Inferno

Hoofdstuk 21

Dit is een kleiner hoofdstuk waarschijnlijk dan normaal maar het is een extraatje omdat ik zolang niks heb gepost. De volgende zullen dus weer langer zijn. Waarschijnlijk..
_____________________

Ik plaatste mijn handen tussen het groen. Het voelde aan als een stekelig kleed met nouja, kleine beestjes. Anders kon ik het niet omschrijven. Ik spitste mijn oren toen ik een knerpend geluid hoorde en draaide langzaam mijn hoofd om niet geen gehele onverwachte bewegingen te maken, ik was namelijk op een onbekende plek. Ik was niet langer meer op Gadara en de enige andere planeet waar ik ooit naar toe was gegaan was Ilach. Op vakantie naar andere planeten kende de familie Sayaka niet. Maar deze plek hier was geen van tweeën. De grond in de verte leek te golven, iets wat ik ook had gezien in Ilach door de hitte maar, toch voelde de lucht hier aangenamer dan thuis of op Ilach. Daar in de golvende lijnen was een zwarte schim te zien, een schim die als maar groter en groter werd. Niks gaf me aan om te rennen of om een wapen te zoeken. Vluchten was ziezo al iets wat niet in mijn woordenboek voor kwam. Ik probeerde niet te bewegen en hield mijn adem in toen ik naar de witte cape keek. Een cape die me heel goed voor kwam ondanks ik hem nooit echt had gezien, of wel? De schim werd groter en kreeg meer vorm. Ik zag de eleganten maar atletisch bouw, de gedaante was duidelijk mannelijk en voelde zich zelfverzekerd. Ik moest onbewust glimlachen toen ik opnieuw mijn onderbuik voelde kietelen. Het was een aangenaam gevoel, hetzelfde gevoel dat ik had gehad toen ik naar de video keek. Plots was het duidelijk, deze man, deze jongen, hij was de gene van de video. Hij was de mysterieuze I onderaan mijn letter. Ik hapte naar adem toen recht in twee fel blauwe ogen keek. De rest van zijn gezicht, buiten zijn lippen, was bedekt door het goudkleurige masker. Hij glimlachte sierlijk naar me toen hij zijn hand uit stak en ik pakte hem voorzichtig aan. Zijn witte gehandschoende handen voelde aan als satijn terwijl hij me verder omhoog trok zodat ik uiteindelijk stond. Het groene tapijt kietelde tussen mijn tenen en onder mijn voeten waardoor ik automatisch naar beneden keek. Ik had de kleding aan die ik aan had getrokken voordat ik was gaan liggen, mijn haren hingen dus los om mij heen als een dunne deken en ik vervloekte mezelf dat ik ze niet had opgestoken omdat ze zo lang waren.

Heel voorzichtig voelde ik een satijnen witte vinger onder mijn kin. De vinger tilde heel traag mijn kin op. De jongen voor me had ogen waarin ik kon verdrinken, ze glinsterde zo prachtig als licht op het water. Ze hadden een kleur blauw die ik nog nooit eerder had gezien, ze waren prachtig en van hem. Zijn blik leek haast wel liefdevol, een blik die ik van vreemde nooit had begrepen. De enige jongen die zo naar me gekeken had was mijn broer geweest en zelfs toen was het anders dan nu.

Ik moest omhoog kijken gezien hij zeker twee misschien wel 4 koppen groter was dan ik. Ik voelde me klein bij hem, zelfs ergens onschuldig en dat was iets wat ik nog nooit was geweest. Zelfs als baby zijnde was ik een ramp geweest, net zoals iedereen van mijn familie met magie. Wij huilde niet als we het er niet mee eens waren, nee wij schaduwde gewoon al ergens heen of gooide met messen voor vermaak. Mijn jeugd was alles behalve normaal en onschuldig te noemen.

"Je bent schattig als je bloost.." Prevelde zijn lippen bijna tegen de mijne aan, iets waardoor mijn ogen nog groter werden. Blozen? Ik bloos niet! Ik bloosde nooit! "Ik bloos niet!" Zei ik, proberend volhardend te klinken waardoor hij moest lachen. Ik wist niet precies hoe ik moest reageren dus ik besloot mijn mond voor een keer te houden. Zijn ogen vonden de mijne weer en hij glimlachte. "Je bent prachtig, zelfs als je boos bent. Ik durf zelfs toe te geven dat ik je dan nog aantrekkelijker vind.." Zei hij charmant glimlachend. Ik knipperde opnieuw met mijn ogen, dit keer verward. Niemand vond mij aantrekkelijker als ik boos was, de meeste zochten dekking. Iets wat ik ook zou doen als ik hen was, zeker als het tegelijk tijd kwam met mijn "feestje" van de maand. Of zoals mijn moeder zij, de trotse periode van een vrouw. Ach, zij kon het zeggen, zij was dan tenminste geen draak als ik.

