(Zawgyi code)
"တီခ်ယ္ေဟမာန္က ငါတို႔အတန္းကို ဘာလို႔ မသင္တာလဲဟင္?"
"သူ သင္ဖို႔မွ မလုိတာ အက္ဖီရယ္"
"အာ့ဆို သူက ဘယ္ေမဂ်ာမွာ သင္တာလဲဟင္?"
"နင္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ?"
"တီခ်ယ္စာသင္ေနတာေလး ေငးၾကည့္ခ်င္လို႔..."
တီခ်ယ္ေဟမာန္နဲ႔ စၿပီးဆံုတဲ့ေန႔တည္းက အက္ဖီ့ပါးစပ္ကေန တီခ်ယ္... တီခ်ယ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို မိုးထက္ယံ သတိထားမိ တာေတာ့ အမွန္ပါ။
အက္ဖီတစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒါ တီခ်ယ့္အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ မွန္းလို႔ရတဲ့အထိေပါ့။
"တီခ်ယ္က အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြေတာ့ မရွိေလာက္ပါဘူးေနာ္ ထက္ယံ"
"အာ... အာ့ေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲ? နင္သိခ်င္ သြားေမးေပါ့"
"မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ... ေနရင္းထိုင္ရင္းတည္းက ငါ့ကို တီခ်ယ္က ၾကည့္ရတာ မဟုတ္ဘူးရယ္... ေတာ္ၾကာ သူ႔အေၾကာင္းစပ္စုေနတယ္ဆိုတာသိၿပီး ပိုမုန္းသြားမွ အခက္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ တီခ်ယ္ေဟမာန္ က်ဴရွင္ေရာ ေပးေသးလား"
"ေပးရင္ နင္သြားတက္ဖို႔လား?"
"ေအးေပါ့..."
"နင္လည္း မႏုိင္ေတာ့ဘူးဟာ..."
အက္ဖီဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။
ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ့္ကို ေငးၾကည့္ေနရတာေလး သေဘာက်တယ္။
တီခ်ယ့္မ်က္ႏွာခက္ထန္ထန္ေလးကို အက္ဖီ ရင္ခုန္တယ္။
အေနေအးၿပီး ၃ခြန္းေလာက္ေမးရင္ေတာင္ ၁ ခြန္း ျပန္ေျဖေဖာ္မရတဲ့ တီခ်ယ့္အျပဳအမူကို အက္ဖီ အသည္းယားတယ္။
"ေနစမ္းပါဦး... နင္ မနက္က ကတိကအခန္းထဲ ဘာသြားလုပ္တာလဲ အက္ဖီ..."
"ေရသြားေသာက္တာေလ..."
"ေအာ္ ေရက ငါတို႔ အခန္းထဲမွာ မရွိဘူးမို႔လား..."
"ဟီးဟီး... ငါ တီခ်ယ့္ကို သြားေခ်ာင္းတာ..."
"နင္ေတာ့ ေဆးမမီွေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္ အက္ဖီရယ္..."
"ငါ မနက္က ႐ုံးခန္းထဲသြားေတာ့ တီခ်ယ္ရွိေနတယ္သိလား။ သူ ဘာစာေတြလည္းမသိဘူး၊ ထိုင္ေရးေနတာ။ ငါ ၀င္ခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့ေလ... တီခ်ယ္က မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတယ္ သိလား။ ငါ သိတယ္ေနာ္။ သူ ၾကားတယ္ဆိုတာေလ။ အာ့နဲ႔ ငါလည္း တီခ်ယ္... အက္ဖီေရေသာက္ခ်င္လို႔၊ နဲနဲေလာက္ ေသာက္မယ္ေနာ္လို႔ ေမးေတာ့လည္း... တကယ္ဟာ... ငါ့ကို လွည့္ေတာင္ မၾကည့္တာ"
"ဒါေတာင္ နင္ ေရကို ရေအာင္၀င္ေသာက္ခဲ့ေသးတာေနာ္"
"ေအးေပါ့။ ငါ ေမးသမွ်ကို ဘာမွ မေျဖလို႔ ငါလည္း အသာေလး အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ေရငဲ့ေသာက္ေတာ့မွ ငါ့ကို မ်က္လံုးစိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာတာ။ မင္းတို႔အခန္းထဲမွာ ေရမရွိဘူးလားတဲ့ ေမးတာေနာ္"
"ဟား... အဲ့ေတာ့..."
