~Hümeyra~

1. Bölüm

İYİ OKUMALAR 

--------------&&&--------------

Ben Hümeyra. 24 yaşında genç anne olanlardanım. Hayatım hiç bir zaman kolay olmadı. Beni sevmese de her zaman yanımda olan kocam ve dünya tatlısı bir kızım vardı. 

Meleğim. Belki de kocamın bana verdiği en güzel hediyeydi. Yerde oturmuş oyuncaklarla oynayan meleğime bakmaya doyamıyordum. Gülümseyerek onu izlerken " Anladık be güzel kızın var " dedi arkadaşım Gül. Yine takılıyordu bana. 

O hala evlenmemişti. Benim gibi evliliğe zorlanmamıştı daha doğrusu. Aynı yaştaydık. Ben daha ağırken o daha dolu dolu ve dobraydı. Haksızlık olunca onu hiç kimse tutamazdı. 

Gülümsememi Gül'e çevirdim.

 " ne yapayım ya doyamıyorum bir türlü" 

O da aynı şekilde gülümsemişti. 

" Haklısın tabi. Ee evde durumlar nasıl?" 

Savaşı soruyordu. 3 yıldır evli olmamıza rağmen aramızda ciddi bir soğukluk olan kocamı. Hiç istemese de babasının isteği ile evlenmişti benimle. Ben itiraz eder diye düşünürken hemen kabul etmişti. 

Mahallenin hem yakışıklısı hem de en ağır başlı olanıydı. Herkes hayrandı ona, zamanında bekar kızların anneleri neredeyse her gün Songül annelerin kapısındaydı. Ama her defasında Savaşın reddetmesi ile hüsrana uğramışlardı. 

Buruk bir gülümseme oluştu yüzümde " İyi her şey yolunca " deyip geçiştirmek istesem de Gül'dü bu asla istediği cevabı almadan durmazdı. 

" Ne demek her şey yolunda. Hala aynı mı sana karşı ?" 

Evlilik hayatımın bu şekilde bilinmesiniz istemezdim. Gülümsemem tamamen solmuştu. Kafamı eğerek kucağımda ki ellerime baktım. Gül de üzülüyordu halime  biliyorum. Biraz daha yaklaşarak iki elimi de tuttu. 

" ona dünya güzeli bir çocuk verdin. Her şeyini yapıyorsun. En önemlisi iyisin ve çok güzelsin. Neden görmüyor bu adam?" 

Bu konuşmalardan her defasında oldukça rahatsız oluyordum. Kafamı kaldırarak bana içten üzülen arkadaşıma baktım. 

" Bunları konuşmayalım artık. " 

Yüz ifadesi buruk bir gülümsemeye dönüşmüştü. Daha fazla görmek istemediğim için gülümseyerek ayağa kalktım. 

" Ee ben gideyim artık daha pazara uğrayacağım " 

" Ya daha erken ama, bir kahve yapayım iç öyle git " 

" Yok gerçekten geç kalırım pazardan sonra eve gidip yemek yapmam lazım " 

Israr etse de beni durduramayacağını biliyordu. Elini koluma koyarak sıvazladı. 

" Peki sen nasıl istersen. Ama yine gel olur mu? Çok özlüyorum prensesi " 

" Geliriz tabi. Meleğim de seni özlüyor teyzesi" dedim bir yandan Meleğin montunu giydirirken. Kısa sürede hazırlanıp çıkmıştık. Pazar Gül'ün evine yakın olsa da bana uzaktı. Hızlı adımlarla pazara doğru yürüyüp meyve sebze almaya başladım. 

Diğer kolumda Meleğin olması beni oldukça yoruyordu. Daha 3 yaşında olduğu için gün içinde mutlaka 1-2 kere uyusa da şuan kollarımda uyuması hiç iyi olmamıştı. Uyandırmamaya dikkat ederek biraz daha yukarı çektim. 

Önemli olan her şeyi aldıktan sonra çıkmıştım pazardan. Bu yavaşlıkta gidersem yemeği yetiştiremeyecektim. Savaş'la her ne kadar bir birimize uzak olsa da asla saygımızı bozmadık.