Unicode~
ညဦးပိုင်းမှ သူတို့ အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ သူ့ကို Jeon JungKookက ကားပေါ်တက်လိုက်ခဲ့ဖို့ ကမ်းလှမ်းပေမဲ့ တစ်ဖက်ကAntonကို အားနာသည်နှင့် မလိုက်သွားဖြစ်။ တကယ်တမ်းတော့ သူတစ်နေရာတည်းမှာ နာရီပေါင်းများစွာ ကျောက်ချထိုင်ခဲ့ရသဖြင့် အတော်လေးညောင်းညာကိုက်ခဲနေပြီဖြစ်၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် လမ်းပင်မလျှောက်ချင်တော့။
"Taehyungက စကားနည်းတယ်နော်။ အခုမှ ပိုနည်းသွားသလိုပဲ"
"မင်းထင်လို့ပါ"
သူ့ကိုယ်သူ စကားများဖူးတဲ့အချိန်ကို တွေးမရ။ သူငယ်တည်းက သည်အိမ်မှာ နေခဲ့ရသည်။ Jeon JungKook တစ်ယောက်တည်းကသာ သူ့အနားမှာ အများဆုံးရှိခဲ့သည်။ ထိုလူနဲ့ဆို သူစကားမပြောဖြစ်။ ဒါနဲ့ပဲ သူစကားနည်းလာတော့သည်။ စကားမပြောချင်တာထက် ပြောစရာလူမရှိခဲ့တာ။
"ဒါနဲ့ Taehyung ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ လက်ထပ်ချင်တာလဲ"
"ကိုယ်မင်းကို သဘောကျတယ်လေ"
ထိုစကားက တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိဘဲ ထွက်လာသည်။ အလေ့အကျင့်တစ်ခုလို ပြောနေခဲ့တာ။ လေသံအတက်အကျ အနိမ့်အမြင့်ဆိုတာပင်မရှိဘဲ ပြောနိုင်တာက အံ့ဩဖို့တောင်ကောင်းသည်။
သံပတ်ပေးထားတဲ့အရုပ်လို ခံစားချက်ဆိုတာကိုတောင် အမြည်းအစမ်းမရှိဘဲ ပြောလိုက်တာများ။
"ကျွန်တော် ဘာပဲလုပ်လုပ် သဘောကျပေးမှာလား"
"ဟင်.. ဒါပေါ့"
လမ်းမှောင်မှောင်ထက်မှာ လမ်းလျှောက်နေစဥ် Antonဘာတွေမေးနေသလဲ သူနားမလည်တော့။ အခုချိန်မေးမှ ဖြစ်မှာလား။ အိမ်ရောက်မှရော အေးအေးဆေးဆေးမေးလို့မရဘူးလား။
Taehyungမျက်နှာက စိတ်အလိုမကျမှုကြောင့် ရှုံ့တွနေသည်။
ချက်ချင်းသာ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး လဲလျောင်းပစ်ချင်တော့တာ။ ဘာမဟုတ်တဲ့နေရာမှာ သုံးလေးနာရီလောက်အချိန်ဖြုန်းပစ်ရတာ ဘယ်လောက်တောင် အချိန်ကုန်လိုက်သလဲ။
ယောကျ်ားတွေသိပ်သဘောကျတဲ့ မြင်းပွဲနဲ့ သူနဲ့ကတော့ ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်နိုင်။ ဟန်ဆောင်၍တောင် သဘောမကျနိုင်တာ ခက်လှသည်။
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
