Inferno

Hoofdstuk 11

Hallo iedereen, een nieuw hoofdstuk van Inferno zoals beloofd! Ik hoop dat jullie genieten ervan en jullie de resultaten van de brieven, net zo leuk vind als ik. Daarnaast heb ik vandaag, een thoughts and ideas plekje gemaakt. Hier kom meer te weten over mij, inferno en al mijn anderen boeken. Ook is daar een Q/A. Het is daar ook mogelijk vragen te stellen aan de personages!

Veel leesplezier!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

''Maak open, maak open!'' Tierde Mikeala al wippend tegenover me en ik grinnikte terwijl ik beter naar de enveloppen voor me keek. De zwarte envelop glom in het licht en de zilverrandjes leken haast licht te geven. Op de voorkant stond in sierlijke letters mijn naam in het zilver maar het verraden niet waar hij vandaan kwam. Langzaam draaide ik hem om naar de zegel kant waar een zilveren stempel me aan leek te staren. Op de stempel zat een schild die ik maar al te goed kende. Het was een hand die omhoog stak alsof de persoon een eed moest afleggen met daar om heen een rozenkrans waar zwaarden uitstaken. Het was het schild van ons universum, het schild van de eerste koning. Ik fronste lichtjes. Cealos gebruikte dit schild niet, hij gebruikte een oog met daar achter een zandloper, een schild die op beide niet was afgedrukt. Ik keek Mikeala weer aan die mij nieuwsgierig aan keek terwijl ze nerveus heen en weer wiebelde. ''Hebben we dit jaar geen aparte uitnodigen gekregen?'' Vroeg ik fronsend. Mikeala keek me niet begrijpend aan. ''Nee, wist je dat niet dan? Alleen vader heeft een uitnodiging gekregen. Budget, zei papa.'' Zei Mikeala. Ik knikte ter antwoord en keek weer naar de enveloppen. ''Ga je ze nog open maken of moet ik het doen,'' Begon Mikeala geïrriteerd door het te lange wachten. Ik grinnikte en stak beide enveloppen naar haar uit. Met grote verbaasde ogen keek ze me aan en stak haar hand uit maar voor een seconde trok ik ze terug. ''Eentje..'' Zei ik iets strenger haar aankijkend alsof ik over een brilletje heen keek. Ze knikte en pakte de zwarte envelop voorzichtig aan, met grote ogen bleef ze er naar kijken tot dat ze hem opdraaide en vervolgens met een grote grijns op haar gezicht uitgelaten de envelop open te maken.

Ze haalde er een zilverkleurig stevig perkament uit. Het perkament leek haast van karton gemaakt te zijn maar deze boog nog lichtjes mee. Ik probeerde zelf rustig te blijven maar toch voelde ik de lichte spanning in mijn schouders en buikspieren. Ergens was ik ook wel nerveus want wie zou mij nou een brief sturen die er zo uit zag. Ik zag Mikeala's ogen heen en weer flitsen over het papier en keek me af en toe weer even aan en vervolgens weer naar het papier. ''Mikeala? Wat staat er?'' Vroeg ik proberend neutraal te blijven maar toch was de spanning in mijn stem te horen. Mikeala schrapte haar keel.

''Mijn liefste,

Het verlangen naar jou groeit elke dag

de tijd strekt zich uit over lange uren

de brieven die ik schreef met een lach

helaas durfde ik ze niet te sturen

Ik zie ons zo voor me...hand in hand

een wandeling over zeeën van tijd

door ogen der liefde een hechte band

overstelpt door eerlijke geborgenheid

Helaas mag dat nu nog niet zo zijn

maar ik doe elke dag een mooi gebed

en al is de kans relatief klein

ik heb mijn hart alvast klaargezet...