DOĞUYA UZANAN AŞK (TAMAMLANDI)

Bölüm 37 Alıntı

Küçük bir alıntı merakla bekleyenlerine

"Başkan..bu.kim?"diye sordu Baran.Gelen kadına hem şaşırmış,hem de yüzü tanıdık gelmiş gibiydi.Hakan Dayı oturduğu masadan kalkıp,tekerlekli sandalye ile yanına getirilen kadının dizleri önüne aynı hizaya gelecek şekilde çöktü.Önce kadının ellerini eline almış,avuç içlerini öpmüştü.Ardından bir Baran'a,bir de sandalye de oturan kadına baktı.Bakışları ikisi arasında dönerken,gözleri nemlendi dolu,dolu olmuş.Ağlamaya yüz tutmuştu.Daha fazla beklemeden kadının yüzüne bakarak kuruyan dudaklarını dili ile ıslatıp,konuşmak için araladı:

"Abla."dediği anda Baranın yüz hatları değişti.Oturduğu yerden hızla kalktı."Beni duyduğunu biliyorum.Yıllardır tek kelime çıkmadı ağzından.Bak.! Bak sana kimi getirdim."derken göz yaşları usul,usul akmış,sakallarından kendine yol aramıştı."Oğ..oğlun Baran'ın bak.! Baranı getirdim sana."ses tonu yüksek.Konuş artık der gibi de isyan vardı.Bağırdı Dayı "Oğlun Baranı"derken haykırdı.Genç adam duyduğu cümlelerler ayakta sendeledi.Yanı başında duran sandelyeye tutunarak destek aldı.
"Sen..sen ne diyorsun Başkannnn.?"diye de aynı tonda Baran karşılık verdi.Bu adamın aklı ile dalga geçer olmuşlardı.
Sandalye de oturan yaşlı kadın."Baran"adını duyduğu gibi onunda döküldü tane tane yaşları.
Hakan başkan çöktüğü dizlerinin üzerinden ayağa kalktı.Baranın sorduğu soruyu şimdilik es geçip,ablasının tepkisine odaklanmıştı.

"Ba..Ba...B_"diye yıllardır duyulmayan sesi,açılmayan dudakları aralandı kadının.Yirmidokuz yıldır kimsenin duymadığı sesi ilk defa: Barannnnn.!!"diye bağırması ile duyulmuştu.Güldü Hakan dayı,ağlayan gözleri ile kahkaha atarcasına güldü.Başarmıştı ablası Havin'i konuşturmayı.Yıllardır yapamadığını sonunda yapmıştı.

"Annen ile tanış evlat.Annen Havin,öldü bilinen ama yıllardır,ölüden farkı olmadan yaşayan annen."dedi Başkan yüzünde mutululuk gülümsemesi ile.Elini Baranın omuzuna atıp söylemişti.Şaşırdı genç dam aklını kaybetmemek için savaştı.Elleri ile hızla yüzünü ovaladı aşağı yukarı:

"Sen ne diyorsun Başkan.Bana bir açıklama yap?"demişti ki.Ardından tekrar yükselen sese döndü:

"Barannnn..! Ba.. Barannn.!"diyen kadının sesi yıllardır aklında kalan tek isim.Bir kere görebilme hayali ile yaşadığı tek isimi.Bağıra,bağıra seslendi.Sandalyeyi tutan bakıcı kadın bile hiç duymadığı bu kadının sesine içli,içli ağladı.

Baranın şaşkınlığını ve hayretle bakışından anlayan Dayı.Onun idrak edebilmesi,anlayabilmesi için.Arka tarafta duran ünitenin çekmecesinden eskiye ait bir fotoğraf çıkarıp,Baranın parmakları arasına tutuşturdu.Genç adam eline aldığı fotoğrafa baktığında karşısında duran kadının gençliği, hiç değişmeyen yüzü ve kucağında yeni doğmuş,annesinin göğsünde yatan.Daha doğumhaneden bile çıkmamış olan bir fotoğraftı.

"Sen ve annen"dedi dayısı..Bu olabilir miydi? Zira fotoğraftaki kadın ile sandalye de oturan kadın aynıydı.Genç adam gördüğü fotoğraf ve karşısında duran kadın ile ağlamaya başladı.Ellerini saçlarının arasından geçirip,sıkıntılı bir nefes soludu.Yanaklarını şişirip geri söndürmüştü.Ağlarken boğazında oluşan düğüm genç adamın konuşmasını bile engellemişti.Daha fazla dayanamadı Baran.Hemen yanına koşup,dizlerinin üzerine yattı, Sandalyede oturan kadının.

"Bu_bu gerçek mi?diye sorarken boğazında oluşan düğüm.Adamın kelimelerini bile zorladı.Kafasını kaldırıp annesi ile göz göze geldi.Kendi göz renginde olan hareler,bire bir aynıydı."Annem"dedi titreyen nefesi ile kadının avuç içlerini sayısızca öpmekteydi.

"Ba_bar_Barann.!! Oğ_oğlum Barann.!"şu an ne çok isterdi Havin kadın elinin kolunun hareket etmiş olmasını.Kolları ile sımsıkı sarılıp,yıllar sonra evladını bağrına basmayı.Sesini duymuşlardı, Baran'a olan özlemi sayesinde,Belki de ayaklanıp yürücek hale de gelirdi...

"Baran"dedi Hakan başkan.Yüzünde ki mutluluk ve yılların yorgunluğunu taşımanın ağırlığı ile devam etti:

"Ben onu bulduğumdan bu yana,yani söylenene göre de tam 29 yıl sonra ilk defa konuştu.Bu..bu sana olan hasretinin mucizesi.Herkesi unutmuş olsada tek unutmadığı Senin adın.."