Inferno

Hoofdstuk 20

Lieve lezers, mijn excuus dat het zolang heeft geduurd maar hier is hij dan hoofdstuk 20.

Wil je trouwens meer weten over de planeten kijk dan naar my thoughts boek, daar staat per planeet uitleg.

Daarnaast heb ik een verrassing voor jullie.

Ik ga namelijk speciaal voor jullie een site maken waar iedereen met elkaar kan schrijven in RPG vorm, in het teken van Inferno. Hier kan je dus met je eigen personage de wereld van Inferno betreden. Je kan zelfs met mij schrijven wanneer je Ayano ontmoet.

Hoe vinden jullie dat?

~

Ik had zo net gelogen tegen me eigen vader en hij had niks doorgehad. Was ik er zo goed in geworden of kwam het omdat ik nog nooit echt had gelogen tegen hem over iets groots. Ik zuchtte, ik was veranderd, ik kon het niet meer ontkennen. Ik was veranderd sinds haar dood, ik had haar achterover zien vallen, haar ogen wazig en leeg. Ik zuchtte proberende de beelden uit mijn hoofd te zetten maar dat lukte niet. Ik wist niet voor hoelang de beelden me bij zouden blijven maar ik hoopte dat ze ooit weg gingen.. Ooit.. Ik dacht na terwijl ik door de gang heen liep, nadenkend of ik iemand in vertrouwen moest nemen met het geheim van beneden. De brief, de man, de videobeelden. Wat moest ik vertellen? Moest ik alles vertellen, een beetje of helemaal niks. Lucas zou het niet geloven als ik niks had gezien. Moest ik liegen tegen hem of kon ik hem in vertrouwen nemen. Mijn gedachte maakte zoveel over uren dat ik niet eens door had dat ik al buiten was.

''Ayano..'' Hoorde ik zachtjes en verward keek ik op. Ik keek recht in twee rode ogen die me bezorgd aan keken. ''Gaat het wel?'' Vroeg hij zijn hand altijd nog op mijn rug houdend. Ik beet zacht op mijn onderlip en knikte vervolgens. Lucas trok zijn wenkbrauw even omhoog, ''Je denkt toch niet dat ik daar iets van geloof, hé..'' Zei hij waardoor ik zwakjes glimlachte. Lucas kende me te goed, ik hoefde niet tegen hem te liegen, hij zou me misschien niet begrijpen maar hij zou het niet vertellen aan vader of moeder. Ik keek even naar achteren om enkele soldaten naar binnen te zien gaan. ''Niet hier..'' Fluisterde ik bijna en Lucas knikte. ''Laten we dan maar gaan,'' Zei hij.

Lucas startte de motor en dit keer redden we zonder helmen naar huis, de wind in mijn gezicht deed me goed, de normale mens, of aemiaan zou het koud vinden hier maar ik.. Ik vond het heerlijk, de wind hield me scherp en liet me genieten van de rit. Het liet me even niet meer nadenken, iets wat ik zeer prettig vond nu. Ik legde mijn hoofd op de rug van mijn broer om het dorre landschap aan me voorbij te laten gaan, het zand zweefde omhoog door de motor. Hier en daar stond een zwart geblakerde boom of een rotsstuk. Ik zuchtte en sloot me ogen, hopend dat de rit nog even zou duren.

''Mam, we zijn thuis!'' Riep Lucas luid toen we eenmaal het huis binnen waren. Het duurde dan ook echter geen seconde of onze moeder stond al in de hal. Haar gezicht was als staal maar toch had ze er een glimlachje op getoverd. Een glimlach die ze altijd had, zelfs de dag toen Ichigo stierf en de dagen erna en de dagen ervoor. Ik had mijn moeder nog nooit zien of horen huilen maar, ik had haar ook nooit boos gezien of horen lachen. Nu ik er over nadacht had ik haar nooit anders dan serieus meegemaakt alsof ze geen enkele andere emotie had. ''Hoe was de training..'' Vroeg mijn moeder eentonig. Lucas keek even naar mij maar ik hield mijn mond waardoor hij zuchtte en zich terug draaide naar onze moeder. ''Er is iemand in de bunker gedrongen en heeft de 3de verdieping plat gelegd.'' Zei hij, ik zag mijn moeders wenkbrauw omhoog gaan. ''Hebben jullie iets gezien?'' Vroeg ze. Lucas schudde zijn hoofd. ''Nee, niks alleen vader.'' Zei hij waardoor ze knikte. ''Ga dan maar douche, eten is klaar over twee uur.'' Zei ze waarna ze zich omdraaide. Al die tijd had ik niks gezegd waardoor Lucas me bedenkelijk aan keek. ''Straks.. na het eten..'' Vertelde ik hem en liep de trap op. ''Straks, na het douche..'' Hoorde ik hem nog zeggen maar ik gaf al geen antwoord meer.

De weg naar de badkamer was snel gevonden, het voordeel van een groot huis was dat ik een eigen badkamer had. De vloer en muren waren betegeld met zwarte tegels en witte marmeren meubels met gouden kranen. Vroeger had ze de badkamer moeten delen met Ichigo maar nu.. nu was hij geheel van haar. Iets wat nog steeds raar was maar het was slechts wennen, dat zeiden ze althans.

Ik liet het warme water stromen terwijl ik mijn kleding uittrok en er onderstapte. Het water kletterde neer en straaltjes gleden langs mijn lichaam naar beneden. Het water kreeg een licht rode kleur van het opgedroogde bloed van het gevecht met Curcious. Ik schudde mijn hoofd, ik wilde niet langer aan die kwal denken. Hoe durfde hij me eigenlijk te zoenen.. Mijn eerste kus.. verpest.. Er was niks romantisch aan, geen vonken, geen tintelingen, geen warm gevoel, helemaal niks. Het was heel anders dan ik de boeken of films of verhalen. Ugh! Liefde.. bestond dat eigenlijk wel. Ik begon zelfs te twijfelen aan de brief. Wat nou als Lucas gelijk had en dit een val was. Maar die vecht technieken, ik had nog nooit iemand zo zien vechten als hij...

Wild schudde ik me hoofd waardoor de natte haren me in me gezicht sloegen, de shampoo in me oog prikte maar niks was niet op te lossen met water. Na mezelf gewassen te hebben droogde ik me af om in simpel zwart jurkje te stappen. Mijn nog natte haren plakte aan mijn huid terwijl ik mezelf op me bed liet vallen. De gebeurtenissen van vandaag hadden me uitgeput, meer dan ik had gedacht en het duurde dus ook niet lang voordat de wereld om heen waziger werd.

Verward werd ik wakker, maar ik lag niet langer in mijn bed. Ik lag op iets groens.. het kriebelde mijn huid en ik zag verschillende kleine insecten over de grond kruipen. Ik knipperde even met mijn ogen om langzaam omhoog te komen. De wereld om me heen was vreemd. De lucht hier was blauw en het licht leek hier altijd aan te zijn. Waar was ik? En wie was dat in de verte?