အခန်း(၄.၂)
တာ့ခ်တွေက ကုဟိုင်၏တောင်းဆိုချက်ကို ဘယ်တော့မှငြင်းဆန်မှာမဟုတ်ဘူး။ကုဟိုင်က သူ့ဦးတည်ရာအတိုင်း ချောချောမွေ့မွေ့သွားလိုက်ပြီး သူ့နောက်မှာ ဇာ့ဂ်အုပ်စုလိုက်ပါလာတယ်။
သူက ဒီဇာ့ဂ်အုပ်စုရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို နားလည်ပြီး ၎င်းတို့၏စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို ကာကွယ်ဖို့ရာ ၎င်းတို့၏မြင်ကွင်းအတွင်း၌ရှိနေစေရန် သေချာစေတယ်။
သစ်တောထဲက သစ်ပင်အများက နက်မှောင်ပြီး ကုဟိုင်အရင်က စားခဲ့ဖူးသည့်အသီး၏အခွံကဲ့သို့ဖြစ်တယ်။၎င်းတို့က မီးလောင်ကျွမ်းထားတဲ့မီးသွေးကဲ့သို့ဖြစ်တယ်။
ရွှေရောင်သန်းနေတဲ့အသီးသီးနေတဲ့ သာမန်သစ်ပင်အနည်းငယ်လည်းရှိတယ်။၎င်းတို့က အနက်ရောင်တွေထဲမှာ အလွန်ကို မျက်စိဖမ်းစားစရာကောင်းပြီး ကုဟိုင်က အဲဒါကို မြင်တာနှင့် ချက်ချင်းဘဲ သွားကောက်ယူချင်တယ်။
သို့သော်လည်းဘဲ ဒီသစ်ပင်က တကယ်ကိုမြင့်လွန်းတယ်။ကုဟိုင်က အနားမှာရပ်နေရုံသာ တတ်နိုင်တယ်။မြင့်မားတဲ့သစ်ပင်ကိုမော့ကြည့်ပြီး...မေ့လိုက်ပါတော့...
ကလေးက သစ်ပင်ပေါ်က အသီးကို စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။သူက ဘာမှမပြောခဲ့ပေမဲ့ ဝန်းရံနေတဲ့တာ့ခ်တွေက ဒါကဘာကိုဆိုလိုမှန်း နားလည်တယ်။
သူတို့က ကလေးလေးက အသီးကို သူကိုယ်တိုင်ကောက်ချင်မှန်းသိလိုက်တယ်။
ဒါကိုနားလည်လိုက်တာနှင့် တာ့ခ်ဇာ့ဂ်တစ်ယောက်က ကုဟိုင်နားကိုချဉ်းကပ်လာပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်တယ်။
ကုဟိုင် "?"
ကုဟိုင်က ဇဝေဇဝါမျက်လုံးတွေနှင့် မော့ကြည့်လိုက်တယ်။သူက ဒီတာ့ခ်က ဘာလုပ်ချင်မှန်းနားမလည်ပေမဲ့ အခြားတစ်ဖက်မှာတော့ သူ့ကိုနာကျင်စေမှာမဟုတ်မှန်း နားလည်တာကြောင့် သူကမလှုပ်ရှားဘူး။
နောက်တစ်စက္ကန့်မှာတော့ ကြီးမားတဲ့တာ့ခ်၏လက်ဖျံက ကုဟိုင်ရှိရာကိုဆန့်တန်းလာပြီး သူ့ကိုအလွယ်တကူ မလိုက်ပြီး ဂရုတစိုက်နှင့် သူ့ကို ၎င်း၏ပခုံးပေါ်မှာနေရာချလိုက်တယ်။
