(Zawgyi code)
မေန႔ညေနက မာမာက ေဟမာန္ေလးကို ခ်ယ့္အိမ္အထိလိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။
မာမာျပန္သြားၿပီးတဲ့အထိ ေဟမာန္ေလးေစာင့္ေနရင္း စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ ေက်ာင္းအထိ တစ္ေယာက္တည္း လိုက္သြားမိရင္း လွမ္းျမင္လိုက္ရတာ ခ်ယ္နဲ႔ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္။
ထိုမိန္းမနဲ႔ ခ်ယ့္စကားေတြကို အခန္းေပါက္၀နားကေန နားေထာင္မိရင္း ထိုမိန္းမက ခ်ယ့္ကို စိတ္ညစ္စရာေတြေပးခဲ့တဲ့ လူမွန္း ေဟမာန္ေလး သေဘာေပါက္နားလည္မိတယ္။
ခ်ယ့္ကို စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့မိန္းမကိုျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လွမ္းေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ သိပ္ကိုက်က္သေရရွိလွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေဟမာန္သိတယ္။
သူ႔ဘာသာဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကည့္ေကာင္းေနပါေစ။
ေဟမာန္ေလးကေတာ့ သူ႔ကိုမုန္းတယ္။
ခ်ယ့္ကို ငိုေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့မိန္းမ။ ျမင္တည္းက မုန္းတယ္။
သူတို႔စကားေျပာၿပီးေလာက္တဲ့အထိ ေဟမာန္ေလး ဆက္နားေထာင္မိရင္း ခ်ယ့္ထက္အရင္ အိမ္မွာျပန္ေစာင့္ေနမိတာ။
ခ်ယ့္ကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး အဲဒီမိန္းမနဲ႔ မပတ္သတ္နဲ႔လို႔ တားျမစ္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီေန႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ ခ်ယ့္မ်က္ႏွာက အရင္ေန႔ေတြကလိုမဟုတ္ဘူး။
ေပ်ာ္ေနသလိုလို၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ၿပံဳးေနတာ။
သူ႔ကိုထားခဲ့တာ ၄ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္။
ဒါေတာင္ ဟိုက တစ္ခါေလးလာေခ်ာ့လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတ့ဲ ခ်ယ့္ကို ေဟမာန္ မေက်နပ္ဘူး။
ေဟမာန္႔ဆီက ခ်ယ့္ကို ျပန္ယူသြားမွာကိုလည္း ေဟမာန္ေၾကာက္တယ္။
ခ်ယ့္ကို မေပးလိုက္ႏုိင္ဘူး။
တစ္ခါေလးေခ်ာ့ခံရတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနပံုေထာက္ရင္ ခ်ယ္ဟာ သူျပန္ဖို႔ေခၚတာနဲ႔ လိုက္သြားမယ့္ပံု။
ဟင့္အင္း... ေဟမာန္႔ဘ၀မွာ ပါပါမရွိေတာ့တည္းက အထီးက်န္ခဲ့ရတာ။
ခုခ်ယ့္ကိုေတြ႕မွာ ေနလို႔ထုိင္လို႔ ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပလာတာ။
ခ်ယ့္ေၾကာင့္ပဲ ပါပါ့ကို ညတိုင္းလိုလိုမလြမ္းေတာ့တာ။
ခ်ယ္ေတာ့ မရွိလို႔မျဖစ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ခ်ယ့္အိမ္ခန္းဆီလိုက္သြားၿပီး အဲဒီမိန္းမနဲ႔လိုက္မသြားဖို႔ တားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေဟမာန္ ခ်ယ့္အိမ္ခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ဟိုမိန္းမက အိမ္ကိုေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။
ညတည္းက လာအိပ္တာလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုၿပီး ေတြးမိရင္း မနာလိုမိတာအမွန္ပဲ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခ်ယ့္မွာ ေဟမာန္ရွိေနၿပီဆိုတာ သူသိေအာင္တမင္ကိုေျပာျပစ္ခဲ့တာ။
ဘိုးဘိုးေဒးဗစ္ေျပာတဲ့စကားေတြနားေထာင္မိရင္း အဲဒီ အန္တီတီခ်ယ္က ခ်ယ့္ဆီသြားအိပ္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတာ။
လံုး၀ မေက်နပ္ဘူး။
တကယ္ေျပာတာ။
ခ်ယ့္ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ထိုမိန္းမနဲ႔ ခ်ယ့္အခ်စ္ဟာ လုံး၀မတန္ဘူး။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ခ်ယ္ဟာ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။
ေဟမာန္က ခ်ယ့္ကို အေသးစိတ္ေလးကအစ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္တတ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ခ်ယ့္စိတ္ထဲ ဟိုအန္တီတီခ်ယ္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ေဟမာန္သိေနတာေပါ့။
"ခ်ယ္... သမီးတို႔ ညေနတူတူျပန္မယ္ေနာ္..."