"ေအာ္ ငါလည္း ေရကရွိပါတယ္၊ ႐ုံးခန္းထဲက ေရကို ေသာက္ခ်င္လို႔လို႔ ေျဖလိုက္တယ္"
"တီခ်ယ္ဘာျပန္ေျပာလဲ?"
"ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးေလ။ ငါလည္း ေရေသာက္ၿပီး လွည့္ျပန္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ့္အနား ေယာင္လည္လည္သြားလုပ္ေတာ့... ငါ့ကို အတန္းမရွိဘူးလားတဲ့... ငါလည္းရွိတယ္လို႔ေျဖလိုက္ေတာ့ အာ့ဆို အတန္းသြားတက္ေလတဲ့... မသင္ပဲ မင္းက သိေန တတ္ေနတာလားတဲ့... အာ့န႔ဲ ငါလည္း ႐ုံးခန္းထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္တာ။ ဆက္ေနရင္ တီခ်ယ္စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔"
"အမယ္ေလး... ျဖစ္ရတယ္။ ေရေတာ့ အ၀ေသာက္ခဲ့လိုက္တယ္ေပါ့"
"ဒါေပါ့... ဟဲ ဟဲ..."
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ္နဲ႔ပတ္သတ္ပီဆို အလိုလို အူျမဴးေနတတ္တာ။
တီခ်ယ့္ကိုျမင္ရင္ကို ၿပံဳးမိေနတာ။
ဒါကိုပဲ တီခ်ယ္က မုန္းတာလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
ၿပံဳးေနတဲ့အက္ဖီ့ကို ျမင္လိုက္တိုင္း တီခ်ယ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္လံုးလႊဲလႊဲသြားတတ္တာေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... အက္ဖီေတာ့ ဒီႏွစ္ဒီေက်ာင္းမွာ လာတက္ခြင့္ရတာကို အရမ္းေက်နပ္မိတာ အမွန္ပါ။
-------------------------------------
ဒီေန႔ ဖယ္ရီကြင္းကိုသြားရတာ ခါတုိင္းေန႔ထက္ ေနာက္က်ေနတယ္။
ေက်ာင္းခန္းထဲက ထြက္ခဲ့တာကိုက ေနာက္က်ေနတာဆိုေတာ့ေလ။
မိုးကလည္း သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဆို ရြာၿပီ။ တျခားအခ်ိန္ဆို မရြာဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔ အက္ဖီ့မွာ ထီးလည္းမပါ။
မိုးထက္ယံက ေန႔လည္တည္းက ကိစၥရွိလို႔ဆိုၿပီး ျပန္သြားတာေလ။
ဒါ့ေၾကာင့္ အက္ဖီ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ေခါင္းမွာေဆာင္းရင္း ဖယ္ရီ၀န္းကို အေျပးသြားေနရတာ။
အက္ဖီဆက္ေလွ်ာက္လာတုန္း အက္ဖီေနာက္က တဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ေျပးလိုက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေျခလွမ္းသံက ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးလို႔သာ အက္ဖီ လွည့္မၾကည့္တာ။
"အက္ဖီ... ခဏေလး... ခဏေလးေနာ္..."
အနားေရာက္လာတဲ့ ထိုေျခသံပိုင္ရွင္ဆီက ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ဒါဟာ အက္ဖီနဲ႔ သိပ္မရင္းႏွီးဘူးဆိုတာ သိေနၿပီ။
"ေနပါဦးဆို အက္ဖီရယ္... စုိကုန္ပါဦးမယ္... ထီးေလး ေဆာင္းေပးခ်င္လို႔ပါ..."
အၾကင္နာတရားအျပည့္၀နဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာေနတဲ့ ထိုလူကို အက္ဖီ လွည့္ၾကည့္မိသြားတယ္။
႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။
"ထီးေဆာင္းေပးမယ္ေနာ္... ဖယ္ရီ၀န္းကိုသြားမွာမို႔လား?"
