Inferno

Hoofdstuk 14

Vanwege 3-3 is de uitslag onbekend.

~

Kalmte.. Dat was alles waar ik nu aan dacht nu ik verder stapte.

We spreiden onze handen en een cirkel van zwarte vlammen van schaduw omringde ons.

Het werd ons strijdveld. De regels waren simpel. Je won als je de ander uit de cirkel kreeg of de tegenstander voor langer dan 3 seconde op de grond kon houden. Nadeel van dit spel, geen wapens, geen magie.

Langzaam draaide ik me om, om naar Curcious te kijken die me met een grote grijns aanstaarde.

Mensen verzamelde zich om zich heen, merendeels waren het Gadaranen, die niet wisten wie ze nou precies moesten toe juichen of moesten uitjoelen. Een prins uitjoelen was nooit verstandig maar ik had mijn stand in deze gemeenschap mijn eigen gemaakt. Ik had gadaranen en andere expres bang voor me laten zijn en niet alleen omdat ik de dochter was van de generaal, nee. Ik deed het omdat onze wereld net zo simpel was als deze ring. Angst dwong respect af, angst zorgde ervoor dat niemand je lastig viel, angst zorgde ervoor dat niemand te dichtbij kwam.

Ik had mijn machtspositie misbruikt om mensen nog angstiger te maken voor mij, slechts zodat ze me met rust zouden laten, geen vragen aan mij zouden stellen of dat ik gevoelens voor hen kreeg. Want bovenal, emoties waren een zwakte. Dat zei mijn vader altijd.

Ik ademde diep in en uit en sloot voor een moment mijn ogen, de wind suisde in mijn oren en ik hoorde het kinderlijke gelach van Mikeala. Ik zag hoe Lucas en ik samen met Ichigo en Mikeala onze wandeltocht maakte door het stoffige rijk naar de zwarte waterval, waar het water via de rand van onze wereld, onze wereld verliet. De zwarte druppels die omhoog stegen zorgde voor de kalmte in mijn gedachten waardoor mijn hartslag normaal bleef slaan.

Ik verplaatste mijn hoofd van links naar rechts zodat deze kraakte waarna ik afwachtend naar Curcious keek. Curcious verplaatste zich naar rechts en ik ging naar links zodat we om elkaar heen liepen, al waren onze passen trager dan normaal. Onze ogen werden spleetjes terwijl we elkaar vuil aan kijken. Één van ons moest de eerste stap doen en hij wachten, hij wachten duidelijk op mij.  

Ik gaf geen gil, geen strijdkreet, ik schoot erop af, gleed door zijn benen heen om deze met beide handen vast te pakken zodat door de vaart er een kracht ontstond om hem te onderschepen. Op mijn knieën keek ik om naar Curcious die zich opving met zijn handen, zodat deze in een opdruk positie stond. Ik schoof mijn rechterbeen uit en gaf daar in een draaiende beweging een klap tegen de voeten van Curcious zodat hij alsnog zijn evenwicht verloor maar hij was mij te snel af door een hand stand te doen en over te klappen waardoor hij alsnog recht kwam te staan. Ik gromde binnensmonds toen hij grijnzend naar me om keek. Ik zat op mijn hurken, altijd nog met mijn ene been uitgestoken.

''Je moet toch echt beter je best doen, Ayano. Het is anders niet eens leuk om van je te winnen.'' Zei hij altijd nog grijnzend. Hij draaide zich nu volledig naar me toe en stak zijn hand uit. Mijn blik verscherpte en snoof waarna ikzelf op stond. Ik trapte niet in die zielige handjes en daarbij al was het geen val geweest, ik hoefde zijn hand echt niet aan te raken. Curcious haalde de hand die hij had uitgestoken weg met de woorden: ''Dan niet,''

