KİMSE MASUM DEĞİL (Tamamlandı)

Kimse Masum Değil 31

Hissettiğim duygulara verebileceğim bir isim yoktu. Tamamen darmaduman olmuştum. Ne kadar inkar etsem de yakınımdan biri olacağını biliyordum ama yine de onu gözlerimle görmek kalbimi ortadan ikiye ayırmıştı.

Erzen. Her zaman soğuk bir yanı vardı. O istemediği sürece kimse ona yaklaşamazdı. Canavar o muydu?

Kafamı iki yana salladım. O olamazdı. Erzen’i bir kediye zarar verirken bile görmemiştim, düzgün küfür bile edemezdi nasıl birini öldürebilirdi?

 Adam depodan çıktığında depoda ikimiz kalmıştık.

Bana bakmıyordu.

 “Sen miydin?” dedim hayır demesini deli gibi umarak. Hayır demeliydi.   

Kafasını aşağı yukarı sallayıp etrafı aramaya başladı. Belki de yarım saat sonra burada ölecektim ama şu an tek düşünebildiğim şey Erzen’di.

Bu nasıl olabilirdi?

 “Ağlama Bade, ne olursa olsun seni kurtaracağım.”

O diyene kadar ağladığımın bile farkında değildim.

  “Bunu nasıl yaparsın.” Dedim burnumu çekip. “Erzen bunu nasıl yaparsın?”

Çok kısa bir an durdu. Bir şey demesini bekledim ama o anahtarı aramaya devam etti.

  “Ne zamandır birilerini öldürüyorsun? Kahretsin daha 22 yaşındasın.”

Aklım almıyordu. Delirecek gibi hissediyordum. Kalbim o kadar acıyordu ki daha önce böyle bir acı hissettiğimi hatırlamıyorum.

 “Bade bunlar şu an önemli değil. Benden daha sonra nefret edebilirsin önce şu anahtarı bulmam lazım.”

Ondan nefret bile edemiyordum. Hissettiğim tek şey acıydı. Bugünden sonra Erzen bir daha tanıdığım bildiğim Erzen olmayacaktı. Belki de hayatımda bile olmayacaktı. Adnan Gizem Serdar onlara ne diyecektim? Erzen katilmiş hayatımızı cehenneme çeviren o canavarmış nasıl derdim?

   “Bana cevap ver Erzen? Nasıl yapabildin? Sen...sen nasıl katil olursun, aklım almıyor.”

Durdu. Bakışları buraya geldiği andan beri ilk defa beni bulurken tamamen benden tarafa dönüp dikkatle yüzüme baktı.

Gözleri kırmızıydı. Ağlamış mıydı?

“Ne dememi bekliyorsun Bade. Evet hayatını mahfeden canavar benim. Hep bendim. Hemen yanındaydım ama beni görmedin. Yaptığım şeyler için pişman değilim sana zarar vermek isteyen herkes ölmeyi hak etti, yine olsa yine öldürürüm.”

 “Sen...”  dedim ama devam edemedim. Kahretsin? Neden Erzen olmak zorundaydı?

 “Bak Bade ne dersen de bu şu an olduğumuz konumu değiştirmeyecek. Ama merak ediyorsan söyleyeyim ilk defa birini öldürdüğümde orta okula gidiyordum ve şu zamana kadar belki de 20 kişiyi öldürmüşümdür. Tek teselli kaynağım o 20 kişinin hepsi de birer çöp parçasıydı.”

Sustu. Güldü. Hep güldüğü andaki sürat ifadesini merak ederdim gerçekten mutlu olduğu için mi gülüyor yoksa bu duygularını gizleme eylemi mi diye. Şu an görüyordum ki gülüşleri  gerçek duygularını  gizlemek için yaptığı bir eylemdi. Mutlu değildi. Acı çekiyor bile olabilirdi.

 “Bu olanlar için suçlayacak birini arıyorsan daha küçücük yaşımda terk eden anne babamı suçla, yetimhanede kötü davranan çocukları ve bakıcıları suçla, geleceğim seni bırakmayacağım diye söz verip sözünü tutmayan ağabeyim Oğuzhan komiseri suçla. Canavar olan beni suçla ama kendini suçlama.”