Zawgyi~
"ကျွန်တော့်ကို ရှောင်နေတာလား"
"ဟင်.."
မမျှော်လင့်ထားသော အမေးစကားဖြစ်သည်။ သူ အိမ်ကနေ ထွက်လာခဲ့သည့်အတွက် အသည်းမှာ ဘာခံစားချက်မှ ရှိမနေလောက်ဘူး ထင်ထားခဲ့တာ။
သူ့ကို လွမ်းနေလိမ့်မယ်ဟု ကြီးကြီးမားမား မတွေးနိုင်သေးသော်လည်း စိတ်ထဲရှိနေတယ်ဆိုရုံနဲ့တင် သူဝမ်းသာပစ်ဖို့ လုံလောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော့်ကြောင့် အိမ်ပြန်မလာတာလား။ ပြီးတော့ ဒီအခန်းထဲ နေနေတာလား"
အခုမှ နှာခေါင်းပေါက်လောက်ရှိတဲ့ သူ့ရုံးခန်းလေးကို သူပြန်ကြည့်မိသည်။ ဤလေးရက်အတွင်း သူ၀တ်ထားခဲ့သော အဝတ်များက တိုးလိုးတန်းလန်း။ ရှိုက်ဖွာပြီးလို့ ပစ်ထားသည့် စီးကရက်တိုတွေက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပွစိခတ်လို့။ ထို့အပြင် သောက်လက်စ ဝီစကီခွက်နှင့် ရေခွက်က စားပွဲပေါ်မှာ အတိုင်းသား။
ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေခဲ့တာပါလား။
"ကိုယ်အလုပ်များနေလို့ ဒီမှာပဲနေဖြစ်သွားတာ"
"ဒီနားနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ဆီမှာ ဟိုတယ်ရှိသားပဲ။ ခင်ဗျား ဒီမှာဒုက္ခလာခံနေတယ်ဆိုတာ မယုံလို့ ကျွန်တော်လိုက်လာတာ"
"မိုးချုပ်နေပြီလေ။ တက္ကစီနဲ့ လာတာလား"
"ဟင့်အင်း။ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံပါမလာလို့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့တာ"
အခုတလော အလစ်သုတ်သမားတွေ သိပ်ကို သောင်းကျန်းနေသည့်ကြားက Taehyungက အတင့်ရဲလွန်းပါသည်။ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ရောက်လာလို့သာ တော်သေးတာပေါ့။ တစ်ခုခုသာဆို သူ့ခမျာ ရင်ကျိုးရချည့်။ သူ့သက်တော်စောင့်တွေ လိုက်လာတယ်ပဲ ဆိုပါစေ.. ကိုယ့်လောက် ဘယ်သူ့က စိတ်ချရမှာတဲ့လဲ။
"အန္တရာယ်များလိုက်တာ။ အခု မင်းကို လိုက်ပို့စရာ တက္ကစီတွေလည်း မရှိတော့ဘူးလေ"
"ဟင်.. ဘာလို့မရှိရတာလဲ"
"ဒီအချိန်ထိ မြို့စွန်မှာ ဘယ်သူက တက္ကစီဆွဲမှာတဲ့လဲ။ ကိုယ့်ကားကလည်း ဟိုဘက်စက်ရုံကို ပါသွားတယ်"
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
