Kalbe Esir +18

29. Bölüm

Keyifli okumalar :)

🍀🍀🍀

Dayanılmaz bir baş ağrısıyla gözlerimi araladım. Elimi başıma götürdüğümde elime gelen bez parçasıyla sargıda olduğunu anladım. Son yaşananlar zihnimde belirirken aceleyle yerimden doğruldum. Kalkış hızımdan dolayı ağrının şiddetlenmesiyle birkaç saniye hareketsiz Kaldım.

Sonunda kendime geldiğimde etrafı incelemeye başladım. Bir hastane odasındaydım. Bir tane yatak, tek kişilik koltuk ve iki kapaklı bir dolap haricinde bir şey yoktu. Etrafın karanlığından anladığım kadarıyla akşam olmuştu. Bu saate kadar baygın kalmış olmalıydım.

Tam kapıya gelmiştim ki kapı açıldı ve içeriye bir hemşire ile doktor girdi. Hemşire direk yanıma gelip kolum girdi ve beni yatağa tekrar uzandırdı.

Doktor "Ahu Hanım kalkmamanız gerekiyor başınıza sert bir darbe aldınız." dediğinde umursamadım ve "Barlas nerede?" diye sordum.

Tekrar kalkmaya çalıştığımda, "Kendinizi düşünmüyorsanız bebeğinizi düşünün, dinlenmeniz gerek." dediğinde adeta dondum kaldım.

Şaşkın bir şekilde doktora döndüm ve "Ne bebeği?" diye sordum.

"Haberiniz yok muydu?"

Başımı iki yana salladım. "Hayır yoktu."

Doktor hafifçe gülümsedi ve "Tebrik ederim, bir aylık hamilesiniz." dedi. Elindeki ultrason kağıdını bana uzattığında titreyen ellerimle aldım.

Neredeyse yok denecek kadar küçüktü. Gözlerim istemsizce dolduğunda ne yapacağımı bilemeyerek sadece elimdeki kareyi izlemeye başladım. Doktor da konuşamayacağımı anlamış olacak ki " Biz sizi daha fazla rahatsız etmeyelim." dedi ve hemşireyle birlikte kapıya yöneldi. Tam çıkmak üzereyken seslendim.

"Doktor Bey."

Bana döndü ve "Buyrun." diyerek yanıtladı. "Bundan şimdilik kimsenin haberi olmasa olur mu?" dediğimde onaylar bir biçimde kafasını salladı. "Siz nasıl isterseniz."

Daha sonra odadan çıktı ve beni düşüncelerimle baş başa bıraktı.

🌞

Yaklaşık bir saattir düşünüyordum. O kadar ani olmuştu ki ne hissedeceğimi şaşırmıştım.

Bir yanım Barlas'la ikimizden bir parçam olduğu için seviniyordu ancak endişelerom de vardı.

Yaşım daha küçüktü ona iyi bir anne olabilecek miydim ya da Barlas ne tepki verecekti?

Daha önce Barlas'la bu konuyu hiç konuşmamıştık. Belki de kendini baba olmaya hazır hissetmiyordu ve bu bebeği istemeyecekti. O zaman ne yapardım hiç bilmiyordum işte.

Düşüncelerle dolu bir girdapta savrulup dururken boğulacak gibi hissediyordum. Tam o anda odanın kapısı açıldı ve gördüğüm yüz bana yeniden nefes aldığımı hissettirdi.

Barlas'ın hızlı adımları yatağın yanında son buldu ve hafifçe yatağa çömeldi. Beni kollarının arasına çektiğinde derin bir nefes aldığını işittim.

"Güzelim iyi misin?"

Kendimi hafifçe geriye çektim ve başımı iki yana salladım. "İyi değilim."

Kaşları çatıldı ve "Bir sorun mu var yavrum?" diye sordu.

Başımı salladım ve dudağımı büzerek öne uzattım. "Hani benim geçmiş olsun öpücüğüm?" dediğimde çatık kaşları düzeldi ve dudaklarını gülümseme kapladı.

"Benimle oyun mu oynuyorsunuz hanımefendi?"

Bir şey dememe fırsat vermeden dudaklarını sertçe dudaklarıma bastırdı ve geri çekildi.