အတန္းထဲစာလာသင္ၿပီးတာနဲ႔ ေဟမာန္ဟာ ခ်ယ့္နားကပ္ၿပီး သြားပူဆာေတာ့ ခ်ယ္ဟာ ခါတိုင္းလို တစ္ခါေျပာတာနဲ႔မၾကားလို႔ ၃ ေခါက္ေလာက္ထပ္ေျပာျပခဲ့ရတာ။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ခ်ယ့္ဆီ ေဟမာန္ မနက္စာတူတူစားဖို႔သြားတဲ့အခါ ခ်ယ္ကျပန္သြားၿပီတဲ့။
အဲဒါ ဟိုမိန္းမဆီပဲ ျပန္သြားတာျဖစ္ရမယ္။
ေဟမာန္ေလးကိုေတာင္ ဘာမွမေျပာသြားဘူး။
ဒါ ခ်ယ္သက္သက္ရက္စက္တာ။
ထမင္းတူတူစားေနက်ကို အသိေတာင္မေပးရက္ပဲ ျပန္သြားတာ။ အဲဒါ ဟို အန္တီတီခ်ယ္ေၾကာင့္။
ေဟမာန္ အန္တီတီခ်ယ့္ကိုမုန္းတယ္။
ေဟမာန္႔ဆီကေန ခ်ယ့္ကို အန္တီတီခ်ယ္က လာလုေနတာ။
ဘယ္ရမလဲ? ဒီလိုလုပ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။
ေဟမာန္ဆိုတာ သိပ္ကို ဆိုးသြမ္းခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး။
အဲဒီလိုဆိုးသြမ္းတာကို ခ်ယ္က မၾကိဳက္ဘူးဆိုလို႔ မနည္းကို ေအာင့္အင္းသီးခံၿပီး လိမ္မာျပေနခဲ့ရတာ။
အခုေတာ့ ခ်ယ္ကလည္း ဟိုအန္တီတီခ်ယ့္ဆီပဲ အာ႐ုံေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ေဟမာန္ဟာ အရင္ကလိုပဲ ျပန္ဆိုးပစ္ေတာ့မယ္။
ေဟမာန္ ျပန္ဆိုးသြားမွာ လာေတာင္းပန္ေနလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ခ်ယ္သိေအာင္ သတိေပးသင့္တယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္က ဆိုးမိေနၿပီ။
ေဟမာန္႔ကိုေတာင္ အသိမေပးပဲ ခ်ယ္ျပန္သြားတယ္ဆိုတည္းက ဒါဟာ ေဟမာန္႔ကို အေလးနက္မထားတာပဲ။
ကေလးမို႔လို႔ အေရးမစိုက္တာ။
ဒါမ်ဳိးေတာ့ ေဟမာန္႔ကိုလာလုပ္လို႔မရဘူး။
စိတ္က ညစ္ေနတုန္း အတန္းထဲမွာ စာလာသင္ေနတဲ့ဆရာက ပူညံညံလုပ္ေနေသးတယ္။
အဲဒီဆရာ အရင္ကဆို ေဟမာန္ဘာလုပ္ေနေန ေျပာေတာင္ မေျပာရဲ။
အခုေတာ့ ခ်ယ့္မ်က္နွာေၾကာင့္ ေဟမာန္ လိမ္မာျပေနတာကုိ အဟုတ္ထင္ၿပီး ေဟမာန္႔ကိုပါ လာေအာ္ေနၿပီ။
ေနဦး... ေဟမာန္ဘာလဲဆိုတာ ျပလိုက္ဦးမယ္။
"လာခဲ့... မိမာန္... ညည္း အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ေနစမ္း..."
