Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kulaklığımdan yükselen ses kafamın içinde ki sesi susturmaya yetmiyordu. Ses seviyesini sonuna kadar yükseltmiştim ama o ses yine oradaydı. Durmadan konuşuyor, kızgın bir demir olup kalbimi dağlıyordu.
Çocuklar gittikten sonra yine yatağımın içine girmiş, yorganım sanki beni tüm bu olanlardan koruyabilecekmiş gibi tepeme kadar çekmiştim.
Ağabeyim yarım saatte bir odama geliyor iyi olup olmadığıma bakıyordu. Normal zamanda bu ilgisi hoşuma giderdi ama şu an da hissettiğim tek şey suçluluk duygusuydu.
Mantıklı tarafım durmadan senin suçun değil dese bile bir işe yaramıyordu. Sanki onları ben öldürmüşüm gibi suçluluk duyuyordum.
Saat tam gece yarısı olduğunda iki gündür el sürmediğim telefonumun zil sesi sessiz odamda yankılandı. Bedenim anında elektrik akımına uğramış gibi gerilirken, telefonuma uzandım. Parmaklarım korkudan veya gerginlikten titriyordu. Bir yanım telefona bakmamam gerektiğini söylerken diğer yanım bak diyordu. Kim olduğunu sor? Neden yaptığını sor ve polise haber ver.
Mantıklı tarafım bu sefer güçlüydü.
Ekranda beliren numara yabancıydı. O dedi kafamın içinde ki ses. O arıyor.
Titreyen parmağım ile aramayı cevaplayıp telefonu kulağıma yasladım. Kalbim sanki göğsümde değil, boğazımda atıyordu.
" Efendim." Dedim ses tonumu ayarlamaya çalışarak.
Karşı taraftan rahatsız edici bir cızırtı yükseldi. Ardından ses değiştiricinin ayarladığı o ses geldi.
" Neden ağlıyorsun?"
Neden mi ağlıyordum? Bunu cidden soruyor muydu?
" Sen neden o insanları öldürdün? Onlar masumdu."
Ses tonum üzgündü. Öfkeliydi. Korku doluydu.
Tekrar cızırtı yükseldi. Bu yüzümü buruşturmama neden olurken, " çünkü seni üzdüler." Dedi. " Seni üzen herkes ölmeyi hak ediyor."
Normal değildi. Hasta olmalıydı.
" Kimsin sen?"
Nefes sesi geldi.
" Seni seven biri."
Bu şeye sevgi mi diyordu? Kafamı iki yana salladım. Sevgi değildi. Hastalıktı.
