What Are We

Chapter 20

"Where are we going? You're not going to the Hospital?"

"Nope. Orphanage. You know PHA? The orphanage I told you when I'm in college?"

"Ah, yeah."

Hindi mabilis ang byahe dahil sa pagong na kasama ko. Ang bagal ba naman kumilos kaninang umaga. Sabi ko agahan ang gising para hindi kami ma-traffic pero ang loko, trip 'atang inisin ako.

Tinanghali na siya ng gising kaya nakarating kami sa ampunan bago mag-tanghalian. Dumaan muna pala kami sa Jolibee para bumili ng ilang buckets ng chicken. Sinabihan ko pa si Coco na ilibre kaming mga bata ng ice cream, akala ko tatanggi siya pero hindi. Okay na rin.

Agad din kaming pinapasok dahil nakita ako nung guwardya.

From outside, I saw the children playing. The food we brought was just right for them. They were not more than a hundred children.

Ako ang unang bumaba para humingi ng tulong sa mga lalaking katulong dito sa bahay ampunan.

"Hello po Kuya Gab, makikisuyo naman po noong mga pinamili namin para sainyo. Patulong na rin po kila Kuya Emo."

"Ay sige, tawagin ko lang ang mga iyon."

This orphanage is owned by Mama Mel's husband. Actually, they only met at the orphanage in the Philippines. The children here are Filipinos. Mama Mel told me that they built an orphanage here and the children were brought here to Canada. They said that they actually have an orphanage in the Philippines, pero nang dahil sa dito nakapag-trabaho ang asawa niya, nagpagawa nalang sila at ang mga bagong bata ay dinala lang din dito ng isang bahay ampunan sa Pilipinas na pagmamay-ari naman ng kapatid ng asawa ni Mama Mel.

Medyo naguguluhan pa ako sa kung bakit napadpad ang ibang kapwa namin Pilipino rito pero ayon.

I just waited for Kuya Gab. He was with Kuya Emo, Kuya Gerard and Kuya Heze.

"Nag-abala ka pa Lighht. Ang dami-daming pagkain dito."

"Minsan lang naman ho," Ngumiti lang ako at nakarating na rin kami sa kotse. Nakasandal si Coco sa kaniyang pick-up habang naka-tungo.

Lumapit kami rito at nabaling naman ang atensyon niya saamin.

Binuksan niya ang pintuan sa may back-seat at isa-isang nilabas ang paper bags ng Jolibee na siya namang kinuha nila Kuya Emo.

While walking, Kuya Gerard asked if Coco was my boyfriend.

"Hala Kuya! Coco is my cousin." I laughed.

"Hehe, pasyensya ka na. Simula kasi nang makilala ka namin ay wala ka pang nababanggit saamin tungkol sa nobyo mo."

I suddenly became quiet and just smiled at them.

As we approach the kids, no one has seen me yet, not even Mama Mel and other caregivers.

Ate Liyel was the first to see me so she was like a child who jumped when she saw me! 'Kala mo'y bata pa!

"Nako, jusko! Si Lighht!"

Lahat ng mga bata ay napatingin tuloy sa gawi namin kaya nang mapagtanto nga nilang ako 'to ay nakita ko ang pagkasabik nila at kasiyahan sa mga mukha nila.

"Ate Lighht!" Lahat sila.

Children greeted me. They asked questions but I couldn't answer any of them. It's funny to think that they just saw them again and their reaction was even more fun.

"Mga bata, 'don na muna kayo. Hayaan niyo munang magpahinga ang Ate Lighht niyo." Sumunod naman ang mga ito at ako'y naupo. Tahimik lang si Coco sa tabi ko pero napagpasyahan niya sigurong makilaro kaya nagpunta siya sa mga bata.