ခပ္တည္တည္ပဲ ေဟမာန္အတန္းေရွ႕ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ လြန္ဆြဲေနရင္း စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးကို ဆတ္ခနဲေကာက္ၿပီး ကုိယ့္ေခါင္းကိုယ္ထုခ်မိသြားတယ္။
"ခြမ္း..."
"ဟာ... မိမာန္..."
"ဟယ္... ေသြးေတြ... ေသြးေတြ..."
"မိမာန္... မိမာန္..."
ပူခနဲျဖစ္တဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ ေဟမာန္႔အျမင္အာ႐ုံတို႔ ေ၀၀ါးေမွာင္မိုက္သြားရတယ္ေလ။
-------------------------------------
"အခု အဲဒါေဆးခန္းပို႔ထားရတယ္... အက္ဖီ့ကိုပဲေခၚေပးပါလို႔ အတန္တန္ေျပာေနလို႔ တီခ်ယ္ႀကီး ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ရတာ အက္ဖီ... ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အျမန္ဆံုး ေဆးခန္းကို လိုက္သြားေပးပါေနာ္..."
စိုးရိမ္တႀကီးေျပာလာတဲ့ တီခ်ယ္ႀကီးစကားဆံုးေတာ့ အက္ဖီ အရမ္းကိုထူပူသြားတယ္။
ေဟမာန္ေလးက ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘယ္လုပ္ၿပီး ျပန္ဆိုးသြားရတာလဲ?
ဟုတ္သားပဲ။
တီခ်ယ္ေရာက္လာတည္းက ေဟမာန္ေလးအေပၚ အက္ဖီ ဂ႐ုမစုိက္သလိုျဖစ္သြားတာ။
မနည္းႀကီး လိမ္မာလာေအာင္ၾကိဳးစားထားၿပီးမွ ေဟမာန္ေလး ျပန္ဆိုးသြားမွာကိုေတာ့ အက္ဖီ မလိုလား။
ေနာက္ၿပီး ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အက္ဖီ့ဘ၀ေလးကို စိုေျပ၊ တည္ၿငိမ္လာေအာင္ ဖန္တီးရာမွာ ေဟမာန္ေလးဟာ အမ်ားႀကီးကို ပါ၀င္ေနခဲ့တာေလ။
ဒါဟာ ေက်းဇူးတင္တတ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ေလးပဲ။
ကိုယ့္ေၾကာင့္ ေဟမာန္ေလး အခုလို အနာတရျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အက္ဖီ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္။
"တီခ်ယ္ခဏေနာ္... အက္ဖီ ေဆးခန္းလိုက္သြားရမယ္..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
"ေဟမာန္ေလး ေခါင္းကို ပန္းအိုးနဲ႔ ႐ိုက္ခဲြလိုက္လို႔တဲ့..."
"ဟင္?"
"ခဏေနာ္ တီခ်ယ္... ခဏပဲ..."
