Unicode~
"ဤမင်္ဂလာပွဲကို ကန့်ကွက်မည့်သူရှိပါသလား"
ထိုစကားကို တရားဟောဆရာက သုံးကြိမ်တိုင်တိုင်မေးသည်။ ပထမနှစ်ကြိမ်မှာတော့ သူသည်းခံလို့ နားထောင်နေမိတာပါပဲ။
သူ့ကိုယ်သူ သည်စိတ်ပျက်စရာအခိုက်အတန့်ကို ကျော်သွားနိုင်မယ်လို့ပဲ လုံးဝဥဿုံ ယုံကြည်ထားမိတာ။
တကယ်တမ်း တတိယအကြိမ်ကြားရချိန်မှာတော့ ဖြူလွှလွှဇာလက်အိတ်နှင့် ထုံမွမ်းအပ်သော သူ့လက်ချောင်းများကြား ချွေးစီးပြန်ချင်လာသလိုလို။
"ကျွန်တော် ကန့်ကွက်ပါတယ်"
ထိုအသံလာရာအရပ်က သတို့သားနှုတ်ဖျားမှ။ ထိုအသံနှင့်အတူ ပြေးလွှားသံကို ကြားလိုက်ရ၏။
အဖြစ်အပျက်ကမြန်ဆန်လွန်းတော့ ဧည့်ပရိတ်သတ်တွေမှာ ပြေးလွှားမှုကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော လေအဝေ့ကလွဲလို့ ကျန်တာ ဘာကိုမှ မခံစားမိ။ ကိုယ်စီ ကြောင်အမ်းနေကြသော မျက်လုံးများက အဝိုင်းသား။
"ပြေးသွားပြီ လိုက်ကြလေ..ဘာလုပ်နေကြတာလဲ!"
ကိုယ်ရံတော်၊ သက်တော်စောင့်များကလည်း အချိန်လွန်မှ သတိဝင်လာသည့်နှယ်။
အခါနှောင်းသွားပြီတဲ့လား.. သူ့နှုတ်ခမ်းပါးက အလိုလိုတွန့်ချိုးမိသည်။ ပျော်နေတာတော့မဟုတ်.. ဒါက သူ့ရဲ့ သရော်ပြုံးသက်သက်။
နာကျင်နေသော ဝဲဘက်ရင်အုံကို ဘယ်သူမှ သတိမထားမိစေရန် အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်နှာထားကို တည်တည်ထားရသည်။ ရင်ဘတ်ထဲကဒဏ်ရာ သူ့အားညှဥ်းပန်းလိုက်ပုံများ.. အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ လက်လုပ်ကော်ဖီခါးခါးတစ်ခွက်အတိုင်း။
"ဟား ဟား ဟား!"
ရယ်သံက ဟိန်းခနဲ။ ကျယ်ဝန်းလှချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ဘုရားကျောင်းခန်းမထဲက ဧည့်ပရိတ်သတ်ဟူသမျှတို့ဟာ သူ့အား လူထူးလူဆန်းတစ်ယောက်လိုကြည့်ရင်း အရူးတစ်ယောက်ဟု နာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်နေကြလေရဲ့။
"သူ ကိုယ့်ဆီက ထွက်သွားပြန်ပြီ.."
နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်ပေါ့..။ ကျန်နေခဲ့သူက ဒဏ်ရာပရပွနဲ့ နှလုံးသားကို ထွေးပိုက်ရင်း ညည်းညူမိလေ၏။
အနန္ဒအကြိမ်မြောက် ထွက်ပြေးစမ်း.. ကိုယ်က အနန္ဒအကြိမ်မြောက် ဖမ်းဆုပ်ထားဦးမှာ..။
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