Ik draaide me weer om en liep terug naar mijn begin plek maar ik hield Curcious altijd in de gaten want Curcious was vals en dat betekende aanvallen in de rug, iets wat nu verraden werd door een brul. Iets waardoor ik snel kon omdraaien en zijn arm vast kon pakken. Mijn lichaam reageerde zoals deze het had geleerd en zwiepte hem over mijn schouder naar de grond. Met een pijnlijk gezicht kwam Curcious voor mij neer maar zijn hand was om mijn arm vastgeklemd. Iets wat er voor zorgde dat ik fronste maar toen hij me naar beneden trok probeerde ik mezelf terug te trekken. Hij liet me los waardoor ik naar achteren liep om mijn evenwicht te bewaren maar net op het moment dat ik weer recht stond, stond Curcious ook weer recht. ''Begin je nu al zat te worden..'' Mompelde ik en streek mijn haren weer goed. ''Werkelijk? Ik zie heel wat anders in jou ogen,'' Zei Curcious glimlachend.

Ik forceerde een glimlach, ''we zullen zien of je straks nog kan kijken,''

Mijn vuist ging naar voren, rechtse directe, linker directe. Het was oefenen op een bokszak maar nu was de zak van vlees en bloed. Linkse hoek, blokkeer, rechtse hoek, blokker, buk, stap naar voren en slaan gevolgd door een high kick. Bij elke stoot blies ik mijn adem uit om mezelf meer kracht te geven en bij elke stap die hij achteruit deed, deed ik naar voren. Ik sloeg weer maar dit keer bracht ik mijn vuist onder zijn kaak en vervolgens omhoog te slaan, een uppercut.

Zijn hoofd bewoog mee met elke beweging die hij maakte, zijn kaken waren aangespannen en rood, een kleur die al snel blauw of paars zou kleuren als het rode van zijn gescheurde lip en neus de rest niet over nam. Maar hoe goed ik me ook voelde om me af te richten op iemand, ik hield mijn gezicht strak. Curcious stapte uit de ring waardoor ik mijn armen liet zakken. Triomfant begon ik te grijnzen en sla mijn armen over elkaar. ''Zie je nog steeds wat anders..'' Grijnsde ik.

Niemand had durven juichen, niemand had iets gezegd terwijl inmiddels zelfs Yuri en zijn bewaking erbij was komen staan. Yuri keek me afkeurend aan maar het deerde me niet, ik hief mijn hoofd hoog bij hem op. Hij mocht misschien de kroonprins zijn maar in mijn ogen was hij medeplichtig aan de moord van mijn zus, zonder hem zou ze nog leven.

Curcious veegde zijn neus af en stapte vervolgend snuivend de ring weer binnen.

''Je bent misschien nu stoer maar ik weet zeker dat je net zo breekbaar ben als je zus.'' Siste Curcious.

De toon waarop hij sprak, de woorden. Het raakte me, het raakte me diep van binnen en zorgde ervoor dat het vuur dat ik had onder controle had gehad, niet langer meer in de hand kon houden. Ik schreeuwde terwijl ik op hem afrende, ik pakte hem gelijk beet en gooide mezelf en hem op de grond om woedend op hem in te slaan. Hij greep me vast en duwde me met zijn knieën omhoog, de ring uit. Met een harde klap raakte ik de grond, maar ondanks ik me met mijn handen had opgevangen, ik had deze ronde verloren door mijn eigen woede. Mijn zwakte..

Deze ronde was te snel voorbij gegaan, veelste snel. Ik had verloren omdat ik me had laten gaan. Ik voelde altijd nog dat mijn hoofd en oren warm voelde door de woede, mijn hart ging sneller en mijn knokkels waren witter weg getrokken. Ik schudde mijn hoofd en kwam overeind waarna ik weer naar Curcious keek. ''Slim, voor dit gevecht. Maar voor de rest van de tijden die zullen volgen tussen ons zal dit jouw verlies zijn..''

~~~~~~

Wie zal er winnen??

Jullie hebben nog steeds een kans om uit te maken wie er wint.

Omdat de 3K bereikt is heb ik nog een verrassing voor jullie, maar daar zullen nog even op moeten wachten.