Inferno

Hoofdstuk 28

Na al jullie reacties heb ik besloten, de oude cover te houden.

Maar toch ben ik van plan, een nieuwe cover te laten maken. 

Een professionele natuurlijk.

Als jullie een cover willen als Inferno, zoals ik nu heb maar met andere tekst/plaatje kan je me altijd een PM sturen, ik doe het graag.

~~~~~~~~~~~~~~ 

''Nee, absoluut niet..'' Schreeuwde Lucas tegen me toen ik het gehele verhaal had verteld. Ik had hem zelfs verteld over dat ik via Mikeala's ogen had gekeken en hoe hij eruit zag. Ik kon hem aan! Hij was niet ouder dan Lucas, ik kon zelfs de volwassen hier een kop kleiner maken dus waarom mocht ik nou niet gaan. Waar was hij bang voor!

''Ik ga, of je dat nou wil of niet!'' Schreeuwde ik koppig terug.
Het was typisch voor ons geworden wanneer het om onderwerpen ging als dit. Ik begon zachtjes en hij begon te schreeuwen om alle woorden die ik had uitgesproken te overstemmen waardoor ik weer terug schreeuwde, proberend hem te overstemmen met mijn eigen keelklanken.
Twee vlammende ogen staarde me aan, ''Jij gaat niet naar die verdomme kerk en al helemaal niet naar die gozer! Zie je dan niet dat dit een val is! Verdomme Ayano!''
''Tuurlijk zie ik dat dit een val is, ben geen Imporiaan!'' Gilde ik woedend terug.
Ik wees naar het pashokje waar Mikeala inmiddels uit was om zich om te kleden in een ander hokje. Nu met onze toezicht.
''Maar ik laat niemand, maar dan ook echt niemand! Ons zusje bedreigen! Begrijp je wel wat er gebeurd als ik niet op kom dagen? Nou!'' Schreeuwde ik opnieuw.
Mijn keel begon al te branden en zeer te doen, ik was niet meer gewend om zo luid te praten. Zo luid dat niet alleen mijn vader het kon horen maar iedereen in de kledingzaak. De ogen van Lucas werden zachter en hij trok me naar zich toe.
''Ik wil jou ook niet verliezen,'' Fluisterde hij zachtjes terwijl zijn neus en lippen door mijn haren heen streken.
Langzaam keek ik omhoog, recht in zijn stralende, glinsterende ogen.
''Je raakt me nooit kwijt Lucas, dat zou ik nooit toe kunnen laten..'' Fluisterde ik terug.
Lucas glimlachte naar me waardoor hij los liet, hij streek door mijn haren heen, geruststellend. ''Ik ga met je mee.'' Fluisterde hij. ''We gaan vanavond..''

Ons intieme moment als broer en zus was net voorbij toen onze vader de hoek om kwam, zijn ogen stonden kil en koud, niks wat ik niet gewend was. Maar nu, nu zag ik ook wat anders. Mijn vader werd bedreigd tenminste zo voelde hij zich. En er was niks gevaarlijker dan een vader die op oorlogspad was om zijn kroos te beschermen. In dit soort gevallen was hij een vader. Mijn vader.

''Ayano, Lucas. Haal jullie zusje en de avondkleding die jullie hebben uitgekozen. We gaan.'' Zei hij koeltjes alsof er zo net niet was gebeurd.
Beide knikte we, verbaasd dat hij niet in haakte op onze vorige woorden.

Niet veel later bevonden we ons weer thuis. Onze vader was vertrokken, hij wilde onze moeder niet eens vertellen waar hij naar toe ging maar ik wist het. Hij ging naar het hoofdkwartier, de straten zouden worden uitgekampt naar de jongen die Mikeala had durven bedreigen. Dit betekende tevens ook problemen voor ons gezien wij eigenlijk vannacht naar buiten zouden glippen. Misschien was dat juist de bedoeling van onze vader, ons volgen naar de kerk. Ons als aas gebruiken voor zijn plan. Ik was niks anders meer gewend. We waren allemaal pionnen in zijn spel vol bedrog.

