Inferno

Hoofdstuk 33

Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten voor een nieuw hoofdstuk, ik heb het dan ook echt heel erg druk gehad, dus geniet ervan! 

~~~~~~

Waarin had hij gelijk gehad, had Juyou met die woorden bedoeld dat Isamu gelijk had gehad? Maar nog steeds, waarin? Het was één van de grootste vragen die door mijn hoofd heen spookte op dit moment. Lucas zweeg nog enkel terwijl hij me verder droeg naar beneden, zelfs bij de richel had hij me vast gehad. Alsof hij bang was me los te laten, bang dat ook ik zou verdwijnen net zoals Ichigo.

Zijn ogen gleden nauwlettend langs de omgeving om vervolgens weer naar mij te kijken. Ik voelde de spanningen stijgen en ik wist dat er geen manier bestond nu om hem gerust te stellen zonder afgesnauwd te worden door hem.

Eenmaal terug bij onze motor zetten Lucas me weer op de grond om vervolgens mij van top tot teen in zich op te nemen. Zijn blik was koud en emotieloos terwijl hij me bekeek. Ik bleef stil staan hem aankijkend terwijl zijn slanke vingers langs mijn kaaklijn gleden.
''Wanneer heb je voor het laatst gedronken?'' Vroeg hij op nuchtere wijze, zijn nu licht rode vingers over elkaar wrijvend.
Ik beet zachtjes op mijn onderlip, ''De dag na het toernooi,''
Lucas knikte, ''Enkel het glas bloed dus wat ik je had gegeven.''
Ik slikte en knikte vervolgens. Lucas kneep zijn ogen even samen en schudde vervolgens zijn hoofd, ''Je mag blij zijn dat je nog leeft Ayano.'' Verzuchtte hij.
Ja, ik mocht inderdaad van geluk spreken dat ik de zilveren schaal vol wijwater naar hem toe had gegooid want als ik had niet had gedaan of hij had er tegen gekund dan had ik hier waarschijnlijk niet meer gestaan. Toch nu ik eraan terug dacht was ik niet bang voor Juyou, ik zag hem als een strijder, iemand die net zo beschermend was tegenover zijn familie als ik. Ik zag hem als een medemens en niet als de vijand, terwijl dat eigenlijk wel zou moeten. Vreemd genoeg vond ik hem zelfs wel ergens aantrekkelijk, was dat vreemd?
''Ayano?'' Vroeg Lucas waardoor ik mijn hoofd weer oprichten.
De bezorgde blik in zijn ogen ontging mij niet toen ik naar hem keek. Hij had zijn hand uitgestoken om mij op de motor te helpen, een hand die ik hierna aan nam en plaats nam voor hem. Ik zou niet rijden maar Lucas vond dat ik beter maar tussen zijn benen en armen kon zitten voor het geval dat ik door alles toch bewusteloos zou raken of nog erger, wanneer de vijand terug kwam om zijn werk af te maken. Maar toch, zou Juyou mij echt nog een keer aanvallen nu ik hem had bespaard. Was het een domme zet geweest? Had ik hem moeten laten vergaan zoals van me werd verwacht? Ik beet zacht op mijn onderlip, waarom had ik niet gedaan wat er van me werd verwacht.
Ik keek naar achteren naar Lucas, zou hij Juyou ook geholpen hebben of had hij hem laten vergaan?

De rest van de rit naar huis zwegen we beide. Ik keek slechts naar voren, mijn acties in mijn hoofd herhalend. Ik kon er nog altijd niet uitkomen waarom ik me aangetrokken had gevoeld tot Juyou. Alsof ik hem nodig had en hij mij. Alsof we verbonden waren tot een noodlot die we niet konden kiezen. Het was geen liefde, geen liefde die ik kende in elk geval. Ik had voor Lucas verzwegen dat ik hem geholpen had, dat ik Juyou had gespaard. Ik had zelfs zijn zwakheden niet verteld. Ondanks mijn gedachte vertelde dat ik het moest delen of in elk geval bepaalde delen vertelde mijn binnenste dat ik alles zou moeten verzwijgen, een geheim dat alleen voor mij bestemd zou zijn.

Ondanks de stilte die er tussen mij en Lucas heerste voelde niks eraan ongemakkelijk maar toen hij uiteindelijk afsloeg naar de grote stad kon ik het niet laten om te fronzen.
''Lucas, ons huis is de andere kant op.'' Zei ik verward.
''Dat weet ik,''
Mijn frons was altijd nog niet verdwenen door zijn antwoord en ik draaide me half om, om naar hem te kijken. Zijn gezicht was strak en zijn ogen waren slechts donker en kil. Ik vroeg me af wat we hier gingen doen, wat was zijn plan geweest toen we op stapte of zou hij dit slechts net bedacht hebben.
''Lucas, wat is de bedoeling hiervan?''
''Je zult zien,'' Zei hij, zijn ogen gleden naar me toe en een zwakke glimlach openbaarde zich aan mij.
Ik glimlachte slechts zwak terug naar hem, wetende dat hij met meer vragen zat dan ik. Vragen waar hij nooit antwoord op zou krijgen. Daarnaast was vandaag alles behalve rustig geweest.
