Inferno

Hoofdstuk 34

Ik liet me door hem mee voeren, de donkere straten door, de mensen ontwijkend die ons zouden herkennen om vervolgens de winkel in te vluchten. Het belletje rinkelde vrolijk toen we binnen stapte maar eenmaal binnen overheerste de sombere stemming. De lichten waren gedempt en de geur van de dood drong ieders neus binnen. 

Mijn hand gleed uit die van Lucas en ik zetten een stap naar voren ondanks Lucas me tegen probeerde te houden. Zijn blik was wantrouwend en na wat wij net hadden meegemaakt was het wantrouwen van een omgeving niet het enige wat in ons speelde.
''Hebben jullie hem gepakt..'' Weerklonk er uit een donkere hoek.
Mijn ogen gleden gelijk naar het geluid toe, de duisternis van de schaduwen leken als mist te verdwijnen toen ik me op de plek focuste.
Ik deed mijn mond open om te spreken maar Lucas was me voor.
''Ja, we hebben hem..''
Mijn blik gleed gelijk naar Lucas, ondanks ik mijn gezicht neutraal probeerde te houden zoals ons was aangeleerd kon Lucas de verbazende blik in mijn ogen niet ontkennen.
Waarom loog hij?
Waarom loog hij tegen zijn beste vriend?
Ik fronste lichtjes, bijna niet opmerkzaam en keerde me terug naar Thomas wiens donkere haren door de war zaten. Zijn ogen waren rood doorlopen en opgedroogde tranen plakte nog op zijn gezicht. Emoties die wij nooit thuis hadden kunnen tonen toen Ichigo stierf.
Nu ik er over nadacht, had ik überhaupt wel echt gerouwd om haar dood? Ik had niet gehuild zoals Thomas, ik had geslikt en op mijn tanden gebeten. Misschien waren twee zilverkleurige tranen de enige getuigen geweest van mijn innerlijke verdriet.
Thomas zuchtte luid en knikte voordat hij Lucas een broederlijke omhelzing gaf.
De gedachten dat zijn broertje gewroken was deed hem zichtbaar goed, alsof een last van zijn schouders af was gevallen.
Thomas richtten zich vervolgens op mij maar toen hij op me afstapte speelde de gedachte om naar achteren te stappen op, toch bleef ik staan. Ik was niet bang, niet bang voor toenadering.
Hij pakte mijn hand voorzichtig vast alsof hij porselein beet had om deze te strelen en te bekijken.
''Is dit zijn bloed?'' Vroeg hij over de gedroogde rode plekken heen strijkend.
Ik trok mijn hand terug, ''Ja,'' Klonk mijn stem monotoon.

''De vermommingen Thomas,'' Zei Lucas neutraal.
Thomas keerde zich naar hem toe en grinnikte zwak, ''Niks kan jouw plannen wijzigen.''
Lucas trok zijn rechter bovenhoek op, ''Als ik elke dag mijn plannen moest wijzigen voor een beetje bloedvergiet dan zou ik geen leven meer hebben.''
Ik zag dat de woorden Thomas krenkte maar zo was het leven hier op Gadara.
Thomas zei niks en knikte enkel voordat hij vertrok naar de achterkamer.

Ik draaide me om naar Lucas.
''Waarom loog je tegen hem,'' Siste ik naar hem, zo zacht dat alleen Lucas me zou horen.
Lucas haalde zijn schouders op, ''Het is maar een kleine leugen.'' Reageerde hij nuchter.
''Klein.. KLEIN!'' Schreeuwde ik zowat waardoor Lucas gelijk me mond bedekte.
''Sst, straks hoort hij je nog..'' Gromde hij terug.
Ik stapte naar achteren en zetten mijn handen demonstratief in mijn zij.
''Hij heeft recht op de waarheid,'' Siste ik boos terug.
''Werkelijk.''
Hij legde zijn armen over elkaar heen en bleef me aanstaren, zijn wenkbrauw een stukje opgetilt.
''Zelfs als het zijn dood word.''
In eerste instantie had ik mijn antwoord al klaar en opende ik gelijk mijn mond, mijn vinger al naar hem uitgestoken waarna ik hem uiteindelijk zuchtend liet zakken.
''Prima, lieg, bedrieg maar hou mij er buiten.'' Mopperde ik.

