(Zawgyi code)
ျပတင္းေပါက္မွ ေျပး၀င္လာတဲ့ မိုးလယ္ညရဲ့ စိုစြတ္လွတဲ့ ေလးျပည္ေလညွင္းနဲ႔အတူ ေအးစိမ့္မႈတို႔ဟာ အက္ဖီ့ေက်ာ႐ိုးဆီးေျပးထိေတြ႕ကာက ေက်ာဖက္တစ္ခြင္လံုး ေဇာေခၽြးတို႔နဲ႔ စြတ္စြတ္စိုေနတယ္ဆုိတာ အက္ဖီ လက္ခံလိုက္ရတယ္။
လြတ္ထြက္သြားမွာကို စိုးရံြ႕စြာျဖင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ဖက္တြယ္ထားမိလို႔ လက္ဖ်ားေတြေတာင္ ထံုက်ဥ္လာခဲ့ေပၿပီ။
မက္ေမာမႈအျပည့္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္စဥ္ ၾကင္နာမႈမ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ အက္ဖီတန္းတိုးမိတယ္ေလ။
"အက္ဖီ..."
"ခ်ယ္ရယ္... ခ်ယ္ဘာလို႔... ခ်ယ္ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေနာက္က်ေနတာလဲဟင္?"
ေမးခြန္းအေနာက္၀ယ္ ၀မ္းနည္းမႈေတြကပ္ပါလာရင္း အက္ဖီလက္ေခ်ာင္းမ်ားဟာ ထံုက်ဥ္ေနျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့စြာျဖင့္ တီခ်ယ့္ခါးမ်ားကို တကယ္ပဲ တင္းၾကပ္စြာ ထပ္မံသိုင္းဖက္ထားမိျပန္တယ္။
"အက္ဖီ... မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲဟင္? မင္းလက္ေတြ အရမ္းတင္းၾကပ္ေနၿပီ။ လက္ေတြ ထံုက်ဥ္ကုန္လိမ့္မယ္..."
တီခ်ယ္ဟာ ေျပာလည္းေျပာ၊ အက္ဖီ့တင္းၾကပ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို အသာယာတြန္းဖယ္ရင္း ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။
ထိုအျပဳအမူကိုပဲ အက္ဖီေၾကာက္ေနတာေလ။
ဒီတစ္ခါဖက္ထားၿပီးရင္ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဖက္ထားမိတာေလ။
ဒီတစ္ခါဖက္ထားၿပီးရင္ တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့အပိုင္ပဲျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိ္တ္နဲ႔ ဖက္ထားမိတာေလ။
ဟင့္အင္း... မတြန္းဖယ္ပါနဲ႔။
မတြန္းဖယ္လိုက္ၾကပါနဲ႔။
"ဟူး... ေဟာ... ဟူး... ေဟာ... ဟူး..."
"အက္ဖီ... အက္ဖီ... အက္ဖီ... သတိထားေလ... အက္ဖီ သတိထားေလ..."
တကယ္ပဲ လြတ္ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ ဖက္တြယ္ထားမိေပမယ့္လည္း တင္းၾကပ္လာတဲ့ ရင္အစံုရဲ့ မြန္းၾကပ္မႈေၾကာင့္ အက္ဖီ သိသိသသာသာ အသက္႐ွဴေတြျမန္လာရၿပီး ေမာဟိုက္လာတယ္ေလ။
"အက္ဖီ... အက္ဖီ သတိထားစမ္း... အက္ဖီ... မျဖစ္ဘူး ဆရာ၀န္ေခၚမွ... ဆရာ၀န္ေခၚမွ..."
"ခ်ယ္... ခ်ယ္ ေနပါဦး... ခ်ယ္ရယ္ ေနပါဦးေနာ္..."
"တို႔ဆရာ၀န္ေခၚမွျဖစ္မယ္ေလ..."
"ဟင့္အင္း... ခ်ယ္မရွိေတာ့ရင္ေလ... ခ်ယ္ဒီနားမွာမရွိေတာ့ရင္ အက္ဖီ့ရင္ထဲပိုပိုၿပီး နာက်င္ရလို႔ပါ... ခ်ယ္ ခဏေလးပါပဲေနာ္။ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ပိုၿပီး အက္ဖီေဘးနား ေနေပးပါေနာ္..."
