Inferno

~ Hoofdstuk 1 ~

Langzaam opende ik mijn ogen weer, alles om me heen was wazig toen ik mijn ogen voor de eerste keer opende maar nu ik een paar keer knipperde werd mijn gezichtsveld weer helder.

De kamer om me heen was verlicht door de kroonluchter en enkele muurlampen aan de muur.

Het was niets nieuws voor mij dat mijn kamer altijd verlicht werd door de lampen want ander licht hadden we hier niet.

Ik draaide me om naar het raam waar de rode gordijnen voorzichtig heen en weer bungelde.

Ik fronste lichtjes, ik wist namelijk dat ik ze niet had dicht gedaan.

Een bekende stem weer klonk in mijn slaapkamer en ik glimlachte lichtjes door haar liefdevolle en zachtaardige stem.

''Ben je al wakker?'' Vroeg de stem zachtjes aan mij.

Ik draaide me nogmaals om, om naar haar te kijken. De stem was van mijn zusje, haar ogen en haar haren verraden dat ze een gadaraan was, want geen enkele andere planeet had onze aparte kleur ogen, ze schitterde paars in een hartverwarmende gloed.

''Ik ben wakker, Mikeala,'' Zei ik rustig waardoor zij glimlachte en me kamer op rende waardoor haar paars, blauwige haren haar achtervolgde.

Ze sprong op mijn bed en ging op beide knieën zitten.

''Weet je wat voor dag het is..'' Zei ze geheel vrolijk.

Langzaam ging ik recht op zitten en streek ik mijn eigen lila kleurige haren uit mijn gezicht, ergens was ik hier nog te slaperig voor maar ze was toch mijn kleine engel. Toch knikte ik waardoor ze me toch enigszins somber aan keek. Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar bedachtzaam aan.

''Wat is er?'' Vroeg ik zachtjes aan haar.

''Ik wou het vertellen,'' Zei ze al pruilend waardoor ik moest lachen.

''Nou vooruit,'' Begon ik wuivend, ''Wat voor dag is het..''

Haar glimlach was zo liefdevol en zo puur dat ik wist dat deze niet thuis hoorde op een planeet als deze, ze was te zachtaardig en ondanks het nu nog schattig werd gevonden op haar 7 jarige leeftijd zou dat ooit aflopen. Ik wist wat vader er van dacht maar ik wist ook dat ik om één of andere reden zijn prinsesje was, terwijl ik niet eens de oudste was.

''Ichigo vecht vandaag voor de prins zijn hart in de grote finale.'' Zei ze met grote stralende ogen.

Ik knikte opnieuw. ''Je ziet er niet blij uit, ben je niet blij voor Ichigo?'' Vroeg Mikeala fronsend.

Ik moest even nadenken over haar vraag maar zuchtte uiteindelijk, ''Ik ben blij voor haar, echt. Alleen.. ach je zult het niet begrijpen..'' Zei ik.

Mikeala bleef me verward aan kijken maar toen ze haar mond open deed hoorde ik nogmaals een stem, deze was wat scherper dan de andere stemmen die ik had gehoord maar toch vond ik hem mysterieus en charmant klinken.

''Wat kan ze niet begrijpen,''

Ik keek naar de deur, de jongen in de deurpost was lang, had zijn spierweefsel zo opgebouwd dat deze te zien was maar zijn rode ogen keken me doordringend aan alsof deze door me heen keken, een blik die ik ook had.

Ik krulde mijn lippen tot een glimlach terwijl ik toe keek hoe zijn zwarte haren voor zijn voorhoofd heen wiegde. ''Dat wij als vrouwen moeten vechten voor zo'n ventje die niks anders doet dan teren op de zak van zijn vader, hij heeft geen verstand van gevechtstracheeën laat staan van vechten zelf.'' De jongen in de deur opening gniffelde en stapte ook naar binnen, ''Normaal zou ik je gelijk geven maar..'' Begon hij.

