Inferno

Hoofdstuk 12

Hey lieve readers! De 2K is bereikt, het vorige hoofdstuk is daar geheel aangewijd.

In dit hoofdstuk krijgen jullie de kans om een karakter te creëren , dit is alleen in DIT hoofdstuk mogelijk. Dus wil je een karakter die mee doet in het verhaal als background, klasgenoot of meer kan dat in het Angels in the wind Hoofdstuk.

Hou er rekening mee dat je geen rechten heb op dat persoon!

Je heb je rechten opgegeven en mij daardoor de kans gegeven om deze in het verhaal te gebruiken. Je kan dus later GEEN rechten op claimen!

Hou daar dus rekening mee!

Heb je een persoon gemaakt en heb je daar geen rekening mee gehouden mag je mij berichten dat je,je personage terugtrekt!

Nou nu we dat achter de rug hebben, lets begin!

~~~~~~

Toezicht!

Hij kon toch niet.. Hij meende het toch niet?

Verdwaasd keek ik naar de deur die dicht werd gedaan en ik liet me in de stoel met een zucht naar beneden glijden zodat ik onderuit gezakt zat. Mijn ogen gleden langs de rode gordijnen naar beneden en volgde de krullende patronen naar beneden naar de vloer en vanaf de vloer naar mijn voeten.

Langzaam schudde ik mijn hoofd, het was tenminste Lucas..

Wat zou hij van dit allemaal vinden? Zou hij ook wat gespannen zijn als ik? Of zou hij de kalme zelf zijn? Misschien was hijzelf wel boos want hij zou zijn vriendinnetje moeten achter laten. Langzaam keek ik naar achteren naar de deur om met gespitste oren te luisteren naar de omgeving. Ik hoorde echter geen harde geluiden uit Lucas kamer komen maar het getik van de regen maakte het me verdomd lastig om alles goed te horen.

Ik hoorde hoe Lucas deur dicht ging nadat hij welterusten had gezegd en ook ik stond op. Morgen zou weer een drukke dag worden, een dag zoals bijna alle dagen alleen dit keer zouden Lucas en ik samen trainen. Hopelijk zonder vader.

Sloffend liep ik van mijn stoel naar het rode tapijt voorbij mijn grote standenspiegel. Het donkere eikenhout sierde als een sierlijke lijst de spiegel iets wat voor mij standaard was geworden. Het mooiste aan de spiegel vond ik de poten gezien deze de vorm hadden van de klauwen van een roofvogel.  Ik was gestopt met lopen en bekeek mezelf in de spiegel, de verhalen over dat je vampiers niet kon zien in spiegels klopte niet want ik zag mezelf geheel helder, glas helder. Langzaam deed ik nog een stap dichterbij om mezelf beter te kunnen zien. Mijn zwarte jurkje leek te golven als ik liep, er was iets aan dit jurkje waardoor mijn roomkleurige benen toch langer leken maar toch was dit niet waar ik naar keek.  Nee, het waren niet mijn benen, mijn jurk, mijn armen of mijn kleine dopneus. Nee, ik keek naar mijn haren die door het licht dat er op scheen voor de helft zilver was. Ergens had ik verwacht dat er een schittering zou zijn als het van kleur veranderde maar dat gebeurde niet. Het glom wel, maar dat was iets wat ook hiervoor was. Toch streelde ik met mijn lange pianovingers toch door mijn zilveren haren heen tot het stuk dat het weer lila van kleur werd. Ik fronste lichtjes en veranderde van hoek zodat het licht anders zou vallen maar elke keer als het licht mijn haren raakte werd het zilver. Ik haalde mijn handen weer uit mijn haren zodat deze slap langs mijn gezicht vielen en zuchtte. ''Waarom?'' fluisterde ik zachtjes tegen mezelf in de spiegel terwijl ik mijn hand op de hand van mijn spiegelreflexief legde.

Mijn ogen gloeide rood en geschrokken trok ik mijn hand terug, de spiegel rimpelde als het water dat geraakt werd door een steen. Wild schudde ik mijn eigen hoofd om daar vervolgens mijn eigen hand te plaatsen. Verdwaasd keek ik terug naar de spiegel waar inmiddels niets meer aan te merken was. Vermoeidheid, dat moest het zijn. Ik kon er niks anders van maken.