တီခ်ယ့္ဆီက တုန္႔ျပန္မႈကိုပင္ အက္ဖီမေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ၿမိဳ႕ထဲက သုခိတာေဆးခန္းဆီသို႔ အျမန္ဆံုးေျပးရျပန္ေရာ။
သုခိတာေဆးခန္းဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေဆးခန္းဆိုတာထက္ကိုသာလြန္ပါတယ္။
ဒီၿမိဳ႕ေလးထဲက လူတိုင္းလိုလိုအတြက္ေတာ့ ေဆး႐ုံငယ္ေလးတစ္ခုဆုိလည္း မမွားပါဘူး။
ထိခိုက္ဒဏ္ရာႀကီးက်ယ္ေတြရလာတဲ့အခါ ကုသေပးႏုိင္ေအာင္ ICU အခန္းမ်ဳိးေတာင္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒါကို ေဆးခန္းေလးလို႔ သတ္မွတ္လို႔လည္းမရ။
ဒါေပမယ့္ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြကေတာ့ သုခိတာေဆးခန္းရယ္လို႔ ႏႈတ္က်ဳိးေနၾကပါၿပီ။
အက္ဖီ ေဆးခန္းကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ နာစ့္ေလးကို ျမင္လုိက္ရတာပါပဲ။
"အား... အေတာ္ပါပဲ တီခ်ယ္ေလးရယ္။ တီခ်ယ္ေလးရဲ့တပည့္က ေခါင္းက ဒီေလာက္ေတာင္ ေသြးေတြထြက္ေနတာကိုေတာင္ ခ်ဳပ္စရာရွိတာ အခ်ဳပ္မခံပဲ၊ ခ်ယ့္ကိုေခၚေပး၊ ခ်ယ့္ကိုေခၚေပးလို႔ေအာ္ေနလို႔... အဲဒါ..."
"အခု သူဘယ္မွာလဲ?"
"ICU အခန္းထဲမွာ..."
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဆးခန္းေရာက္တာနဲ႔ နာစ့္ေလးရဲ့စကားေၾကာင့္ အက္ဖီ ICU အခန္းထဲတန္း၀င္ခဲ့လိုက္ရတယ္ေလ။
"ခ်ယ္... ခ်ယ္ေရာက္လာၿပီလား။ ေဟမာန္က ေမွ်ာ္ေနတာ..."
"ေဟမာန္... ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၿပီး ေခါင္းကိုခ်ဳပ္တာခံလိုက္ေနာ္ ။ ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ရင္ မေကာင္းဘူး။ ၾကားလား။ တီခ်ယ့္စကားကိုနားေထာင္မွာလားေျပာ..."
"ဟုတ္... နားေထာင္ပါ့မယ္... တစ္ခုေတာ့ ကတိေပး"
"ေပးတယ္... ေပးတယ္... ဘာကတိပဲျဖစ္ျဖစ္ေပးတယ္...သမီးအခုခ်က္ခ်င္းအခ်ဳပ္ခံလိုက္ေတာ့..."
"အာ့ဆို ခ်ယ္... သမီးအနားက လံုး ၀ ထြက္မသြားရဘူးေနာ္..."
"အင္းပါ... စိတ္ခ်။ တီခ်ယ္ဘယ္မွမသြားဘူး..."
ကတိစကားၾကားၿပီးတာနဲ႔ ေဟမာန္ေလးက အက္ဖီ့လက္ဖ၀ါးကိုက်စ္က်စ္ေလးလွမ္းကာဆုတ္ကိုင္တယ္။
ဆရာ၀န္ခ်ဳပ္ေပးေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး ကေလးက အက္ဖီ့လက္ကိုကိုင္ထားတာလႊတ္ကိုမလႊတ္ေတာ့။
ခ်ဳပ္ဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးေနတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္လည္း အက္ဖီ့ကိုအဲဒီအခန္းထဲမွာပဲ ေနခြင့္ျပဳလုိက္တယ္ေလ။
ထံုေဆးေၾကာင့္ေရာ၊ ေသြးေတြဆံုး႐ႈံးလိုက္ရလို႔ေရာ ေဟမာန္ေလး သိသိသာသာ ပင္ပန္းႏြယ္နယ္သြားတယ္။
ခ်ဳပ္တာကေတာ့ ၃ ခ်က္တည္းရယ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ခ်ဳပ္ၿပီးသြားတာနဲ႔ ကေလးက တန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေဟမာန္ေလးကို သာမန္လူနာအခန္းကိုေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရေသးတယ္။
