Erkek Arkadaşın Olmak İstiyorum

Kusursuz Bir Eş Adayı

Annemin bizim evde kalma ricasını Berkan severek kabul etmişti ve şu anda yemek yiyorduk. Vakit akşamı geçmişti. Berkan'ın böylesi relaks ve güler yüzlü olması garipti, kendisi benden ilk zamanlar tiksiniyordu ve annem benden daha çok ben birisidir bu bağlama göre Berkan'ın annemi bu kadar sevmiş olması kendisinin İKİ YÜZLÜ bir kahpe olduğu anlamına gelebilirdi.

Şaka bir yana Berkan sıçmıştı. Bu evde iki oda ve bir salon dışında pek de yaşanacak bir yer yoktu. Benim odam ve Berkan'ın odası ZATEN belliydi, yani annem nerede yatacaktı?

"Elinize sağlık canlarım." Annem biten tabağının üzerine çatalını ve bıçağını bıraktı. "Bayıldım!"

Önümdeki körili tavuklu makarnaya baktım, maalesef benim şaheserim değildi.

"Berkan yaptı, anne." Deyip batırdım çatalımı tabağıma. "Ben sadece makarnayı haşladım."

Annem benden duyduğuyla tam karşımdaki sandalyede oturan Berkan'a baktı.

"Ay, eline sağlık canım. Gerçekten çok beğendim."

Berkan'ın bazı özelliklerini keşfetmiştim bu süreçte. Mesela beyefendi olabiliyormuş ya da güzelce yemek de yapabiliyormuş. Yalan söyleyemezdim, yemeğin tadı MUAZZAMDI yani annem nazik numarası yapmıyordu. Zaten bizim ailemizde yalancılık yoktur o huy yalnızca bende az miktarda var çünkü tanrıya şükür ki o kadar utanmaz değilimdir. Lakin annem tam bir patavatsızın tekidir.

"Afiyet olsun efendim," Berkan elindeki boş tabakla ayağa kalktı. "Bir tabak daha alır mıydınız?" Diye de sordu anneme.

KESİNLİKLE almazdı çünkü annem fit bir kadındır.

"Ay yok," deyip iki elini biraz kaldırıp iki yana salladı. "Teşekkür ederim."

Berkan nazikçe gülümseyip bana döndürdü bakışlarını.

"Sen alır mısın, Deniz?"

Bir an gaflette bulunup neyi diye soracaktım ki sonradan aklım geç çalıştı.

"Yok, sağ ol."

"Peki." Diyerek mutfak bölmesine ilerleyen Berkan'ın kalçasına kaydı gözüm. Erkeklerin poposuna bakma gibi huyum yoktur ama Berkan'ınkiler güzeldi. Sporcuların kalçaları zaten güzel olurdu. Keşke gerçek hayatta da ekran görüntüsü alma diye bir şey olsaydı, şöyle iki kere gözümüzü hızlıca kapatıp açarak zihnin anı bölmesine renkli bir görüntü kaydetmek iyi olurdu.

Yemeklerimizi bu şekilde yedikten sonra Berkan'ın odasındaydık.

"Evet anne, burası boş?"

Bunu diyen bendim.

Benim fikrime göre Berkan salonda yatacaktı çünkü maalesef kendi odamı anneme veremezdim. Kurulu bir düzenim vardı bunu bozamazdım. Sonuçta oda odadır yani Berkan'ın odasında da kalsa bir problem zaten olmazdı.

Berkan da bunu anlayışla karşıladı zaten ki,

"Evet Irmak Hanım." Deyip yatağındaki nevresimleri çıkarmaya koyuldu. "Burayı sadece bilgisayarla takılmak ve kıyafetlerimi yerleştirmek için kullanıyorum."

"Nevresim?" Diye sordu annem.

"Geçen yıldan kalma bu, sizin için değiştireceğim."

Annem bana dönüp şöyle bir hoşuna gitmişlikle gülümsedi. Muhtemelen Berkan'ın muazzam biri olduğunu ve onu kaçırmamam gerektiğini falan düşünüyor olmalıydı. Berkan'ın aslında biraz süper olduğunu biliyordum ama şu an anneme davrandığı gibi biri maalesef değildi. Zaten öyle biri olsaydı daha önceden söylediğim gibi, ondan bir çocuk çoktan fırlatmıştım dünyaya.