Inferno

Hoofdstuk 23

Goedenavond, vandaag een nieuw hoofdstuk, snel hé! Ja vind ik nou ook. Opnieuw is dit hoofdstuk op me telefoon geschreven. Dit zal wel vaker gebeuren gezien het vakantie is, nouja.. vakantie.. Moet gewoon vroeg op maar goed, nog 2 weken en dan heb ik 3 weken vakantie. Het kan dus zijn dat jullie deze weken minder hoofdstukken krijgen gezien ik niet overal internet heb.

Dus geniet ervan!
Wens jullie veel lees plezier!
----------------------------------------

Met mijn hand onder mijn kin keek ik naar buiten. De weg was hobbelig en hier en daar hoorde ik de losse steentjes van de weg afschieten. De koets ging zachtjes heen en weer alsof we met ze alle in één grote wieg zaten. Het gewiebel was rustgevend, de blikken die mijn vader me schonk echter niet. Hij hield me met arendsogen in de gaten, volgde elke beweging die mijn lichaam maakte en draaide zijn hoofd bij elk geluid dat hij hoorde. Ja, mijn vader was erg ontspannen.

Ik zuchtte toen hij opnieuw zijn hoofd omdraaide om met samen geknepen ogen naar buiten te kijken. Onze koets was van binnen verlicht dus van binnen naar buiten kijken was moeilijker en andersom makkelijker. Mijn donker roze ogen gleden echter langs mijn spiegelbeeld. Lucas legde even zijn hand op mijn schouder waardoor ik me omdraaide, een beweging die me vader nauwlettend in de gaten hield. Ik probeerde echter niet op mijn vader te letten want zijn oplettendheid begon me mateloos te irriteren.

"Kijk, ze zijn al bezig met de versieringen voor het bal." Zei Lucas wijzend naar buiten. Ik hield mijn hoofd even schuin terwijl ik verschillende mensen tafels, stoelen en beelden richting het paleis droegen. "Zijn die beelden van ijs?" Vroeg ik fronsend. Lucas knikte. "Ja, en allemaal in het thema." Zei hij. Opnieuw keek ik hem bedenkelijk aan. "Wat is het thema eigenlijk?" Vroeg ik. Voordat Lucas antwoord gaf schrapte mijn moeder haar keel waardoor we ons beide naar haar toe draaide.
"Het is een gemaskerd bal dit jaar, met mysterieus als thema." Zei mijn moeder.
"Oh." Zei ik.
Mijn vader snoof, "Een thema die we helaas niet meer konden veranderen. Wat we eigenlijk na recente gebeurtenissen beter wel hadden kunnen doen." Zei hij.

Ik ging weer terug zitten op mijn plek en keek mijn vader aan, mijn woordkeuzes overwegende.
"Vader, wat is er gebeurd daar beneden?" Vroeg ik.
Zijn wenkbrauw schoot omhoog en bekeek mijn gespeelde onwetende gezicht. Hij glimlachte vervolgens, iets wat ik maar uitermate vreemd vond. "Niks om je zorgen over te maken, lieveling." Zei hij. Nu schoot mijn wenkbrauw omhoog. Lieveling? Had ik dat nou goed gehoord. Blijkbaar was ik niet de enige die hier verbaasd over was. Zelfs mijn moeder had haar wenkbrauw iets omhoog getrokken om haar man even een moment aan te kijken maar, haar stalen gezicht was al snel weer te zien. Ik knipperde even met mijn ogen maar Lucas was me voor. "Vader, heeft u enig idee wat er is gebeurd daar beneden." Vroeg hij.
Mijn vader keek Lucas aan met een stalen gezicht, "ze zijn de situatie altijd nog aan het onderzoeken maar we hebben een verdachten op het spoor." Zei hij waarna hij zich naar mij toe draaide. "Zijn bloedschetsen op de muur waren zeer verontrustend." Zei hij. Ik probeerde verbaasd te kijken, iets wat na mijn training goed af ging, al zei ik het zelf. "Bloedschetsen?" Vroeg ik. Mijn vader keek me bedenkelijk aan. "Je heb beneden niks gezien?" Vroeg hij peilend. Ik schudde mijn hoofd, "Nee vader, ik dacht dat ik een overlevende had gevonden maar mijn hulp kwam te laat." Zei ik deels naar de waarheid. Mijn vader ging weer recht zitten en knikte.