"Ik had wel verwacht dat ik omver geblazen zou worden met vragen." Grinnikte hij. Zijn woorden brachten me weer bij kennis en onbewust schudde ik even mijn hoofd waardoor zijn vinger niet langer onder mijn kin lag. Toen ik hem weer aan keek hield hij zijn hoofd schuin en ik sloeg mijn armen over elkaar. "Wie ben jij?" Vroeg ik direct waardoor een lach op zijn gezicht verscheen. "Je weet best wie ik ben." Zei hij. "Nee, anders vraag ik het niet. Nou zeg op, wie ben je, wat wil je en waar ben ik?" Vroeg ik nu. Hij grinnikte, "Vroeg me al af wanneer je met je tirade van vragen begon," zei hij. Ik trok mijn wenkbrauw op maar hij bleef me rustig aan kijken waardoor ik ongeduldig begon te tikken met mijn voet. "Ik wacht.." Zei ik geïrriteerd na een enkele minuut. Hij stapte dichterbij en streelde mijn zilveren haren achter mijn oor. "Geniet van het moment Ayano, uitleg komt later.." Zei hij zwoel waardoor het binnenste in mij begon te beven. Zijn aanraking had mijn trage hart een slag over laten slaan en zijn glimlach liet me bijna zweven. "Ik heb zolang hiervoor gewacht." Luisterde hij zachtjes terwijl hij voorover boog. Mijn ogen werden groter en ik voelde de warmte van zijn adem op mijn huid. Mijn maag draaide zich samen en mijn hart begon nu sneller te kloppen. Hij was nog maar een paar centimeters van mijn lippen verwijderd, 5, 4, 3, 2...

"Ayano!" Hoorde ik Lucas schreeuwen in mijn oor. Verschikt kwam ik overeind waardoor mijn hoofd, neus en lippen die van Lucas raakte en toen ik me ogen open sperde gaf ik gelijk een harde gil om uiteindelijk achterover te kruipen en uit mijn bed te vallen. "Ahh! Bah! Lucas!" Mopperde ik mijn mond heftig afvegend met mijn hand. Ik hoorde Lucas slechts grinniken. "Je vond het wel lekker.."
Vernietigend keek ik hem aan waardoor hij harder moest lachen en ik schudde uiteindelijk met een grijns mijn hoofd. Het was slechts Lucas maar en zo'n onschuldige kus hoefde niks te betekenen, we waren familie.

Lucas stak zijn hand uit en trok me overeind. "Je sliep behoorlijk diep, vroeger was je al wakker zodra de deur open ging." Deelde hij me mee en ik haalde mijn schouders op waardoor hij me vervreemd aan keek. "Wat is er daar beneden gebeurd, Ayano?" Vroeg hij en zuchtend liet ik me in de paarse zetel van me kamer vallen. "Genoeg.." Begon ik waardoor hij fronsend dichterbij kwam. Ik klakte even met mijn tong en keek vervolgens naar mijn kaptafel waar de brief nog keurig netjes stond. Ik zou hen later verstoppen voor vader maar dat kon wachten. Lucas volgde me blik en zijn ogen werden groter. Nog nooit had ik zijn ogen zo scherp en donker gezien als nu toen hij erop af liep en de brief begon te lezen.

Lucas liet de brief verbaasd zakken om naar mij te kijken. "Wie in infernos naam is I , Ayano? Wie?!" Schreeuwde hij me toe. "Ik weet het niet.." Zei ik. "Je bent toch niet van plan om te gaan hé? Hé?!" Vervolgde hij. Ik keek weg. "Ayano.. Dit gaat echt te ver. Wat als dit een val is? Nou?! Ik wil niet nog een zusje kwijt." Riep hij naar me uit. Ik keek hem boos aan, "Ik kan prima voor mezelf zorgen en hou Ichigo hierbuiten!" Schreeuwde ik dit keer terug. Lucas zuchtte en liep naar me toe om vervolgens voor me neer te zakken en zijn handen op mijn knieën te leggen. "Het spijt me, maar beloof me dat je niks doms doe. Ik wil jou niet verliezen." Zei hij zacht tegen me. Ik wist dat hij het meende, ik wist dat Lucas alles voor me zou willen doen, lucas kende zou hij door het vuur voor me gaan. Hij hield van me en ik van hem.
"Ik beloof het."

-------------------------------

In tegenstelling valt het nog w mee gelukkig met het aantal woorden. Dit stuk is via me telefoon gemaakt dus er kunnen wat meer fouten in zitten dan gewoonlijk. In elk geval hoop ik dat jullie ervan genieten.

Enjoy reading folks!

Deel, stem, reageer!

You make my day!!