KİMSE MASUM DEĞİL (Tamamlandı)

Kimse Masum Değil 17

Gece yerini gündüze bırakırken tek düşünebildiğim şey Bade’ydi. Çok ağlamıştı. Benim yüzümden. Normal bir insan olsam onunla beraber ağlayabilirdim ama normal bir insan olmadığım için tek yaptığım kendime ve ona kızmak olmuştu.

Onu ağlattığım için kendime, bu kadar çok ağladığı için ona kızmıştım. Gece boyunca durmadan sigara içtiğim için odada gözle görülebilir bir duman vardı. Ciğerlerim temiz hava için yalvarıyor olmalıydı.

Bade bütün gün evden dışarı çıkmadı. Sadece kısa bir an pencereye çıkıp geri içeri girmişti ve o zaman görmüştüm ne kadar kötü bir halde olduğunu.

Gelen mesajlara cevap vermemiş, hiç bir aramayı cevaplamamıştı. Sanki dün geceden sonra kendini dünyadan soyutlamıştı.

Hava kararmaya başladığında oturduğum sandalyeden kalktım. Hareketsiz durmaktan kasılan bedenimi umursamadan odama gidip üzerimi değiştirdim. Bütün gece düşünmüştüm.

Normal biri olmayı deneyecektim ama son bir kişiyi daha öldürdükten sonra. Ondan sonra deneyecektim. Normal biri olamayacağımı elbette biliyordum. Elimde bu kadar kan varken normal biri olamazdım ama en azından öyle davranabilirdim. Üzerimi değiştirdikten sonra kulaklığımı pencerenin önüne koydum. Dikkatim dağılsın istemiyordum. Evden çıkıp avımın evine doğru ilerledim. İçimde ki canavar uyanmıştı. İlk defa bu kadar insanı peş peşe öldürüyordum. Aynaya baktığımda gördüğüm yüz artık bana ait değildi, onun için aynalara çok bakmazdım.

Belki de anne babam böyle bir canavar olacağımı bildiği için terk etmişlerdi beni. Güldüm. Bu dünyaya gelmeyi ben seçmemiştim. Canavar olmayı ben seçmemiştin. Yada seçmiştim bilmiyordum.

Ağabeyim olacak adamı düşündüm. Yıllar olmuştu onunla görüşmeyeli. Şimdi birbirimizi görsek tanımazdık büyük ihtimal. Daha doğrusu o beni tanımazdı. Tanımamıştı da. Gözlerime bir yabancıya bakar gibi bakmış bir zamanlar o korkunç yurttan giderken milyon tane söz vermemiş gibi bakmış ve geçmişti.

Verdiği hiç bir sözü tutmamıştı. O zamanlar ki beni düşündüm. Ne kadar da aptaldım. Günlerce haftalarca aylarca hatta yıllarca beklemiştim beni gelip almasını. Ben beklemiştim ama o gelmemişti. Daha sonra evlat edinilmiştim. Üvey anne babam olacak insanlar iyi insanlardı. Öz çocukları olmadığım halde öz anne babamın yapamadığını yapmışlar beni bakıp büyütmüşler sevgilerini vermişlerdi. Normal bir insan olsaydım onlara gönülden bağlı olurdum ama ben normal biri değildim. Onun için altı yıl önce tüm bağımı koparmıştım. Annem ağlamıştı. Hemde çok ağlamıştı. Canavar tarafım bile o göz yaşları karşısında zorlanmıştı. Babam ise gözlerimin içine bakmış ve “ mutlu olacaksan git demişti.” Ama konuşurken sesi titremişti.