"အင္း..."
"က်ေတာ္လည္း အဲဒီကိုပဲ သြားမွာ..."
"ေအာ္... အာ့ဆို သြားမယ္ေလ..."
အက္ဖီဒီတိုင္းသာဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ ေသခ်ာတယ္၊ မိုးစိုကုန္မွာ။
ေနာက္ပီး အက္ဖီက မိုးေရထိတာနဲ႔ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့အက်င့္ကလည္းရွိေနေသးေတာ့။
လာအကူညီေပးတဲ့လူရဲ့ ထီးကလည္း အႀကီးႀကီးဆိုေတာ့ အက္ဖီလည္း ထိုအကူညီကို လက္ခံလိုက္မိတယ္ေလ။
"အက္ဖီ... က်ေတာ္ အက္ဖီ့နာမည္သိေနတာ မထူးဆန္းဘူးလားဟင္?"
"ဟင့္အင္း... မထူးဆန္းပါဘူး။ အက္ဖီ့နာမည္ကို ဒီေက်ာင္းထဲမသိတဲ့လူ ခပ္ရွားရွားရယ္ေလ..."
"ေနာက္ၿပီး က်ေတာ္ အက္ဖီ့ကို စိတ္၀င္စားေနတယ္သိလား?"
"အင္း ရိပ္မိပါတယ္..."
"အာ... ဘယ္လိုလုပ္ပီးသိတာလဲ? က်ေတာ့္ကို သိေနတာလား?"
"မသိပါဘူး။ မိုးေရထဲ အက္ဖီ့ကို ေစာင့္ၿပီး ထီးလာေဆာင္းေပးတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရွင္ အက္ဖီ့ကို စိတ္၀င္စားေနတယ္ဆိုတာ သိရတာပါ... ရွင္ ဘယ္သူဆိုတာ အက္ဖီမသိဘူး"
"ေအာ္..."
အက္ဖီလည္း ထိုလူ႔ကို အလိုက္သင့္ေလးစကားျပန္ေျပာရင္း ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ဖယ္ရီ၀န္းဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္ေနမိတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက္ဖီတို႔ေဘးမွာ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားေလးတစ္စီး။
အဲဒါ တီခ်ယ့္ကားဆိုတာ အက္ဖီသိိေနတယ္ေလ။
တီခ်ယ္မ်ား အက္ဖီ့ကိုျမင္ၿပီး ကားရပ္ေပးမလားလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ေလး ေမွ်ာ္လင့္မိရင္း အဲဒီကားေလးကို လွမ္းၾကည့္မိေနတယ္။
ကားက တကယ္လည္း အက္ဖီနဲ႔ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုးရပ္သြားတယ္။
အက္ဖီသိပ္ကို အားတက္သြားတယ္။
တကယ္လို႔ တီခ်ယ္သာ အက္ဖီ့ကို လမ္းၾကံဳေခၚမယ္ဆိုရင္ တီခ်ယ့္အိမ္အထိ လမ္းခ်င္းတူတယ္လို႔အေၾကာင္းျပၿပီး လိုက္သြားမယ္လို႔ အက္ဖီေတြးလိုက္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ လမ္းေဘးထိုးရပ္သြားတ့ဲကားက ဒီအတိုင္းေလးပဲ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
စက္လည္း မသတ္သလို၊ မွန္တံခါးခ်လာျခင္းလည္း မရွိဘူး။
တီခ်ယ္မ်ား အက္ဖီကို ဘတ္မွန္ကတဆင့္က်ိေနမလား။
အက္ဖီ့ေျခလွမ္းေတြ ပိုသြက္သြားတယ္။
တီခ်ယ့္ကားအနားေရာက္မွ တီခ်ယ္တံခါးဖြင့္ေပးမလားေပါ့။
"၀ူးးး..."
