Unicode~
"တကယ်ပြောနေတာလား"
"ဘာကိုလဲ"
"ကိုယ်ကြောင့် ကြည်နူးပြီးမျက်ရည်ကျတယ်ဆိုတာလေ။ ဘယ်လိုလဲ ဒီလောက်ဆို မင်းကို အိမ်ပြန်ခေါ်လို့ရပြီလား"
ခေါင်းညိတ်မိလား၊ ခေါင်းခါမိလား သူ့ကိုယ်သူတောင်မသိလိုက်။ သည်တစ်ခါတော့ ဦးနှောက်ထဲကအတွေးတွေအများကြီးအစား နှလုံးသားနဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိတာ ထင်ပါရဲ့။
အိမ်ဆိုတာက နေထိုင်ရာဒေသထက် စိတ်နှလုံးတည်ရာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"အဟမ်း! အဟမ်း! လူနာသတိရရင်လည်း ဆရာ၀န်ကို အသိပေးဦးမှပေါ့"
အခန်းကန့်လန့်ကာကို တွန်းဖယ်ပြီးပြောလာသော ဆရာ၀န်လေးကြောင့် Taehyungရှက်ရှက်နဲ့ပင် Jeon JungKookရင်ခွင်ထဲက ထွက်လိုက်တော့သည်။
ပါးနှစ်ဖက်က ပန်းရောင်သမ်းနေလိမ့်မည်။ လက်နှစ်ဖက်က အေးသလိုနွေးသလိုနဲ့။ ဒါကို ရှက်သွေးဖြာတယ်လို့ ခေါ်တာလား။
"ဟုတ် အားနာလိုက်တာ ဒေါက်တာ"
"ရပါတယ်။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ ခေါင်းမူးတာတွေဘာတွေရှိလား"
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် ဒေါက်တာ။ အနာတွေက စပ်ဖျဥ်းဖျဥ်းတော့ ဖြစ်နေတယ်"
"ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အပေါ်ယံအရေပြားပဲရှပ်ထိသွားလို့ တော်သေးတာပေါ့။ လိမ်းဆေးပေးလိုက်မယ်နော်။ အရှင်းပျောက်တဲ့အထိ တစ်ရက်နှစ်ကြိမ်လောက်လိမ်းပေး"
ခြေသလုံးရယ် လက်ဖျံရယ်မှာ မီးလောင်ရာ အနည်းငယ်။ မြင်ရတာက စိတ်ချမ်းသာစရာမကောင်း။ ဆရာ၀န်က ပုံမှန်ကိစ္စလို ပြောနေပေမဲ့ သူနဲ့နေစဥ်က Taehyung ဘယ်တုန်းကများ အနာတရဖြစ်ဖူးလို့လဲ။ ဓါးဒဏ်ရာသေးသေးလေးရှတာကအစ သူ့မှာ အကဲပိုစွာ ဂရုစိုက်လာရတာ။
"အမာရွတ်တွေ ကျန်နိုင်လား"
JungKook ဝင်မေးသည်။
"မကျန်နိုင်ပါဘူး။ အပေါ်ယံလေးပဲဖြစ်တာဆိုတော့ ဆေးသာအချိန်ယူလိမ်းပေးရင် ပျောက်သွားမှာပါ။
ဒီဆေးပုလင်းကုန်ရင် အိမ်ပြန်လို့ရပြီနော်"
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
