Erkek Arkadaşın Olmak İstiyorum

Beni Sevmeye Cesaret Et

Berkan'la mutfakta hoş dakikalar geçirdiğimizin ertesi gününün akşamında, hava alanında annemi uğurluyorduk. 

"Zahmet etmenize gerek yoktu..."

Normalde annemi evde kapıdan yollayacaktım -ki annem de böylesini istemişti- ama Berkan böyle olmaması gerektiğini ve onu arabayla bırakmak istediğinden falan bahsetmişti. Çok etkileyiciydi ve annem bir kere daha sevmişti Berkan'ı. Ben de bir kere daha hoşlanmıştım ondan. Ayrıca dün gece Berkan'ın bizi odaya sokmasından sonra yatamamıştık. Sorunun ne olduğunu söylememe gerek yok, Berkan salonda yatmak zorunda kalmıştı.

"Olur mu öyle şey Irmak hanım?" Diye konuşan Berkan'a kaldırdım kafamı. "Sizi buraya getirmek şarttı."

Annemin gözleri ışıldayarak bana baktığında ben de anneme baktım ve tebessüm ettim.

"Evet, anne. Berkan bizim gibi değil." Diyerek Berkan'ın bize göre daha çok sıcak olduğundan bahsettim. Bizim evde böyle uğurlamalar ya da bu tarz klasik Türk bağlılığı olmazdı.

"Haklısın canım." 

Annem derin bir soluk çekip başını önüne eğerek önündeki valizlere baktı. Tabii ki de buraya gelen annem tek valizle dönmeyecekti. Ayrıca valizlerin hepsini de Berkan taşıdı hem de hiç ZORLANMADAN. Koca adamım ya? Çok güçlü yerim onu.

"O zaman gitme vakti." Dedi annem ve başını bana kaldırıp kollarını iki yana açtı. "Su aygırım, sarıl anneye."

Sırıtarak anneme kocamanca sarıldım. Annem kollarını bana sarar sarmaz olduğu yerde sallanmaya başladı.

"Minik dinozorum benim..." Kısa süre sonra ayrıldı benden ve ellerimden tuttu. "Babanı zort ettiğin için seninle gurur duyuyorum bebişim."

Ne kadar da keyif vericiydi bu!

"Evet anne, zortlattım onu."

"Eve geri dönmeyi düşünüyor musun? Sibel teyzen ve Kağan abin özlüyor seni."

Kağan'la birlikte gözlerim biraz dalar gibi olmuştu. Doğruyu söylemem gerekirse herkesi özlüyordum: Koca Hasan, Ağır Damla, Balyoz Sinem, Kağan, Sibel teyze, Atakan, Cansu, Pelin ve tabii ki canım Faruk. 

Kafamı yana çevirip annemle beni izleyen Berkan'a baktım. 

Berkan da benimle gelir miydi eve döneceğim zaman? Benimle olmak ister miydi? Yoksa eski hayatımı geride bırakıp buradaki aniden başlayan bu hayatıma mı devam etmeliydim? Bilmiyordum. Beni şu aralar için buraya bağlayan tek kişi Berkan'dı ki zaten çok da fazla kişiyle bağ kurmamıştım.

Burada kalsam nasıl bir hayat kurardım kendime? 

Berkan bana göz kırptığında başımı yavaşça önüme çevirip içtenlikle bakan anneme diktim gözlerimi.

"Bilmiyorum anne... Gelirim tabii ki- ama şu sıralar değil."

Annem gülümseyip ellerimi sıktı.

"Tamam canım. İlk defa uzak bir yerde bu kadar kalıyorsun farkında mısın?"

"Evet."

Annem ellerimi bırakıp elinin tekini çeneme atıp sıkarak sallamaya başladı.

"Kocaman olduğuna inanamıyorum!"

"Anne!" Diyerek yüzümü kurtardım annemden. "Ben bebek değilim."

"Benim her zaman bebeğimsin!" Deyip kahkaha attı ve Berkan'a döndü. Berkan'a doğru bir iki adım atıp bu sefer de onun karşısına geçti.

"Berkan... Sen çok muhteşem birisin."

"Teşekkür ederim efendim."

Gözlerim bu sırada havaalanındaki öteki insanları dolanıyordu. Tek başına gelen de vardı, yanında birileriyle gelenler de. Kimisi banklarda oturmuş ellerindeki telefonla hararetle mesajlaşıyordu kimisi ise bir yerlere yetişmeye çalışıyordu. Bazıları ise yanındaki küçük çocuklarıyla uğraşıyordu.