~Hümeyra~

35.Bölüm

İYİ OKUMALAR 

-----------------&&&------------------

Bunca yıllık hayatım da hiç bu kadar yıkıldığımı hissetmemiştim. 

Hala açık olan telefona ne kadar bağırsam da bir türlü ses gelmedi. Kapatmaya da elim varmıyordu. Keşke telaşlanmadan önce nerede olduğunu sorsaydım.

Çaresizlikle ağlarken birileri başımda toplanmaya başlamıştı. 

" Kızım? İyi misin?" diye sordu. Yaş dolu gözlerimi kaldırdım. Teyzenin biri bana endişeyle bakıyordu. 

Ağlamam daha da artarken kafamı iki yana salladım. Kocam, sevdiğim adam kaza yapmış belki de ölmüştü. Kimseyi umursamadan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bir kaç saniye sonra telefonum titremeye başladı. 

Ondan daha çok titreyen elimle çevirip baktım. Savaş'ın araması duruyor ama arkadan Emre arıyordu. Şuan açacak durumum yoktu. Arama bir süre sonra sonlanıp tekrar çalmaya başladı. 

Savaş'ı beklemeye alıp açtım telefonu.

" E-Emre, Emre Savaş-" 

" Biliyorum. Biliyorum sakin ol tamam mı? Yakınındayım şuan. " 

" Nasıl- Nasıl yani? Yanında mısın?" 

" Evet.  Arabadan çıkardım. "

" Konuşabilir miyim? " 

" Pek sanmam şuan başını sert çarptığı için baygın. " 

" Emre " dedim büyük bir minnetle mırıldanarak. Ağzımdan bir hıçkırık daha kopunca güldü. " Korkma kız ölmedi kocan. Gerçi isterdim ölmesini de neyse " 

" Öyle deme ne olur. 2 Tane çocuğu var. " 

" Onu seven karısı var bir de değil mi?" diye devam ettirdi beni. Yaşlarımı silip beni görmediğini bilerek kafamı salladım. 

" Neredesiniz Emre? Geleyim bende " 

" Buraya gelmene gerek yok. Ambulansı aradım. 10 dakikaya gelirler. Gideceğim hastaneyi öğrenince ararım seni"

" Tamam. Çok teşekkür ederim Emre " dedim yine güldü.

" Şimdi etme Hümeyra hanım. Bu dağ ayısı kocan iyileşince alacağım teşekkür borcumu" demesiyle bende gülümsedim. Şimdi gönül rahatlığıyla iki aramayı da kapatabilirdim. Göz yaşlarımı silip ayaklandım.

İnsanlar hala bana bakıyordu. Zor da olsa sıyrıldım aralarından. Taksiye bineceğim anda Emre'de gittikleri hastanenin konumunu attı. Taksiciye gideceği yeri söyleyip yolun bitmesini bekledim. 

Bir yandan da içimden dualar ediyordum Savaş için. Hastanenin önüne gelir gelmez taksinin parasını verip indim. O kadar endişeliydim ki gözüm insanları görmüyordu. Her adımımda birilerine çarpıp durdum. 

Sonunda düşmeden danışmaya varabilmiştim. 

Nefes nefese kalınca haliyle konuşmak da zor oldu benim için. 

Bir kaç saniye bekledim geçmedi. Artık derdimi anlatacak kadar konuşmayı denedim. 

" Savaş- Savaş Yıldırım. Bu-Buraya getirilmiş. Trafik kazasından " 

" Bakayım bir dakika" demesiyle kafamı sallayıp beklemeye başladım. Önünde ki bilgisayara bir şeyler yazdıktan sonra kafasını bana doğru çevirdi. 

" 3. Katta. 1710 nolu oda " der demez kafamı sallayıp aynı hızla yukarı çıktım. Keşke asansörü kullansaydım. Merdiven daha çok nefessiz kalmama neden olmuştu resmen.