TOPRAK (Düzenlenecek)

5. Bölüm

Keyifli okumalar

Sabahın erken saatlerinde uyanıp yorgun adımlarla salona ilerledim. Annemin sessizliği odanın içine yayılmıştı, ütülü bir önlük giymiş, koltuğa oturmuş bekliyordu beni. Kapının eşiğinde durup, annemin huzur dolu sessizliğine bir süre daha katlandım. Halıya sabitlediği gözlerindeki derin bakışlar, benim için sözcüklerden daha fazla anlam ifade ediyordu. Annem, sessizliğin içinde bile en iyi teselliyi bulan biriydi. Onun yanında olmak, hayatın ne getireceğini bilmesem de, güvende olduğumu hissettirirdi.

Annemin sıcaklığına ihtiyacım vardı, bu yüzden sessizce yanına yaklaşıp kollarımı ona sardım. Onun kollarında bulduğum güven duygusu, yaşadığım tüm kırıklıkları unutturuyordu. Gözlerimiz buluştuğunda, hiçbir söze gerek kalmadan birbirimizi anladık.

"Merak etme ben iyiyim," dedim, sesimdeki titreyi bastırmaya çalışarak. Açık perdeden içeriye giren güneş ışınları gözüme vururken ona daha da sokuldum. Onun solgun yüzündeki endişeyi görmek kalbimi sızlattı. "Senin dışında kimse beni üzemez bu hayatta," diye ekledim, annemin gözlerine bakarak. Dudaklarımda hafif bir gülümseme belirdi. Onun gücü ve sıcak kolları, içimdeki karanlığı aydınlattı.

"Ah yavrum ah," dedi, sesi kırık bir ezgiyle iç çekerek. Gözyaşları dökülmeye başlarken kendi kendini suçluyor, bana yaşattığı acıların içinde boğuluyordu, biliyorum. "Bütün bunlar baban olacak adam yüzünden oldu. Aslında benim hatam; yanlış kişiyle evlendim. Kendime de sana da hayatı dar ettirdim. Engel olamadım, gücüm yetmedi kızım. Benim yüzümden her şey," diye fısıldadı. Kelimeler arasında boğulurken onun bu çaresizliğini hissederek bir kez daha sıkıca sarıldım. Annemin yüreğinden dökülen her bir kelime, bir bıçak gibi kalbimi delip geçiyordu. Kollarımın arasında sessizce onu teselli etmeye çalışırken, annemin yüreğine umut dolu bir ışık tutmaya çalıştım.

"Anne, lütfen artık ağlama," dedim, sesimdeki yumuşaklıkla. "Bak, benim umurumda bile değil güzelim. Hadi gel, hiçbir şeyi düşünmeyelim. Birlikte kahvaltımızı yapalım," diyerek annemin ellerinden tuttum. Onun zoraki bir gülümsemeyle bana ayak uydurması, yüreğimdeki acıyı bir nebze olsun hafifletti. Birlikte sessizce sofraya oturduk ve kahvaltı yapmaya başladık. Gözlerimiz birbirine değdiğinde, içimizdeki derin acıya rağmen birbirimize olan sevgimiz bizi sarmalıyordu. Her zaman olduğu gibi...

Kahvaltı masasından ayrılıp odama hızlı adımlarla ilerledim. Kapıyı hızla açıp içeri girdim, ardından duşa girmek için hazırlıklara başladım. Sıcak su, bedenimi saran kusursuz bir kalkan gibi hissettirdi. Su damlaları vücudumu yumuşakça okşarken, zihnimdeki bulutlar birer birer dağılmaya başladı. Duştan çıktığımda havluyla saçlarımı sıkarak nemini aldım ve giyinmek için dolabımın önüne geçtim. Dolabımın kapısını açarken, telefonumun titreştiğini hissettim. Merakla telefonumu alıp baktığımda, Gül'den gelen mesajı gördüm.

"Gökçen olanlar için çok üzgünüm. Ben abimin niye böyle yaptığını anlayamadım ve ona çok kızgınım. Yaptığı yanlışı anlaması için, senden özür dileyene kadar onunla konuşmayacağımı söyledim. Ayrıca sana inanıyorum. Abim 3 aydır buradaki askeriyede ve bir şekilde karşılaşmamış olabilirsiniz. Bu yüzden seni yalancılıkla suçladığı ve diğer hakaretleri için onun adına çok özür dilerim. Gerçekten çok utandım."

Mesajı görüldü olarak işaretledim, ardından telefonu sessizce kenara koyup derin bir nefes aldım. Bu karmaşık duygular içinde, ne yapacağımı bilemiyordumbilemiyordum. Tek bildiğim, Gül'ü o aileden ayrı tutacaktım...

Tanımadığım bir adamın söylediklerini kafamda tartarken, içimdeki kararlılık iyice güçlendi. "Onun ne dediği önemli değil," dedim kendi kendime. "Beni tanımayan birinin sözleri, benim kim olduğumu değiştirmez." Kendime olan güvenimle dolup taşarken, odamdan çıkma hazırlıklarına başladım. Yüzümde bir gülümseme belirdi, çünkü ben kendi kalbimin ne kadar sağlam olduğunu biliyordum. Bu güçle dolu hislerle adımlarımı attım ve dışarıya çıkmak için kapıya doğru ilerledim. Gökyüzüne bakarak, hayata olan umudumu hiç kaybetmeden, karşıma çıkabilecek her zorluğun üstesinden gelebileceğime dair bir kez daha inandım..