We zwegen aan de eettafel zelf Mikeala was haar tong verloren. Ze zag krijt wit en haar ogen waren licht rood door de oude tranen. Ze wist dat ze vader teleurgesteld had, beide durfde elkaar niet eens aan te kijken. Nouja, Mikeala durfde mijn vader niet aan te kijken. Mijn vader, mijn vader gunde haar geen blik waardig. Hij had niet eens naar haar geknikt toen hij weg ging, hij deed alsof ze niet eens meer bestond. En dat alles omdat ze gefaald had iemand te doden die haar had bedreigd. Onbewust kneep ik harder in het zilver waarmee ik at. Walging schoot door me heen en met een klets van het bestek op het porseleinen bord stond ik op. Mijn antieken stoel schoof ruw achteruit op het pakket.
''Excuseer me,'' Zei ik zoals ik dat zolang geleden al had geleerd van mijn moeder waarna ik met grote passen weg liep vanuit de eetzaal, de trap op naar mijn kamer waar ik vol woede mijn deur dicht gooide. Gillend van frustratie liet ik me op het bed vallen, slaand op het matras als een kind dat zijn zin niet kreeg.

Na enkele minuten van schreeuwen werd ik weer rustig om me op me zij te rollen richting de ramen waar de rode gordijnen wapperde en het licht van de lantaren twinkelde als sterren. De deur ging langzaam open, ik zag het door de ramen.
''Jij en Lucas ... gaan jullie weg..'' Weerklonk het zachte gebroken stemmetje van mijn zusje.
Ik sloot voor een moment mijn ogen, ''We komen terug..'' Fluisterde ik zonder haar aan te kijken.

Mijn ogen waren altijd nog op het raam gericht, starend naar een hemel vol sterren die eigenlijk niet bestond. De voetjes van Mikeala slopen dichter bij tot ze in mijn gezichtsveld ging staan en ik haar wel moest aankijken.
''Beloof je dat?'' Vroeg ze, ik knikte slechts.
''Maar waar gaan jullie dan heen, Lucas wil het niet me niet vertellen.'' Zei ze sip.
Ik zuchtte, ''Maak je maar geen zorgen Mikeala, we gaan er voor zorgen dat die jongen jou nooit meer lastig..''
Haar ogen werden groter, ik had haar net de informatie gegeven waar ze naar had gevraagd maar het was een antwoord die ze waarschijnlijk niet wilde horen.
''Ju-jullie gaan naar de kerk?'' Stotterde ze, opnieuw knikte ik.
Ze greep naar haar hoofd en begon te trekken aan haar paarse haren, ''Niet dit niet goed, niet goed zeg ik je...'' Begon Mikeala, haar ademhaling begon zwaarder te worden en binnen een seconde zat ik recht om haar hand vast te pakken. ''Rustig adem halen, dit is geen reden voor paniek. We komen terug.. Beloofd.'' Zei ik.
De onderlip van Mikeala begon te trillen en ze sloeg haar armen om me heen.
''Alsjeblieft ga niet.. alsjeblieft.. ''Smeekte ze.
Ik haalde haar uit mijn greep om haar doordringend aan te kijken. ''Lucas en ik gaan samen, we zijn terug voor je het weet.'' Zei ik en kuste haar tedere vingers waarna ik op stond.
''Kom op, ik moet me omkleden. Des te eerder zijn Lucas en ik weer terug.''
Ze knikte, haar tranen wegslikkend voordat ze met hangende hoofd de kamer verliet.

Een korte zwarte broek, een zwarte tanktop waar de ketting van aarde op rusten maakte plaats voor mijn jurk die nu over mijn fauteuil lag. Verschillende riemen werden vast geklikt om mijn benen en armen. Ik dook onder mijn bed en haalde verschillende messen en een simpel zwaard uit. Geen van alle messen, dolken had versiering. Ze waren slechts van zilver met een leren gebonden lemmet. Alle werden ze in de leren riem gestoken. Mijn haren werden opgestoken en me ogen zwart geschminkt.

De deurwaaide open en ik draaide me om naar Lucas, hij had niks bijzonders aan, alleswas zwart. Broek, hoodie met korte mauwen en bruine leren riemen om zijn benen heen eneen axe en zwaard op zijn rug geklemd. ''Klaar?''''Klaar!'' 

~~~~~~

Nou, wat vonden jullie ervan?

VOTE, Please!

COMMENT, Pretty please!

FOLLOW, Pretty Pretty Please!