၀မ္းနည္းမႈအျပည့္နဲ႔ေတာင္းဆိုသံေတြကို မ်က္ရည္ေတြက အေဖာ္ျပဳေပးတယ္။
ရႊဲရႊဲစိုစီးက်လာတဲ့ အက္ဖီ့မ်က္ရည္ေတြကို တီခ်ယ္ ေက်ာမခိုင္းရက္ဘူး။
"မင္း ဒီေလာက္ေခၽြးဒီးဒီးေတြက်ေနတာ... ဆရာ၀န္ေခၚမွေပါ့။ မင္း အေမာလည္း ေဖာက္ေနၿပီ"
"အဲဒါ... အဲဒါ ခ်ယ္ျပန္ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ပါ... ခ်ယ္ အက္ဖီ့အနားမွာ မရွိေတာ့မွာစိုးလို႔ပါ ခ်ယ္ရယ္... ခ်ယ္ျမင္ပါေနာ္... ခ်ယ္ျမင္ေပးပါ..."
ေခၽြးဒီးဒီး၊ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရင္း တီခ်ယ့္အက်ႌကို က်စ္က်စ္ဆြဲကိုင္ေတာင္းဆိုလာတဲ့ အက္ဖီ့အျပဳအမူက တီခ်ယ့္ကို ၿငိမ္သက္သြားေစတယ္။
"ဘယ္မွ မသြားစမ္းပါနဲ႔ ခ်ယ္ရယ္... ဘယ္မွ မသြားပါနဲ႔..."
"ေကာင္းၿပီ။ တို႔ကို မသြားေစ့ခ်င္ဘူးဆိုရင္ မင္း တို႔ကိုဆြဲကိုင္ထားတာ ခဏဖယ္..."
"ဖယ္ရင္ ခ်ယ္သြားမွာေပါ့..."
"မသြားဘူးဆိုကြာ... မသြားဘူး... မင္းဖယ္လိုက္။ မင္းကိုယ္ေပၚက ေခၽြးေတြကို တို႔သုတ္ေပးမွျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ မင္း ဖ်ားလိမ့္မယ္..."
"ခ်ယ္ ကတိေပး... မသြားဘူးလို႔။ ခ်ယ္သာ မသြားဘူးဆိုရင္ အက္ဖီ့ကို ၾကိဳက္တာလုပ္..."
"ကတိေပးတယ္... မသြားဘူး..."
အက္ဖီဟာ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တီခ်ယ့္စကားကို မယံုၾကည္ႏုိင္ရွာေသး။
အရင္ဆံုးမ်က္၀န္း၀ိုင္းနက္ႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္။
တီခ်ယ့္မတုန္မလႈတ္ကတိေၾကာင့္သာ အက္ဖီ သက္မတစ္ခ်က္ခ်ရင္း လက္ေတြကိုလႊတ္ေပးလိုက္တာ။
တီခ်ယ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက သဘက္တစ္ထည္ကို ေရစြပ္ၿပီး အက္ဖီ့ဆီယူလာတယ္။
အခန္းထဲက မီးကို ခပ္မွိန္မွိန္ျဖစ္ေအာင္ တီခ်ယ္အေရာင္ညွိလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အက္ဖီအက်ႌအေပၚပိုင္းကို ခၽြတ္ကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေရပတ္သုတ္ေပးရွာတယ္။
"မင္းအ၀တ္ေတြက ေခၽြးေတြ အရမ္းရႊဲေနၿပီ။ တို႔ မင္းအတြက္ အေပၚအက်ႌတစ္ထည္ သြားေတာင္းရလိမ့္မယ္"
"သြားေတာင္းေလ..."
"သြားေတာင္းဆို မင္းအခုဆြဲထားတဲ့ တို႔ ထမီစကို လႊတ္လိုက္မွျဖစ္မွာေပါ့..."
"ဟင့္အင္း... အာ့ဆို သြားမေတာင္းနဲ႔ေတာ့။ ဒီတိုင္းေနမယ္..."