Ik trok mijn wenkbrauw omhoog, ''Maar wat? Het is de zoon van de heerser?''

''Precies,'' Zei hij.

Ik rolde met mijn ogen, ''Doe me een lol Lucas, zelfs Mikeala kan hem aan, zelfs zonder de extra training van vader.'' Zei ik, ik hoorde Mikeala haar boze stemmetje en toen ik naar haar keek zag ik hoe ze haar wangen had gebold terwijl ze me boos aan keek.

''Ayano, ik waarschuw je als je broer, hou die toon van je bij je. Je wilt niet dat je word gegrepen door de bewakers in de arena.'' Zei Lucas.

Ik rolde opnieuw met mijn ogen en keek Lucas aan, ''Nog meer wijzen woorden of nodig je nog meer mensen uit in mijn slaapkamer.'' Bromde ik.

Lucas grinnikte, ''Met het verkeerde been uit bed gestapt, zusje lief?''

''Eerder, nog niet uit bed gestapt..'' Mompelde ik terug.

Ik hoorde Lucas nog een keer grinniken, ''Kom Mikeala, laat die chagrijn zichzelf maar eerst even opfrissen en aankleden voordat ze vuur gaat spuwen..''

Mikeala knikte en liet zich van het bed afzakken waarna ze naar Lucas rende en deze een hand gaf.

Mijn kamer deur ging dicht en ik stond zelf op.

''Vuurspuwen.. uhmpff, ben ik een Ilachiel..'' Mopperde ik terwijl ik naar de spiegel liep.

Mijn eigen rozerode ogen leken mezelf te doorboorden, ze keken naar me met een mysterieuze blik alsof de persoon in de spiegel heel iemand anders was dan ikzelf.

Mijn lila haren hingen los naar beneden en bedekte niet alleen mijn boezem maar ook een groot deel van mijn rug en een klein deel van mijn navel.

Ik schudde mijn hoofd, ik moest me aankleden, het werd een rare dag vandaag. Ik wist dat mijn zus het wel zou overleven in de arena, ze was een sterke strijder, sterker dan de meeste daar.

Gehaast liep ik naar beneden om me bij de rest van de familie te voegen. Mijn broer en zusje glimlachte naar me maar mijn ouders leken zich niet te interesseren dat ik één van mijn mooiste jurken aan had met mijn legerkisten waardoor ik toch weer wat langer was.

Ik draaide me om naar de trappen, ik was net op tijd want het geklap begon en Ichigo, mijn oudste zus kwam naar beneden, ze had een prachtige zwarte jurk aan waarvan de armstukken voornamelijk bestonden uit kant. De jurk was kort maar ikzelf wist dat ze deze niet volledig aan zou houden, haar rok kon los worden gemaakt waardoor haar kleding voor de strijd gelijk aan had, want tijd om zichzelf om te kleden in de arena had ze niet.

Mijn ogen bleven naar haar blauwe korte haren kijken, ze had ze geknipt tot haar schouders.

Ze werd gekust door mijn vader en vervolgens door mijn moeder die haar beide iets overhandigde, wat het was, wist ik niet precies .

De rest van het gezin raakte Ichigo niet aan, onze vader hield namelijk de wacht want volgens zijn methode en techniek kon liefde van anderen je enkel afleiden of zelfs verzwakken.

Een methode die ik ergens wel begreep.

De deuren van ons huis werden opgedaan door de bediendes en met ze alle liepen we naar buiten om in de zwarte koets te stappen. De deur werd dichtgegooid en de koets begon te rijden.

Veel zag ik niet want alles was donker om ons heen, slechts de lantaren gaven genoeg licht om alles te onderscheiden. Wij Gadaranen konden in het donker zien wanneer we ons er toe zetten maar ook dat kosten energie en ergens had ik een vermoeide dat ik al mijn energie nog wel eens nodig kon hebben.