ေဟမာန္႔မာမာကေတာင္ အက္ဖီ့ကိုျပန္ၿပီးအားနာေနေသးတယ္။
"အားမနာပါနဲ႔ အမရယ္... ေဟမာန္က အက္ဖီ့တပည့္လိုျဖစ္ေနေတာ့ အက္ဖီ့မွာလည္း တာ၀န္ရွိပါတယ္"
ေဟမာန္ေလးအနားမွာ အက္ဖီေစာင့္ေနေပးဖို႔အေရး ေဟမာန္႔မာမာက မုန္႔ေတြေရာ စားစရာေတြပါ ျပင္ဆင္ေပးရွာတယ္ေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ အက္ဖီလည္း တီခ်ယ္ရွိရာကိုျပန္ခ်င္ေနေပမယ့္ ခဏေတာ့ ေအာင့္အင္းသီးခံေနရရွာတယ္ေပါ့။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာင္ အက္ဖီ့လက္ကို မလႊတ္တမ္းကိုင္ထားတဲ့ ေဟမာန္ေလးကိုၾကည့္ရင္း အက္ဖီ့အာ႐ုံထဲ အေတြးမ်ဳိးစံု၀င္လာခဲ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္ကိုအခုသာမူေနေပမယ့္ အၾကာႀကီးဆက္ၿပီး ျငင္းေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
တကယ္လို႔ အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္ကို အၿပီးပိုင္ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဒါကို ေဟမာန္ေလးသိရင္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ခံစားထိခိုက္ရမွာ။
ကေလးမေလးက အက္ဖီ့အေပၚ အရမ္းကိုတြယ္တာလြန္းေနတာ အက္ဖီလည္းအသိပဲ။
ဒီေတာ့ အနာဆိုတာ မရင္းခင္ ေဆးထည့္မွ ေကာင္းမယ္လို႔ အက္ဖီေတြးမိတယ္။
အက္ဖီနဲ႔ တီခ်ယ့္ဆက္ဆံေရးကို ေဟမာန္ေလးဆီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။
တကယ္လို႔ ေဟမာန္ေလး ခံစားရမယ္ဆိုရင္လည္း အက္ဖီထိုအျဖစ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အျပည့္အ၀တာ၀န္ယူမယ္လို႔လည္း တခါတည္းေတြးမိေသးတယ္။
ေဟမာန္ေလးလည္း ၂ နာရီေလာက္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။
ေဟမာန္ နိုးလာတာန႔ဲ အသည္းသန္အက္ဖီ့ကိုရွာေသးတာ။
"ခ်ယ္... ခ်ယ္ရွိေနေသးတယ္ေနာ္..."
"တီခ်ယ္ရွိေနပါတယ္ ေဟမာန္ရယ္။ တီခ်ယ္ရွိေနပါတယ္..."
"ခ်ယ္... ကတိတည္ေနာ္။ ေဟမာန္႔နားကေန ဘယ္မွမသြားရဘူးေနာ္..."
"ေဟမာန္... တီခ်ယ္ ေဟမာန္႔ကိုေျပာစရာရွိတယ္... ေသခ်ာနားေထာင္ေပးေနာ္..."
ေဟမာန္ေလးက မ်က္လံုးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္ေနရင္း စိတ္၀င္တစား အက္ဖီ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနရွာတယ္။
"အန္တီတီခ်ယ္ကေလ... တကယ္ေတာ့ အဲဒါ တီခ်ယ့္သူငယ္ခ်င္းပဲမဟုတ္ဘူးသိလား။ သူက တီခ်ယ့္လက္တြဲေဖာ္... ေဟမာန္ေလးက တီခ်ယ့္စကားကို အခုေတာ့နားမလည္ေပမယ့္ ေဟမာန္ေလး အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေသခ်ာနားလည္လာမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ အန္တီတီခ်ယ္က တီခ်ယ့္ခ်စ္သူပါ သမီးရယ္..."