ဒါေပမဲ့ အက္ဖီေတာင္ တီခ်ယ့္ကားနား မေရာက္ေသးဘူး။
ကားေလးက အရွိန္နဲ႔ေမာင္းထြက္သြားတာကို အက္ဖီျမင္လိုက္ရတယ္ေလ။
လူက စိတ္ကူးေတြေပ်ာက္သြားလို႔ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလို ရပ္တံ့သြားရတယ္။
ဘာလို႔မွန္းမသိ၊ အလိုလို ၀မ္းနည္းမိသြားတယ္။
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့ကိုျမင္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ေသခ်ာေနရဲ့သားနဲ႔ ဘာလို႔ ကားကိုဆက္ေမာင္းထြက္သြားတာလဲ။
ဒါမွမဟုတ္ တီခ်ယ္ တစ္ခုခုလုပ္စရာရွိလို႔ ကားရပ္ၿပီးမွ ျပန္ေမာင္းထြက္သြားတာလား။
အခုခ်ိန္ လမ္းမေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း ရွင္းလင္းေနၿပီေလ။
ဒီအခ်ိန္မွာ အက္ဖီ့လို လင္းထင္းေနတဲ့ မိန္းကေလးကို တီခ်ယ္မျမင္ဘူးတဲ့လား။
"အက္ဖီဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
ေျခလွမ္းေတြ သိသိသာသာ ေႏွာင့္ေႏွးသြားလို႔ ထိုလူေတာင္ အက္ဖီ့ကိုေမးလာၿပီ။
အက္ဖီ စကားေျပာရင္ မ်က္ရည္ေတြက်လာမွာစိုးလို႔ ေခါင္းပဲ ခါျပလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔ညေနကေတာ့ အက္ဖီ့အတြက္ တကယ့္ကို ကံဆိုးတဲ့ေန႔လို႔ သတ္မွတ္မိသြားတယ္။
အင္းေပါ့ေလ... အရင္တည္းက အက္ဖီ့ကိုဆို စကားေတာင္ျပန္မေျပာခ်င္တဲ့ တီခ်ယ့္ဆီက အက္ဖီဘာေတြမ်ား ေမွ်ာ္လင့္မိေနတာလဲ။
တကယ္လို႔ အက္ဖီက ကားကိုတားၿပီး လမ္းၾကံဳလိုက္ပါရေစလု႔ိ အကူညီေတာင္းရင္ေတာင္ တီခ်ယ္က ျငင္းခ်င္ ျငင္းပစ္ဦးမွာေလ။
ထားလိုက္ပါေတာ့။
ရွိပါေစေတာ့။
-------------------------------------
ကုတင္ေပၚမွာ ပလက္လွန္လွဲအိပ္ေနရင္း ညေနက တီခ်ယ့္ကားေလး ထိုးရပ္ၿပီးသြားကာမွ ျပန္ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အက္ဖီျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ဘာလို႔မွန္းေတာ့ မသိ။ ရင္ထဲ တဆစ္ဆစ္နဲ႔။
လမ္းၾကံဳေလးလိုက္ခြင့္မရတာကိုပဲ အက္ဖီပံုႀကီးခ်ဲ႕မိလြန္းေနတာလား။
အက္ဖီ့ကိုယ္ခႏၶာက ဒီေလာက္ေလးတာမဟုတ္ပဲနဲ႔... တီခ်ယ္ လမ္းၾကံဳေခၚသြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ။
ရက္စက္လိုက္တာလို႔ မေျပာရက္ေပမယ့္ ရင္ထဲ နာက်င္ရတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေအးေပါ့ေလ... တီခ်ယ့္မွာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ။
ေနာက္ၿပီး လမ္းၾကံဳေခၚရေလာက္ေအာင္ တီခ်ယ္နဲ႔ အက္ဖီဟာ ရင္းႏွီးေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
အက္ဖီကိုယ္တိုင္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ႀကီးမားေနတာပါ။
တဆက္တည္းမွာပဲ တီခ်ယ္နဲ႔ အခုထက္ပိုၿပီးရင္းႏွီးခြင့္ရရင္ ေကာင့္မွာပဲလို႔ တိတ္တိတ္ေလးေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္ေလ။
-------------------------------------
ဒီေန႔က အက္ဖီဟာ ဒယ္ဒီ့႐ုံးက အလုပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ၀င္ကူခဲ့ရေသးတယ္ေလ။
အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနပီမို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးအ၀တ္လဲဖို႔က အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ စကတ္က တိုေနတယ္။
ေက်ာင္းေဆာင္အ၀မွာတင္ ေစာင့္ေနတဲ့ဆရာက အက္ဖီ့ကို ထမီမ၀တ္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမ၀င္ဖို႔ ေျပာေရာ။
"အက္ဖီေတာင္းပန္ပါတယ ္ ဆရာရယ္။ အက္ဖီ အိမ္ျပန္လဲဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ေတြလည္း ပ်က္ေနၿပီမို႔ပါ..."