Voor een moment was het weer stil in de koets tot mijn moeder haar mond opende.
"Je gaat morgen mee met je vader, zie het maar als een leerproces." Deelde ze mee. Mijn ogen werden groter. Leerproces.. Ik ging een marteling mee maken? Ik ging naar het hoofdkwartier! Wat nou als ze I echt te pakken hadden?!

"Ayano, lieverd. Is er iets wat je mij wilt vertellen?" Vroeg mijn vader. Geschokt keek ik hem aan. "I-ik uhm.." Begon ik te stotteren. Zoekend naar hulp keek ik Lucas aan waarna ik weer even naar mijn schoot keek.
"Prins Curcious heeft Ayano gezoend om haar vervolgens mede te delen dat hij aast op Yuri's plaats op de troon. Hij wilt Ayano misbruiken om deze plek te krijgen. Hij heeft namelijk aan haar gevraagd of zij de kroonprins om het leven kan brengen." Zei Lucas.
Met open mond en grote ogen keek ik Lucas aan. Hij had alles gehoord wat Curcious had gezegd! Alleen had hij het laatste stuk deels verzonnen, al zat de waarheid er wel dichtbij.
Mijn vader keek naar mij en ik keek terug naar hem. Zijn blik stond uiterst serieus. "Is dit waar?" Vroeg hij. Ik knikte, "Ja vader. Lucas heeft u de waarheid vertelt. De reden dat ik hier nog niet openbaar over heb gesproken was omdat er andere dingen waren die op dat ogenblik belangrijker leken." Zei ik. Mijn vader keek me bedenkelijk aan, "daarmee bedoel je?" Vroeg hij door. "Die inbraak in de bunker." Antwoorden ik waardoor mijn vader opnieuw knikte.

Het portier van onze koets werd open gemaakt en met ze alle stapte we uit. Mijn moeder haakte haar arm in die van mijn vader en Lucas gaf Mikeala een hand. Bedenkelijk keek ik om me heen op het grote plein. Overal waar ik keek zag ik mensen lopen van groot tot klein. Ik zag zowel Gadaranen als Ilachielen. De Gadaranen waren makkelijk te herkennen aan hun haar en oogkleuren. Blauw, roze, paars en zwart. Hier en daar zag ik ook wat blonde en rode haren tussen de menigte. Iedereen wilde er goed uit zien op het jaarlijkse bal, hierdoor was het drukker dan normaal. Kooplieden schreeuwde over het plein, proberende zo klanten te lokken. Maar zodra men hun ogen over haar, haar ouders of broer lieten glijden hielden ze alle hun mond om respectvol hun hoofd te buigen. Vroeger had ik het raar gevonden maar ik was er nu aan gewend. Ik wist waarom ze het deden en het was niet alleen uit respect. Nee, sommige deden het uit pure angst. Één van de grootste reden waarom ik nooit echt vrienden had gehad, uit angst voor mijn familie of mij.

"Ayano, kom je nog?" Vroeg Lucas al schreeuwend verder op. In de tijd dat ik had rond gekeken waren hun al een stuk verder gelopen. "Kom eraan!" Schreeuwde ik terug en versnelde mijn pas om me bij hen te voegen. Eenmaal bij hen grinnikte Lucas en ik keek hem fronsend aan. "Wat?" Vroeg ik.
"Oh niks.. Mikeala zei alleen dat ik beter jou een hand kan geven omdat jij eerder wegloopt dan zij." Grinnikte hij opnieuw. Met dicht geknepen ogen stak ik even mijn tong naar hem uit om verder te lopen. "Ah, heel volwassen hoor." Hoorde ik Lucas nog licht grinnikend achter me zeggen. Ik grijnsde lichtjes terwijl ik achter mijn ouders aan liep.

Vandaag zou toch wel een leuke dag worden, een dag waar van ik moest genieten want morgen zou het een heel ander verhaal worden en dat een dag voor het bal! Hoe konden ze het uitkiezen.

------------
Hoop dat jullie ervan genoten hebben.

Vote, comment, follow!

Love you all!