~Hümeyra~

7. Bölüm

İYİ OKUMALAR

------------------&&&------------------

Eski sevgilisi geldiğinden beri hiç yapmayacağımız şeyler yapmaya başlamıştık. 

Sinirle içeri girdikten sonra bende arkasında mutfağa girdim. Şimdi yan yana falan otururdular, görüp daha fazla canımı sıkmak istemiyordum. 

" Abime boşu boşuna kızıyorsun. Aralarında bir şey yok ki " Dedi Zeynep o da hemen arkamdan geldi. 

" ne olursa olsun, eski sevgilisi sonuçta. Bu kadar yakın olması.." Beni çıldırtıyordu. Dedim kalanını içimden. Halimi üzgün gözlerle izleyen Zeynep yanıma gelip kollarımdan tuttu. " Yapma böyle, o geceden beri sürekli aynı hatayı yapıyorsun, abimi kendinden uzaklaştırıyorsun" dedi nasihat verir gibi. 

" O bana hiç bir zaman yakın olmadı " dedim gözlerinin içine bakarak. Evet görünüşte evli ve çocuklu bir kadındım ama hiç diğer kadınlar gibi olmadı hayatım. "Baş başa yemeğe çıkmadık hiç bir zaman. Elimden tutup gezdirmeye bile götürmedi beni. Bu mu kendimden uzaklaştırmış halim? Bana yakın olmayan birini nasıl uzaklaştırayım Zeynep?" dedim sonlara doğru sesim kısılmıştı. 

Benim gibi üzgündü o da. Biliyordu bunları yaşadıklarımı. Songül anne bir anda mutfağa girince arkama dönerek göz yaşlarımı sildim. Bir de ona hesap vermek istemiyordum. 

" Ne oluyor burada?" dedi ikimize de bakarak. 

" Bir şey yok anne masayı hazırlıyorduk" dedi Zeynep. Songül annenin bakışları bu defa bendeydi. Ona doğru dönerek gülümsemeye çalıştım. 

" Ne oldu " dedi. Bu defa bana bakarak.  

" Bir şey olmadı Songül anne" dedim ama o çoktan anlamıştı. İfadesiz gözlerle bakarken halime acımış gibi " iyi hızlı olun, içerde misafir var " deyip çıktı. Yine el birliği ile hazırlamıştık sofrayı. Ben mutfakta tabaklara yerleştirirken, Zeynep içeri taşıyordu. 

" Merak etme abim Hale'nin yanına oturmamış" dedi. Abisini kıskanmam hoşuna gitmişti belli ki. Cevap vermeyip omuz silktim  sadece. Umurumda değilmiş gibi davransam da oldukça umurumdaydı. Son bardaklar kalmıştı onları da aldıktan sonra tekrar çıktı mutfaktan. 

Yapacak bir şey kalmadığından hiç içeri gitmek istemesem de mutfağı toparlayıp çıktım. Herkes masaya yerleşmeye başlamıştı bile. Onları kapıdan izlerken her zaman oturduğum yerime bu defa Hale oturmuştu. Bugün daha kaç defa üzülecektim bilmiyorum. 

Küçük çocuk gibi izliyordum onları. Herkes yerleşince bana yer kalmadığını fark ettiğim anda beni fark etmemeleri için geri çıkacakken " Hümeyra gel kızım nereye gidiyorsun " dedi Ekrem baba. 

Yine beni tek gören o olmuştu. Düşen yüzümü toparlayarak Ekrem babaya doğru döndüm. 

" eksik var mı diye baktım mutfağa geçeceğim şimdi" dedim ya kuyruğumu asla düşürmezdim yere. 

" Yok bir eksik hadi bir sandalye al gel " dedi. El mecbur kafamı olumlu yönde sallayarak geri mutfağa gidip sandalye aldıktan sonra masanın bir köşesine oturmuştum.

 Pek aç olmasam da küçük küçük bir şeyler atıştırıyorken ," Seninle de hiç konuşamadık. Hümeyra'ydı değil mi ?" dedi. Sesini tatlı yapmaya çalışsa da benim gözümde acısını kullanarak kocama yaklaşan bir kadındı.  

Bozuntuya vermeden gülümsedim. 

" Evet. Hale'ydi galiba senin adında " dedim aynı şekilde. Adımı daha geldiği ilk gün öğrendiğine emindim. O da gülümseyerek karşılık vermişti.