အက္ဖီမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေတာင္းပန္ေတာ့ ဆရာလည္း အက္ဖီ့ကို ေက်ာင္းေဆာင္ထဲ ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္ေလ။
အက္ဖီ စကတ္အတိုနဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲ၀င္ခြင့္ရလို႔ အက္ဖီတို႔ တစ္ခန္းလံုး အံ့ၾသေနၾကေရာေလ။
"ေအာ္... နင္တို႔ကလည္း အက္ဖီပါဟယ္.။ တစ္ခ်က္ေလး ခြီျပလိုက္တာ၊ ဆရာလည္း ငါ့ကို ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္ေလ..."
သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းေျမႇာက္ေနၾကလို႔ အက္ဖီ ဂုဏ္ယူသလိုေလးေျပာၿပီး အခန္း၀ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မထင္မွတ္ပဲ တီခ်ယ့္ကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
တီခ်ယ့္မ်က္၀န္းမွာ အက္ဖီ့ကို မေက်နပ္မႈေတြ ကိန္းေအာင္းေနသလိုပဲ။
ခါတိုင္းထက္ ေအးစက္မာေၾကာေနျပန္တယ္ေလ။
အက္ဖီလည္း တီခ်ယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုလိုက္ရတဲ့တခဏ ေၾကာက္လန္႔သြားတ ာ မ်က္ႏွာေလးက ဇီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ။ တီခ်ယ္က အက္ဖီ့ကို ဘာမွ မေျပာပဲ လွည့္ထြက္သြားျပန္တယ္ေလ။
"ဟူးးး..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အက္ဖီ..."
"ငါအခုနေျပာလိုက္တာ တီခ်ယ္ၾကားသြားၿပီလား မသိဘူးေနာ္... ငါက ဒီအတိုင္း စေနာက္လိုက္တာပါဟာ။ ေတာ္ၾကာ တီခ်ယ္က ငါ ဆရာ/ဆရာမေတြကို မေလးမစားလုပ္တယ္လို႔ထင္သြားရင္ အခက္ေနာ္"
"ဒါေတာ့ဟယ္... တီခ်ယ္ေရာက္လာမယ္မွန္း နင္မွ မသိတာ..."
တီခ်ယ္နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ အရာရာ အေလးနက္ထားလြန္းေနလို႔လား မသိ။
အက္ဖီေလ ဆရာ့သေဘာထားႀကီးမႈကို ေနာက္ေျပာင္သလို၊ ေလွာင္သလိုေျပာလုိက္မိတဲ့အတြက္ မဆီမဆိုင္ တီခ်ယ့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ေနတာ။
ဒါနဲ႔ပဲ အက္ဖီလည္း အတူတူ စကားထိုင္ေျပာေနတဲ့ ငယ္ေလးတို႔ သက္ထားတို႔ကိုေတာင္ ဘာမွမေျပာပဲ ေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့ တီခ်ယ့္ေနာက္ကို အေျပးေလး လိုက္ခဲ့လိုက္မိတယ္။
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့ေျခသံကိုၾကားလို႔လားဘာလားေတာ့ မသိ။ အခုန ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အရွိန္ထက္ကို ပိုျမန္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေသးတာ။
"တီခ်ယ္.... တီခ်ယ္... ..."
အက္ဖီအသံေပးလိုက္သည့္တိုင္ တီခ်ယ္ တစ္စက္ေလးမွကို လွည့္မၾကည့္။
ဒီေတာ့ အက္ဖီလည္း အရဲစြန္႔ၿပီး တီခ်ယ့္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ အေျပးတပုိင္းနဲ႔သြားၿပီး တီခ်ယ့္ေရွ႕ ပိတ္ရပ္လိုက္မိတယ္။
"တို႔အတန္းရွိေသးတယ္ အက္ဖီ..."
