Skażona Krew

Rozdział XXXIV

Adeline przekonała się, że może mieć uczulenie na kurz, kiedy dokopywała się do starych akt. Albo jej kichanie było po prostu skutkiem nadmiaru tego kurzu.

Postawiła wielkie pudło na stoliczku w nieużywanym pomieszczeniu, które znajdywało się niedaleko gabinetu Jerome'a i od dwóch godzin starała się znaleźć coś konkretnego.

Podniosła wzrok, kiedy usłyszała delikatne pukanie w drzwi.

— Przyszedłeś mi przypomnieć o treningu?

— Przyszedłem go odwołać — oparł się o futrynę, nogi krzyżując w kostkach, a ręce wsadzając do kieszeni dresów.

— Jak to? — otworzyła usta zdumiona.

— Muszę iść z Crispinem na jakiś idiotyczny wampirzy wieczorek — wywrócił oczami. — Jest dopiero za cztery godziny, ale wolę cię nie forsować.

— Jasne, dzięki — uśmiechnęła się słabo. — Szukam i szukam i czuję, że tym razem to nie ma sensu — rozłożyła ręce z bezsilności. — Przecież gdyby ktoś próbował zabić Victora, to już dawno byłoby to odnotowane.

— Masz rację — zacisnął usta w wąska kreskę. Wiedział, że dostała to zadanie, żeby mogła zająć czymś głowę.

— Przynajmniej tata nie znajduje już ciał. Przerażenie wśród ludzi trochę zmalało — przeczesała włosy dłoniami, rozwalając je w taki sposób, że zakryła nimi pół twarzy.

— A ty?

— Ja? — zmarszczyła czoło.

— Jesteś przerażona? — wszedł do środka i zamknął na sobą drzwi.

— Eran, boję się jak cholera. Myślałam, że już to wiesz — zaśmiała się nerwowo. Przysiadł na rogu stoliczka i odgarnął z jej twarzy rude kosmyki.

— Niedługo go dorwiemy. To wszystko się skończy — starał się ją pocieszyć. Nawet jeśli sam nie wierzył w swoje słowa.

— Chciałabym — powiodła smutnym wzrokiem na okno. Był pochmurny dzień. — Musisz założyć garniak? — zmieniła temat.

— Gorzej, frak — rozmasował czoło. — Przeżyję. Na pewno bardziej, niż oni nasze ciuchy.

— Tessa też narzekała. Stwierdziła, że wygląda jak prostytutka.

— Kwestia sporna — bawił się palcami, dłonie trzymając na udzie. — Dobrze wyglądałyście. Pasuje ci zielony — skrzyżowali spojrzenie.

— My, rudzi — wskazała na swoje włosy — chyba już tak mamy. Wyjątkowo kłopotliwy kolor.

— Nie wiem, czy kłopotliwy, ale na pewno wyjątkowy.

— Szkoda, że nie było widać, że tak ci się podoba w klubie — rzuciła z przekąsem, a on się uśmiechnął, kręcąc głową.

— Adeline, co drugi facet się na ciebie oglądał. Nie poczułaś się mimo to atrakcyjna? Bo powinnaś — spoważniał.

— Nie obchodzą mnie inni — wstała i odłożyła dokumenty, które do niczego się nie nadawały.

Obchodzisz mnie ty.

— Byliśmy na misji — odchrząknął. — Nie mogłem sobie pozwolić na rozpraszanie się. A nie masz pojęcia, jak było mi ciężko.

— Ciężko? — odwróciła się do niego z rękami skrzyżowanymi na piersi. — Co jest ciężkiego w...

— Nie pożerać cię wzrokiem — przerwał jej, cały czas patrząc w jej oczy. — Nie wodzić nim po twoich ustach — zrobił to teraz. — Nie móc cię dotknąć tak, jakby wokół nikogo nie było. — znów powrócił do jej oczu.