Inferno

Hoofdstuk 29

Wauw!! AHH!! Sta gewoon te springen van geluk! 20K!! Echt geweldig!!

Heel erg bedankt jongens! Dus als dank, een hoofdstukje van Inferno!

~~~~

Buiten Mikeala hoorde ik niemand in het huis. Alsof onze moeder wist wat we van plan waren en het geliefde niet wou zien. Of misschien was het de bedoeling? Misschien was dit alles wel een val? Ik keek Lucas nog een keer aan voordat deze de voordeur voorzichtig opende en hij naar buiten glipte. De zilveren knop rammelde onder mijn hand terwijl ik de deur toch achter me dicht trok en ik zuchtte opgelucht toen ik de klik hoorde. Lucas fronste bedachtzaam zijn wenkbrauwen terwijl hij in de verte tuurde. Zoals altijd was heerste er de duisternis die de nacht had omhuld. Enkele lantarenpalen gaven me toch genoeg zicht op mijn broers oplichtende gezicht. De vlammen danste in zijn ogen en liet zijn huid glanzen. Ik voegde me bij hem en pakte zijn hand even vast om hem vervolgens aan te kijken. Beide keken we weer terug naar voren, naar ons doel in de verte.

De kerk.

Ik sloeg mijn armen om Lucas zijn middel terwijl hij de motor met een luid gebulder starten. We zouden niet naar de kerk rennen, we moesten onze energie besparen voor wanneer deze nodig was. Wie weet wat het ons wel niet zo brengen. Het zou echt een val kunnen zijn en daarbij wat als Lucas nou gelijk had en er daadwerkelijk nu heksen zaten. Wix's noemde wij deze afschuwelijke wezens. Ze waren niks als de heksen van sprookjes. Ze leefde van jonge meisjes bloed en hoe jonger deze was hoe beter. Alleen maagden zou ze weer de kracht geven om mooi te blijven maar, zonder dat bloed.. Ze vervelde als insecten, als listige slangen tot er niks meer over was dan skeletten met een dun reepje grijzige vel en holle ogen.

Ik schudde heftig mijn hoofd om het beeld van mijn netvlies te krijgen en keek om me heen. Ondanks onze motor bulderde was het stil op de straten alsof er een avondklok was ingegaan. Iets wat belachelijk is als je op een planeet woont dat altijd donker is, als je er goed over nadenkt.
''Het is stil,'' Hoorde ik Lucas mompelen.
Zijn lichaam was aangespannen en ik wist wel waarom, hij werd hier nerveus van en hij was niet de enige die nerveus was. Ik had mijn ogen tot spleetjes geknepen om, om me heen te kijken in het donker maar geen enkel levend wezen leek zich in de wijde omtrekken te bekennen en dat terwijl we 70 Kilometer per uur reden. ''Vreemd. Heel vreemd,'' fluisterde ik. Lucas draaide zijn hoofd naar mij toe, ''Weet je zeker dat je wil door gaan?'' vroeg hij. Ik knikte, ''Ja, ik laat die gozer er echt niet mee weg komen. Hij heeft Mikeala bedreigd!'' Zei ik terwijl ik opnieuw de woede in me op voelde komen. Zacht borrelend als een vulkaan dat wachten op het juiste moment om uit te barsten.

De motor minderde vaart toen de berg voor ons verscheen. Een berg die ooit gelijkvloers was met waar wij liepen. Het enige wat niet was weggezakt tot dit niveau. De kerk stond gracieus op de bergtoppen, haar dreigende licht naar beneden schijnend. Door de gebroken ramen werd het licht omringt door een schaduw van tanden. Haast dreigend dicht te klappen wanneer men bewoog. Mijn blik werd pas los gerukt toen Lucas me mee begon te sleuren naar het pad, dat ooit netjes bijgehouden was maar nu slechts nog kuilen en scheuren kende. Het einde van het pad werd er niet beter op gezien het pad steeds smaller en smaller werd en we uiteindelijk dood gedwongen om ongemakkelijk langs de rotswanden schuiven. Stukjes steen gleden onder me voeten naar beneden wat vanaf mijn hoogte eerder leek op een bodemloze kuil. Ik slikte even en voelde langs de muur om Lucas hand vast te pakken die mij verward aan keek.

''Alles goed met je?'' Vroeg hij.
Ik knikte en schoof weer een stukje verder, ''Ben alleen nooit een liefhebber gehad van richels..'' Slikte ik opnieuw waardoor Lucas begon te lachen, een lach die de stenen onder mij liet schudden waardoor ik harder in zijn hand kneep. Lucas grimaste door de pijn maar besefte net zo goed als ik dat als we langer zouden blijven staan dat we dan beter konden springen gezien het ons dan een hoop moeite zou schelen.

Opgelucht haalde ik weer adem en werd Lucas hand bevrijd uit de mijne. Een hand die hij met een pijnlijk gezicht heen en weer zwaaide. ''Je kan nog hard knijpen voor een meisje..'' Mopperde hij. Ik probeerde naar hem te glimlachen maar mijn hart ging nog te keer. Ik had het niet op eeuwige dieptes en kleine randjes waar je langs moest lopen. Lucas wreef over mijn rug heen na een tijdje. ''We kunnen nog terug..'' Zei hij bezorgd. Ik keek hem echter boos aan, ''En weer die richel over zonder hem eerst in zijn gezicht te slaan? Echt niet!'' Bromde ik waardoor hij zachtjes grinnikte al was zijn bezorgdheid nog steeds niet over.

Samen liepen we het laatste stukje verder tot de grote eikenhouten deuren. Het enige obstakel dat ons nog in de weg stond. Het enige voorwerp dat hem en mij gescheiden hield. Ik zou hem grijpen voor wat hij Mikeala had aangedaan. Niemand zou mijn zusje zomaar kunnen bedreigen en met die woorden in mijn hoofd duwde ik de gigantische deuren open waardoor er krachtige wind in mijn gezicht werd geblazen. Als hij mij wilde kon hij me krijgen ook!

~~~

Ja, jullie haten me nu haha!

SORRY! Volgend hoofdstuk ;X

Hihi,

Vote

Commet

Follow