Inferno

Hoofdstuk 10

Het heeft een tijdje geduurd maar hier is dan eindelijk dan, het nieuwe hoofdstuk van Inferno.

Ik hoop jullie hier blij mee te maken, de reden waarom het zo lang heeft geduurd is omdat ik een nieuw boek online heb gezet : Rejected. Dit is ook een Fantasy verhaal. Ik zou zeker een kijkje nemen.

In elk geval geniet van dit nieuwe hoofdstuk, ben benieuwd wat jullie er van gaan vinden!

————————————-

Bij elke stap dat ik deed voelde ik hoe ijziger wind werd. Mijn hart begon in mijn keel te kloppen terwijl ik traag vooruit stapte. Het gehuil was altijd nog niet gestopt maar hoe dichterbij ik kwam hoe mooier de klanken wel leken te worden. Ze waren niet zoals de meeste huilklanken hartverscheurend, nee dit klonk mooi! Het klonk als een lied waar men op kon dansen. De gedaante voor me werd als maar groter en condens wolkjes kwamen langzaam uit mijn mond zetten maar ik dacht niet meer na, niet voor één seconde. Ik was gevangen, gevangen in het gehuil. De eens zo'n smerige steeg had nu iets magisch. De grond kraakte wanneer ik verder stapte op het dunne laagje ijs dat op de grond en die muur was gevestigd. De blauwe lamp die op de grond lag verraden meer van de omgeving. Een bleke hand was gevestigd aan het lantarentje waar het blauwe licht uit leek te komen, zijn witte krullende haren dat meer rood was door het kleverige rode goedje dat zich had verspreid over zijn dunne lichaam en de grond. Zijn bleke gezicht was ingevallen alsof deze nooit iets had gegeten, zijn handen waren net botten net zoals de rest van zijn lichaam. Maar ik kon er niet naar kijken, het boezemde geen angst in want hij zou aan de andere kant op me wachten.

Hij zou me lief hebben.

De gedaante werd zichtbaar, zijn witte half lange haren waren naar voren gevallen en hij drentelde voor de strook van licht heen en weer alsof het een onzichtbare muur vormde waar hij niet door heen kon. Met waterige ogen keek de jongen mij aan, langs zijn hoekige gezicht liepen zilverkleurige tranen en zijn volle onderlip pruilde. Er werd niks gezegd maar de jongen huilde altijd nog steeds zonder ook maar geluid te maken. Ik stak mijn hand uit naar hem en hij stapte achteruit.

''Je hoef nooit meer bang te zijn..'' Zei ik zachtjes, mijn stem had nog nooit zo akelig geklonken vergeleken met de klanken die ik nu hoorde. Mijn stem leek het zelfs te verpesten.

Mijn hand ging door de onzichtbare muur heen en de blauwige gloed nam plaats voor de duisternis waar ik steeds meer in liep. Ik bleef de jongen aan kijken wiens onderlip niet meer puilde.

''Ayano!'' Hoorde ik de roep van Lucas.

Zijn angstvallige woorden trokken me uit mijn eigen trance en zag met grote ogen hoe bloederige lippen mij grijnzend aan keken, de jongen werd steeds langer en langer en zijn roomkleurige huid werd grauwige grijs. Twee witte hoektanden blonken onder zijn zwarte kap terwijl de rest onzichtbaar bleef. ''Rennen! Ayano, Rennen!'' Gilde Lucas die rennend op mij af kwam. Het was te laat, ik stond verstijfd naar de gedaante te kijken. Zijn schaduw viel over me heen en voor ik het wist hadden zijn smalle lange vingers vol bloederig slijm mijn armen vast. Zijn vingers zaten als klemmen om mijn armen heen. Ik kon niks anders dan staren maar toen zijn grip strakker werd en hij vooroverboog vond ik mijn stem weer terug. Ik gilde, ik gilde zo hard als ik kon terwijl ik mezelf probeerde weg te trekken, ik draaide mijn hoofd van het wezen weg terwijl ik achteruit probeerde te stappen. Zijn tanden zakte weg in mijn huid, ik voelde dat mijn lichaam slapper werd en na enkele secondes kon ik al geen eens meer staan. Ik voelde het warme bloed langs mijn nek naar beneden glijden over mijn pyjama heen op weg naar de grond waar deze op drupte. Ik hoorde niks anders meer dan het gestaagde gepiep en het zoevende geluid van wat leek op de wind. Mijn lichaam zakte weg en viel op de grond waar ik roerloos lag. Ik zag voor me hoe Lucas tegen over het monster stond met de lantaren, het monster gilde en ik sloot mijn ogen.