Een rustig leven was niet voor ons weggelegd, routine kende we slechts van vroeger maar sinds de dood van Ichigo verliep alles anders. Een stuk van ons miste waardoor alles wat we kende opeens niet meer bestond.

We stopte uiteindelijk en de motor bromde afkeurend toen Lucas de sleutel omdraaide. Lucas hielp me met afstappen en vergrendelde vervolgens de motor met zware ijzeren kettingen. In de stad wist je nooit wat er kon gebeuren en techniek, zeker de techniek zoals de motor van Lucas, was zeer zeldzaam en dat wilde we geen van alle kwijt. Ik weet nog goed toen Lucas 16 werd, dat de motor speciaal voor hem vanaf Libunno werd ingevlogen. Het gezicht van Lucas was iets wat ik nooit meer zou vergeten, net zoals het moment. Voor dat ene moment leken we een echte familie die om elkaar gaf. Lucas had heel wat rondjes gereden met zijn motor, Het eerste jaar had hij hem elke dag gepoetst tot hij glom tot dat hij het zelf veel drukker kreeg en al zijn vrije tijd besteden aan de trainingen, de trainingen met Ichigo.

Het was stil om ons heen, de wind verkoelde mijn gezicht en de houten uithang borden klapperde boven ons. Lucas pakte mijn hand vast en begon samen met mij te lopen terwijl ik om me heen keek. Hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe meer lichten er aan waren. Ik fronste lichtjes, niet snappend wat we hier precies deden en al helemaal niet waarom we niet naar het centrum waren gereden met de motor. Muziek, gepraat en zelfs gelach kwam onze kant op en ik knipperde met mijn ogen. Het was niet iets wat ik hier eerder had gehoord. Ik wist dat het leven in de stad 's nachts anders was dan overdag maar nog nooit had ik dit eerder gehoord. Het klonk allemaal zo.. zo vrolijk.

Mijn ogen werden groter toen kleine lichtjes de straten begonnen te verlichten, een groot vuur knapperde vrolijk en de marktkraampjes waren verplaatst en stonden nu vol met maskers, drank en kleine hapjes. Hier en daar zag ik ook grote spietsen draaien met vlees dat afkomstig was van een dier dat ik niet kende. Bewakers passeerde al pratend en eten en mijn ogen bleven groot vol verbazing.
''Wat is dit?''
''De nacht markt, een feest dat word georganiseerd door de stadsbewoners. Een feest waar men zich niet netjes hoeft te gedragen. Een feest waarin geen regels bestaan.'' Zei Lucas met een glimlach.
''Weet vader hiervan?''
''Ja, hij loopt hier ook rond.'' Zei Lucas.
Ik fronste, ''Waarom wist ik niet dat dit bestond.''
''Vader wilde niet dat jij of Mikeala het wist. Het zijn niet de netste mensen hier, de vrouwen die hier al rond lopen zijn vrijgezel en tot alle staten.'' Zei Lucas waardoor ik hem boos aan keek.
''Waarom zijn we hier Lucas,''
''Jij moet drinken en dit is ideaal, daarbij kom je ook eens onder de normale mensen van Gadara.'' Zei Lucas waarna hij mijn haren achter mijn oor schoof.
Ik snoof en sloeg mijn armen over elkaar, ''Alsof mensen nu niet voor me zullen buigen wil je zeggen.'' Mopperde ik waardoor Lucas grinnikte, ''Daar heb ik voor gezorgd, kom mee.''
Ik trok mijn wenkbrauw omhoog, ''Was dit de hele dag al je plan?'' Bromde ik.
Lucas zuchtte, ''Ayano, je wenste voor een normale dag. Een dag waarin je slechts jezelf hoeft te zijn, een dag zonder regels en in onze levens gebeurd er altijd wat. Het zijn de kleine dingen, dusjah. Ik had dit vanmiddag gepland met Thomas voordat ..''
''Mikeala werd bedreigd door een gestoorde Imporan..'' Zei ik met ogen als spleetjes.
Lucas zuchtte, ''Wil je dan terug? Terug pruilen om wat er is gebeurd of alles van vandaag vergeten.''
Bij die woorden bleef ik even stil, het liefst wilde ik mijn bed in en slapen. Doen alsof alles niet was gebeurd om in de ochtend de boeken van Lucas te zoeken maar ik wist niet of ik dat wel kon nu ik om me heen keek en de schoonheid van de nacht had geproefd.
Waarom had ik dit nooit eerder ontdekt?
''Kom je nog mee?''
Ik klakte even met mijn tong en pakte vervolgens de hand van Lucas opnieuw vast.
''Een uurtje,'' Zei ik
Lucas grinnikte, ''Prima, een uur.'' ''Om mee te beginnen,'' Vervolgde hij me vervolgens mee trekkend de winkel in waar we vanmiddag waren geweest. 

~~~~

Ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden.

So, vote, comment and follow!