စိတ္၀င္တစားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေဟမာန္႔မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြထဲ မ်က္ရည္စေတြတျဖည္းျဖည္းတိုး၀င္လာတာ အက္ဖီအတိုင္းသား ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။
ဒီကေလးေလး ဒီလို၀မ္းနည္းရမယ္ဆိုတာသိခဲ့ရင္ အက္ဖီဟာ ကေလးမေလးကို တျခားေက်ာင္းသူေတြထပ္ပိုတဲ့ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ဖန္တီးေပးခဲ့မိမွာမဟုတ္။
အခုေတာ့ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ဆက္ဆံေပးခဲ့မိတာက ကေလးမေလးအဖို႔ နာက်င္စရာေတြျဖစ္လို႔ကုန္ေပၿပီ။
"ဒါေပမယ့္ သမီးဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ တီခ်ယ္က ေဟမာန္ေလးရဲ့ တီခ်ယ္ပဲ။ တစ္သက္လံုး အဲဒါက တည္ၿမဲေနမွာ။ ေနာက္ၿပီး တီခ်ယ္က ေဟမာန္ေလးကိုေရာ အန္တီတီခ်ယ့္ကိုေရာ လိုအပ္တယ္။ လိုအပ္ပံု လိုအပ္နည္းကေတာ့ မတူဘူးေပါ့ကြယ္။ သိလား။ ဒီေတာ့ ေဟမာန္လည္း အရင္လိုျပန္မဆိုးလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္... အန္တီတီခ်ယ္ကေလ အရင္ကဆို သိပ္ကိုမာနႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မာနေတြ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာေတြ ခ၀ါခ်ၿပီး အခု တီခ်ယ့္ဆီလိုက္လာတာ သိလား။ ဒီေတာ့ တီခ်ယ္ သူ႔ကို ျပန္ၿပီးလက္ခံမွျဖစ္မယ္"
အက္ဖီလည္း ေဟမာန္ေလး နားလည္ႏုိင္မယ့္စကားလံုးေတြသံုးၿပီးရွင္းျပမိတယ္။
"ခ်ယ္က သူနဲ႔အတူတူလိုက္သြားမွာလား?"
"ဟင့္အင္း မလုိက္ပါဘူး ေဟမာန္ရယ္"
"အခုမလိုက္လည္းေနာက္ေတာ့ လိုက္သြားမွာပဲမို႔လား။ ေဟမာန္႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ခ်ယ္လိုက္သြားမွာပဲေလ... ဟီးဟီး..."
"အို ေဟမာန္ေလးရယ္။ မငိုပါနဲ႔ေနာ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တီခ်ယ္ လိုက္မသြားပါဘူးကြယ္။ ကတိေပးပါတယ္"
"ဟင့္အင္း မသိဘူး။ သူက တီခ်ယ့္ကိုျပစ္ထားတာ ၄ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္... အခုသူလာတာနဲ႔ ခ်ယ္က သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္မယ္ဆုိတာ မတရားဘူး... ေဟမာန္ မေက်နပ္ဘူး..."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဟမာန္ရယ္။ ေဟမာန္ေလး ေက်နပ္ေအာင္ တီခ်ယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္? ေျပာပါ။ ေဟမာန္ေလး အဆင္ေျပမယ့္နည္းလမ္းရွိရင္ေျပာပါ။ တီခ်ယ္လုပ္ေပးပါ့မယ္..."
"သမီး သူနဲ႔ၿပိဳင္မယ္..."
"ဘယ္သူနဲ႔လဲ?"
"အန္တီတီခ်ယ္နဲ႔..."
"ဘာကိုၿပိဳင္မွာလဲ?"
"ခ်ယ့္ကို ေဟမာန္ကပိုခ်စ္လား၊ အန္တီတီခ်ယ္က ပိုခ်စ္ႏုိင္မလားဆိုတာ ၿပိဳင္မယ္။ တကယ္လို႔ ေဟမာန္ႏဳိင္ရင္ အန္တီတီခ်ယ္ျပန္သြားေပးရမယ္..."
"တကယ္လို႔ အန္တီတီခ်ယ္ႏုိင္သြားရင္ေရာ..."
"သူႏုိင္သြားရင္ေတာ့ သူ ခ်ယ့္ကိုပိုင္ၿပီေပါ့..."