"အက္ဖီ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ေတာင္းပန္တယ္ဆိုလည္း ဖယ္......"
"ဘာအတြက္ေတာင္းပန္တာလဲဆိုတာကိုေတာင္ တီခ်ယ္မသိပဲနဲ႔..."
"မသိခ်င္တာေလ......"
"ဒါေပမဲ့ အက္ဖီေျပာပါရေစေနာ္......"
"တို႔အခ်ိန္ေတြ မင္းေၾကာင့္ ကုန္ေနၿပီအက္ဖီ... ..."
"ခဏေလးပါပဲ တီခ်ယ္ရယ္။ ခဏေလးပါ..."
"ကဲ ဒါဆိုလည္းေျပာ... ဘာေျပာမွာလဲ? ..."
"အခုန အက္ဖီ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေနာက္ေနတာ..."
"အဲဒါ မင္းကိစၥပါ။ တို႔နဲ႔ ဆုိင္လို႔လား?"
"အက္ဖီက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေလးစားပါတယ္ တီခ်ယ္ရယ္..."
"ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေလးစားတယ္သာ ေျပာေနတာ။ မင္းက မင္းကိုယ္မင္းေရာ ေလးစားတတ္လို႔လား?"
"တီခ်ယ္ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဟင္... အက္ဖီနားမလည္ဘူး..."
"ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ထီးေအာက္ လိုက္ေဆာင္းတယ္ဆိုတည္းက မင္းဟာ မင္းကိုယ္မင္းေတာင္ တန္ဖိုးမထားတာ၊ သူမ်ားကို တန္ဖိုးထားဆက္ဆံဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ... ကဲ ဖယ္စမ္းပါ အက္ဖီရယ္... မင္းလို ဘာမဟုတ္တဲ့ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တို႔ အတန္း ေနာက္က်မခံနုိင္ဘူး"
တီခ်ယ္ဟာ မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး အက္ဖီပခံုးကိုပင္ တိုက္လုလုန႔ဲ ထြက္သြားေပမယ့္ အက္ဖီေတာ့ အဲ့နားေလးမွာပဲ ရပ္က်န္ခဲ့ရၿပီေလ။
တီခ်ယ္က မေန႔ညေနက အက္ဖီ ဟိုလူ႔ထီးေအာက္လိုက္သြားတာကို မေက်နပ္တာလား၊ အထင္ေသးေနတာလား။
အက္ဖီ တီခ်ယ့္အၾကည့္စိမ္းစိမ္းေတြကို မေ၀ခြဲႏုိင္ေတာ့ဘူးသိလား။
တကယ္လို႔ အဲဒီလူရဲ့ ထီးေအာက္မွာ အက္ဖီလိုက္သြားတာကို တီခ်ယ္မေက်နပ္ဘူးဆို ဘာလို႔ အက္ဖီ့ကို ကားေပၚေခၚတင္မသြားတာလဲဟင္။
အက္ဖီ့မွာ ထီးမပါလို႔၊ မိုးေရထိရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္လို႔ဆိုတာေတြကိုေတာင္ ရွင္းျပခြင့္မရွိဘူးတဲ့လား။
နာက်င္လိုက္တာ တီခ်ယ္ရယ္။
အက္ဖီ့ကိုဆို ဘာလို႔ အျမင္ေစာင္းနဲ႔ ၾကည့္တာလဲဟင္။
အက္ဖီက တီခ်ယ္ေျပာသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့မိန္းမ မဟုတ္ရပါဘူး။
အက္ဖီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း တန္ဖိုးထားတတ္သလို၊ အက္ဖီ့ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအကုန္လံုးကိုလည္း တန္ဖိုးထားတတ္ပါတယ္။
တီခ်ယ့္ကိုေတာ့ အက္ဖီ တန္ဖိုးအထားဆံုးပါေနာ္။
ဒါေပမဲ့... ဒီစကားေတြကို တီခ်ယ္သိေအာင္ အက္ဖီဘယ္လိုေျပာရမလဲဟင္။
YOU ARE READING
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romanceချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
