim mi acaba diye kendisini sorguladığına emindim.

"DNA testi yapılacak mı hâlâ?" diye sorduğumda gözler bana döndü. Deniz abim "Tabii ki." derken sesi biraz daha güçlüydü. "Her sarışın çocuk benim değil sonuçta." diye de mantıklı bir cümle kurdu. Haklıydı, kadın başka bir sarışından hamile kalmış olabilirdi ya da fiziksel özellikleri karmakarışık bir aileden geliyor da olabilir.

*

Test için gerekli numuneler alınmıştı, şimdi de hastanenin kafesinde oturuyorduk. Büyük bir masaya geçilmişti, lavabo için kalkıp kafenin çıkışına gittim. İşlerimi halledip geri dönerken ise testi yapan doktorla karşılaştım.

"Sonuçlar çıktı mı?" dediğimde duraksadı ve elindeki kağıdı bana doğru uzattı. "Evet, ben de şimdi size getiriyordum. "Negatif, çocuk ile Deniz Bey'in bir bağlantısı yok Nil Hanım."

Tuttuğum nefesimi bırakırken rahat da bir nefes almıştım ama aklıma gelen şey ile heyecanım yeniden yükselmişti.

"Herkes kafede, siz hiç zahmet etmeyin, sonuçları ben paylaşırım ailemle."

Doktor kararsız gözlerle bana baktı.

"Ama-"

"Lütfen." diye kağıda uzandığımda ise itiraz kabul etmeyeceğimi gösteren bir ifade takınmıştım. Böylece kağıt elimde, uzaklaşmakta olan doktora bakıyordum. Ufak bir oyun oynayacaktım ama inşallah sonrasında çok tepki almazdım. Bence sonrasında olayın gerçek olmadığını öğrenmek onların öfkesini dizginleyecektir.

Bir an duraksadım. Ama Deniz abime önce baba oldun deyip, sonra da şaka şaka demek ağır olabilirdi. İstemese de baba olmaktan söz ediyorduk burada.

Çok düşünme Nil, yap gitsen be!

Kafeye girip, gergin bir ifade oturttum yüzüme. Yanlarına gittiğimde hepsi dağınık haldeydi.

"Sonuçlar çıkmış." dediğimde ise herkes bir anda bana dönmüştü. Yutkundum, sanki zorlanıyormuş gibi yapıyordum. İçimden gelen gülme isteğini ise zor bastırıyordum. "Bebek Deniz abimin."

Bombayı atmıştım. Herkeste bir matem havası, görmeniz lazım. O sırada Deniz abime baktım, şokla kalmıştı. İnci ablama baktığımda ise omuzlarının düştüğünü gördüm. Ayy kıyamam ki ya... Uzatamayacağım.

Tam gerçekleri söyleyecekken babamın telefonu çalmıştı. O telefona bakarken ben de gülmemi bastırmaya çalışarak bekliyordum ama babam bir anda ayağa fırlamamış, "Ne!" diye de neredeyse bağırmıştı. Herkes tek tek yerinden kalkarken bir tek Deniz abim oturuyordu, o kendine gelememişti belli ki.

Babam telefonu kapatınca annem "Ne oldu Timur?" diye sorunca babamın gözleri Deniz abime kaydı. Bir an duraksadı ama sonra konuştu. "Bebeğin annesi..." dedikten sonra Deniz abim de başını kaldırmıştı. "İntihar etmiş."

*

Bebeğin annesi yani Selin, önce bebeğini görmek istemiş, sonra da yalnız kaldığında camdan aşağı atlayarak intihar etmişti ve çok geçmeden de ölmüştü. Odasında ise bir not kağıdı vardı.