Inferno

Proloog

Vroeger, ver voor mijn tijd waren onze zes planeten nog één.

Nu ik om me heen kijk kan ik me dat niet voorstellen maar toch was het er ooit geweest. Vroeger was alles nog goed en was er geen verschil, iedereen stond gelijk en iedereen kon het met elkaar vinden en dat allemaal omdat macht naar het hoofd steeg van de adellijke.

Toen onze planeten nog één waren noemde we het Inferno.

Inferno was een planeet vol pracht en praal, schatten zover het oog kon reiken, het was er licht, het was er donker maar alles was in balans.

Deze planeet werd bewaakt en beheerst door onze schepper, Lord Lucius.

Hij bezat wat niemand van ons ooit had bezat, hij bezat krachten, aarde, water, vuur, lucht maar ook licht en donker. Iets wat je vaak alleen leest in boeken of ziet in films.

Lord Lucius was een vriendelijke man, hij was rechtvaardig en gul. Hij gaf om zijn mensen en hij wilde zijn kennis en krachten delen met zijn wereld.

Elke bewoner werd uitgenodigd op zijn kasteel voor zijn grootste toespraak.

''Mijn vrienden, mijn geliefdes, mijn infernianen!

Vandaag, vandaag is de dag aangebroken dat jullie je eigen keuzes zullen maken, jullie je eigen pad volgen maar des alle tijden zorgen voor jullie eigen bewoners.

Ik als jullie koning wilt jullie, om dit te bereiken, een gift geven.

Alle eerst geborene, de nieuwe maar ook de oude zullen aan de hand van jullie personaliteit een deel erven van mijn kracht, want mijn kracht is die van Inferno..''

Zo ontstond het dat ieder eerst geborene een deel van zijn kracht erfde,

Aarde werd geërfd door de eerst geborene die standvastig waren maar tevens ook op de natuur gericht waren.

Water werd geërfd door de eerst geborene die niet alleen kalm waren van geest maar ook serieus en altijd eerlijk waren.

Vuur werd geërfd door de eerst geborene die passioneel te werk gingen, avontuurlijk waren en niet bang waren om te verbranden maar dit juist omhelsde.

Lucht was voor de gene die vrij waren van geest maar tevens ook spiritueel. Sommige zouden deze mensen wispelturig noemen.

Licht was voor hen met een goed hart, zij die mensen hielpen in het donkerste van hun dagen maar ook hun keuzes afwogen aan de hand van deze mensen.

Donker was wat men vond voor de gene met een zwart hart, de gedisciplineerde, de koppige soms zelfs egoïstische mensen omdat zij hun eigen keuzes maakte, zij kende tevens geen angst maar bloedlust.

Jaren verstreken en de koning werd steeds ouder en uiteindelijk ziek.

Hij riep zijn kinderen en vrouw bij zich in zijn ziekte bed.

''Mijn liefste, jullie zijn het enige bezit dat ik achter zal laten maar ik zal jullie gaan met het laatste beetje kracht wat ik nog bezit. ''

''Maar vader, u heeft al zoveel gegeven, wat zouden wij nog kunnen aannemen van u..''

De koning schudde zijn hoofd.

''Jullie zien dat wanneer ik de rest zal verdelen onder jullie dat jullie sterker zullen zijn dan de andere, elk van jullie zal zijn eigen element onder controle moeten houden en deze zullen jullie verdelen onder hen wie hier om vragen en wie deze nodig zal hebben. Jullie zullen de macht hebben over jullie eigen element, dit komt met veel verantwoordelijkheid maar ik weet dat jullie mij niet teleur zullen stellen.'' Zei de koning.

Zijn zonen en dochters accepteerde hun lot, hun kracht en hun verantwoordelijkheid.

Elk van zijn 6 kinderen, zijn 4 zoons en 2 dochters verkregen elk een element om over te waken.

Wij noemen het de machten.

Toen de kinderen de kamer hadden verlaten bleef de koning achter met zijn vrouw die over hem heen was gebogen, haar tranen liepen langs haar gezicht maar de koning wreef deze kalm van haar wangen af.

''Denk niet dat ik je alleen achter laat, voor jou.. voor jou heb ik het mooiste geschenk.''

Zijn vrouw keek hem met betraande ogen aan.

''Wat kan je me nog schenken mijn liefste, je heb me alles gegeven wat ik maar kon wensen.''

De koning glimlachte en pakte haar handen vast.

''Ik wil dat je ze leid, ik wil dat je me opvolgt, ik geef jou mijn leven en de rest van al wat over is.'' Zei hij maar voordat zijn vrouw nog iets kon zeggen werd het wit in de kamer, zo wit dat niemand nog maar iets kon zien.

De kamer werd weer donker en de koning was dood.

Zijn tijd om te gaan was aangebroken maar zijn opvolger zat altijd nog naast hem, de gene met alle andere krachten.

Wij noemde het de macht van Energie.

De kinderen konden het niet met elkaar opschieten, ze werden het er niet over eens wie de troon over zou nemen en of ze hun krachten wel wilde verdelen onder de mensen.

Het werd een strijd over wie de meeste volgelingen kreeg ongeacht of men wel het juiste karakter er voor had, waardoor de strijd niet alleen onder de kinderen begon maar ook onder de bewoners die elkaar begonnen aan te vallen. Vrienden, buren, kinderen, geliefden iedereen klampte zichzelf vast aan zijn eigen element waardoor er een burger oorlog uit brak.

Een burger oorlog zo erg dat de helft van de bevolking verloren ging, de koningin was woest.

Ze keek naar de hemel en smeekte om haar man, niet wetende wat ze nog zou kunnen doen om haar kinderen te kunnen behouden.

Een diamant lichten op alsof de hemel haar smeekbedes had gehoord.

Ze volgde haar instinct en haar hart waardoor ze de steen op pakte en met haar scepter naar het strijdveld liep.

Daar in het midden van het slachtveld bleef ze staan en hief ze haar scepter op.

''Wie niet samen kan leven zal nooit kunnen leven.'' Schreeuwde ze uit en stak haar scepter in de grond.

Een luide knal en oogverblindend licht volgde en scheuren in de planeet ontstonden.

De planeet werd verdeeld in zes stukken, elk met hun eigen element en leider.

Aarde, Aemi

Water, Zemfdu

Vuur, Ilach

Lucht, Libunno

Licht, Imporan

Donker, Gadara

En de koningin?

Zij verdween in het licht, sommige zien haar nog steeds stralen als de paarse ster aan de hemel naast een grotere ster waarvan word gedacht dat het de koning is.

Maar dat, dat zijn natuurlijk maar verhalen en wat met ons Inferno gebeurde was slechts geschiedenis die door is gegeven.

Mijn naam?

Ha, mijn naam is Ayano.

Ik ben een Gadaraan van Gadara en mijn verhaal?

Dat start nu.