Het duurde niet lang voordat Thomas terug was.
De geluiden die zijn schoenen maakte hadden elke stap die hij nam verraden, zelfs voordat zijn voet al op de grond stond. De lichten werden uitgeklikt toen hij weer naar boven liep en voor een moment sloot ik mijn ogen. Een moment voor mij om te genieten van de stilte en rust. Mijn ogen gingen weer open toen hij de hoek om kwam en hij geheel weer zichtbaar was. In zijn handen hield hij verschillende stoffen vast maar ook twee pruiken, een roze en een groene. Ik fronste opnieuw mijn wenkbrauwen, rimpels die zouden blijven zitten als ik het vaker zou doen.
Hij overhandigde Lucas gelijk de groene pruik, broek en loshangend shirt iets wat de verwarring niet verminderde.
Lucas grijnsde zichtbaar toen hij mijn verwarde blik opmerkte.
''Met een andere haarkleur en kleding herkent niemand je.'' Zei hij zwaaiend met het groene vod dat een pruik moest voorstellen.
''Vaker gedaan?'' vroeg ik met een duidelijk afkeuring in mijn stem.
Lucas grinnikte, ''Je wend eraan.''
''Waaraan?''
''Het jeuken, ga je nu maar omkleden dan kunnen we gaan kijken op het plein, geloof dat ze live muziek spelen.''
Live? Als op een podium?
Tintelingen die ik herkende als zenuwen keerde in me terug maar toch trokken mijn mondhoeken zich automatisch omhoog. Het waren zenuwen die ik niet eerder had gehad.
Het voelde plezierig.

Niet veel later stond ik voor de spiegel met een roze pruik op en een rode korte jurk, mijn kisten weigerde ik uit te doen. Ik vond een kriebelige pruik en jurk van katoen, een stof die ik niet gewend was, al erg genoeg.
Lucas legde zijn hand op mijn schouder en glimlachte naar me.
''Je ziet er goed uit.''
Ik glimlachte terug naar hem en streek nogmaals de rode jurk glad.
''Zal vader me niet herkennen,''
Lucas grinnikte, ''Maak je maar geen zorgen over vader, die heeft het te druk met andere dingen.'' Zei hij met een dikke knipoog.
Te druk met andere dingen? Wat bedoelde hij daar nou mee?
Hij stak zijn arm naar me uit waar ik me dankbaar in vast haakte.
We liepen naar de deur toe waar Thomas al op ons wachten, hij zou ook mee gaan. Lucas had gezegd dat het een goed idee was om er even tussen uit te gaan. Zodat hij zijn gedachten kon verzetten.
Het belletje rinkelde en mijn hart stond even stil toen er een siddering door me heen trok.
Ik had nog nooit een nachtmarkt meegemaakt en mijn nieuwsgierigheid maakte zichzelf meester van mij terwijl we over de kleine klinkertjes naar het grote marktplein liepen. 

------------

Het duurde een lange tijd maar hier is dan uiteindelijk een nieuw maar kort hoofdstuk van Inferno.

Ik had gehoopt meer te kunnen updaten maar een fulltime baan en daarnaast nog avondschool EN huiswerk breekt me een beetje op waardoor ik weinig tot geen vrije tijd heb.

Ik doe me best jullie te vermaken en ik hoop dat het gelukt is. 

In het volgende hoofdstuk kunnen jullie het feest meemaken van de nachtmarkt, misschien komt er wel onbekend bezoek.

Wie zouden jullie willen zien in het volgende hoofdstuk?

Stem , volg en/of reageer.

And make my day!!