"ဟာ... ေဟမာန္ေလးရယ္... အန္တီတီခ်ယ္က တီခ်ယ့္ထက္ေတာင္အသက္ႀကီးတာ။ ေဟမာန္ေလးနဲ႔ ဘယ္လိုေတြလိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ႏုိင္မွာလဲ။ ဒီလို ကေလးကလားအလုပ္မ်ဳိး အန္တီတီခ်ယ့္ကို မလုပ္ခုိင္းရက္ပါဘူးကြယ္။ ထားလိုက္ပါေနာ္။ စိတ္ခ်ပါ။ တီခ်ယ္ ေဟမာန္ေလးအနားကေန ထြက္မသြားပါဘူး။ အန္တီတီခ်ယ္နဲ႔ေတာ့ အဲဒီလိုေတြ မၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္ပါနဲ႔ေနာ္..."
"ၿပိဳင္မယ္... တို႔ၿပိဳင္မယ္ အက္ဖီ။ ကေလးေျပာတာ တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္..."
မထင္မွတ္စြာၾကားလိုက္ရတဲ့အခန္းအ၀က အသံ။
အက္ဖီလွည့္မၾကည့္ခင္တည္းက သိႏွင့္ေနၿပီ။ အဲဒါ တီခ်ယ့္အသံဆိုတာ။
တီခ်ယ္ဟာ အေအးခ်မ္းဆံုးၿပံဳးရင္း အခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ေဟမာန္႔ေဘးရွိ ေနရာလြတ္တြင္ တင္မလြဲေလးထိုင္လိုက္တယ္။
"ေဟမာန္ေလးက အန္တီနဲ႔ၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္တာ မဟုတ္လား... အက္ဖီ့ကိုဘယ္သူက ပိုခ်စ္ႏုိင္မလဲဆိုတာကို ၿပိဳင္ခ်င္တာ မဟုတ္လား"
အက္ဖီမ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔ ဘာမွ၀င္မေျပာႏုိင္ေတာ့။
"ဟုတ္တယ္... ခ်ယ့္ကို အန္တီတီခ်ယ္နဲ႔ ေဟမာန္ ဘယ္သူပိုခ်စ္ႏုိင္မလဲဆိုတာ ၿပိဳင္ၾကမယ္..."
"အိုေကေလ... တို႔ ေဟမာန္ေလးရဲ့စိန္ေခၚမႈကို လက္ခံတယ္..."
"တီခ်ယ္..."
အက္ဖီအားနာစိတ္နဲ႔ တီခ်ယ့္ကိုလွမ္းတားမယ္ၾကံေတာ့ တီခ်ယ္က အက္ဖီ့ကိုၾကည့္ကာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးၿပံဳးျပတယ္။
"မင္းဆီက အခ်စ္ေတြကို ေဖာေဖာသီသီရေနတုန္းကေတာ့ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ တို႔အတြက္ ေဟမာန္ေလးနဲ႔ၿပိဳင္ဆိုင္ျခင္းဟာ တို႔အတြက္ မင္းတန္ဖိုးကိုသိေစျခင္းတစ္ခုပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ တို႔သိပ္ကို ဆိုးသြမ္းခဲ့မိပါတယ္ အက္ဖီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ့အခ်စ္ေတြကို ျပန္လည္ရရွိဖုိ႔အတြက္ တို႔ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ၿပိဳင္ဆိုင္၀ံ့ပါတယ္။ ကေလးကလားဆန္ခ်င္ ဆန္ပါေစ။ ဒါေပမဲ့ တို႔ မင္းကို အျပည့္အ၀ေတာ့ ျပန္လည္ရယူခ်င္တယ္ အက္ဖီ... ကဲ ေဟမာန္ေလး တို႔ေတြ ဘယ္လိုေတြၿပိဳင္ၾကမလဲေျပာ..."
"ဘာေတြၿပိဳင္ၾကမလဲဆိုတာ ေဟမာန္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေဆး႐ုံကဆင္းတာနဲ႔ စာနဲ႔ေရးခ်ခဲ့မယ္။ ၿပီးက်ရင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုၿပိဳင္ၾကတာေပါ့..."
"အိုေက... ဒါဆိုေလာေလာဆယ္ ေဟမာန္ေလး ေနျပန္ေကာင္းဖို႔ပဲ အာ႐ုံစိုက္လိုက္ေနာ္..."
YOU ARE READING
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romanceချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
