Unicode~
Antonသတိရပြီဟူသော သတင်းကြား၍ Taehyungဆေးရုံကို ချက်ချင်းလိုက်သွားရသည်။ တကယ်စိတ်ပူနေလို့လား၊ အိမ်ရှင်ဖြစ်နေလို့လား သူ့ကိုယ်သူ ဝေခွဲချိန် မရလိုက်။
ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီး၏ ကုတင်ပေါ် လဲလျောင်းလျက်ရှိသော Antonကို မြင်ရချိန် သူအတတ်နိုင်ဆုံး ချိုသာစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ကုတင်ဘေးခုံတန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရုံရှိသေး Antonက သူ့လက်ကို အုပ်ကိုင်လာသည်။ အားကိုးချင်လို့ပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သူဒါကို ထူးထူးထွေထွေတွေ တွေးနေရန်မလိုပါ။
"ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ ခေါင်းကရော သက်သာရဲ့လား"
"ချက်ချင်းတော့ ဘယ်သက်သာဦးမလဲ။ တဆစ်ဆစ်ကိုက်နေတာ"
"တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်ကာကွယ်ပေးမယ်ပြောပြီး ကတိမတည်နိုင်ခဲ့ဘူး"
Antonက ခွင့်လွှတ်ဟန်ဖြင့် အသာအယာခေါင်းညိတ်ပြပါသည်။
အခုလိုအချိန်မှာ သူ့ဘက်က အစွမ်းကုန်ယုယကြင်နာပြသင့်မှန်း သိပါလျက် သူဟာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်နဲ့မခြား ငြိမ်သက်စွာ ရှိနေခဲ့သည်။
ဘယ်လိုနောက်ပြန်ဆုတ်ရမလဲ။ Antonကို သူသဘောကျရုံသာကျတာ။ မချစ်လိုက်နိုင်ဘူးတဲ့လား။ သဘောကျခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းအကြား ထူထဲလှစွာသော နံရံတစ်ခုရှိပြီး သူထိုနံရံကို မကျော်နိုင်။
သူ့ဘက်က လက်ထပ်မယ်ဟု ပြောပြီးမှ သူ့ဘက်က ပြန်ရုတ်သိမ်းရအောင်ကျတော့လည်း တစ်ဖက်လူကို အလေးအနက်မထားရာ ကျလွန်းပါ၏။
သဘောကျရုံဖြင့် လူတစ်ယောက်ကို လက်မထပ်နိုင်ကြောင်း၊ လက်ထပ်ဖို့မလွယ်ကူကြောင်း သူသိလိုက်ရချိန်မှာ သိပ်ကို အခါနှောင်းသွားလေပြီ။
Antonခေါင်းပေါ်မှာ ပတ်တီးအဖွေးသား။ သူ့ကြောင့် ပြင်းထန်ဒဏ်ရာအထိရထားသော ကောင်လေးကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သစ်စိမ်းချိုးချိုးရက်ပါ့မလဲ။ တာ၀န်မယူတတ်တဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်တော့ မဖြစ်လို။ သူဖောက်ခဲ့တဲ့လမ်းကို အောင့်အည်းသည်းခံ လျှောက်ရုံသာ ကျန်တော့သည်။
YOU ARE READING
𝒀𝐞𝐬 𝒕𝐨 𝑯𝐞𝐚𝐯𝐞𝐧
FanfictionCold war? Funny how it cannot be as cold as your feeling to me. Knowing that you're by my side, you're hella abstract after all. Countless times of being an escapee, you never feel sick of it. There's no way I can feel relieved whether you are with...