"ဒီတိုင္းေနရင္ ဖ်ားမွာေပါ့ ႏြားေပါက္ေလးရဲ့..."
တီခ်ယ္စိတ္မရွည္သလိုေလး ဆဲပစ္ေတာ့ အက္ဖီမ်က္ႏွာေလးငယ္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ျပန္တယ္။
"ကဲပါ... အဲဒီမ်က္ႏွာခ်ဳိး လုပ္ျပမေနနဲ႔ေတာ့။ တို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး Nurse ကိုေခၚလိုက္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ မင္းကို ဒီသဘက္အရင္ျခံဳေပးထားမယ္..."
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို Nurse ေလးျမင္မွာကို စိုးရိမ္စြာျဖင့္ သဘက္န႔ဲအသည္းသန္ ကာေပးေနရွာေသးတာ။
ခဏၾကာေတာ့ တီခ်ယ္ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္တဲ့ Nurse ေလးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ၀င္လာတယ္။
တီခ်ယ္က ဖုန္းဆက္ရင္း တခါတည္း အက္ဖီ့အတြက္ အ၀တ္တစ္စံုပါ ေတာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ သူနဲ႔အတူ အ၀တ္တစ္စံုပါလာတယ္ေလ။
တီခ်ယ္ဟာ အရင္ဆံုး နာစ့္ဆီကေန အ၀တ္ကိုယူၿပီး အက္ဖီ့ကို သူကိုယ္တိုင္လဲေပးေသးတာ။
တီခ်ယ့္ထိေတြ႕မႈတိုင္းဟာ အတိုင္းမသိ ႏူးညံ့လြန္းတယ္။
တီခ်ယ္က အ၀တ္စားလဲေပးၿပီးမွ နာစ့္ကို အခန္းထဲ၀င္လာခုိင္းၿပီး အက္ဖီ့အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးခြင့္ျပဳတယ္ေလ။
အက္ဖီ့ကို အိပ္ေဆးတစ္ခ်ဳိ႕ေပးထားေၾကာင္းေျပာၿပီး အနားယူသင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ထြက္သြားတယ္။
"ခ်ယ္..."
"ဟင္..."
"ဟို... ျပန္... ျပန္ေတာ့မွာလားဟင္?"
"မင္းအိပ္ရင္ တို႔ျပန္မယ္ေလ..."
"အဲဒါဆို အက္ဖီ မအိပ္ေတာ့ဘူး"
"အာ... အဲ့လိုလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ... မင္း အရမ္းပင္ပန္းထားတာ။ အိပ္ေဆးေတြလည္း ေပးထားတာ။ အိပ္မွျဖစ္မယ္..."
"အာ့ဆို အက္ဖီအိပ္ရင္ ခ်ယ္က ျပန္သြားမွာေပါ့..."
"မင္းအိပ္သြားလည္း တို႔ကို မင္းအနားမွာ ေနေစ့ခ်င္တာလား?"
"အင္း... အိပ္သြားသြား၊ ႏိုးေနေန... ခ်ယ့္ကို ေဘးနားမွာ ရွိေနေစ့ခ်င္တာ..."
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်တယ္။
ၿပီးေတာ့ အခန္းေပါက္၀တီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတယ္ေလ။
ခ်ယ့္ေျခလွမ္းေတြကိုၾကည့္ရင္း အက္ဖီစိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္သြားတယ္။
တီခ်ယ္ျပန္ေနၿပီလားဆိုၿပီးလည္း အရမ္းရင္ထိတ္သြားတာ။
ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ္က အခန္းျပင္ကို ထြက္သြားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ အခန္းေထာင့္နားက ခံုကိုဆြဲယူၿပီး အက္ဖီ့ ကုတင္ေဘးသို႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
"မင္း ေအးေအးလူလူအိပ္ေနာ္။ တို႔ ဒီနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေပးမယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္"
"မနက္မိုးလင္းလို႔ တီခ်ယ္မရွိေတာ့ရင္ေရာ?"
"မင္း...တို႔ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိလို႔လား?"
"ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ ရတယ္ေပါ့..."
"ရ/မရ သိခ်င္ရင္ ဆက္ၾကည့္လိုက္ေလ..."
ခုိင္မာလွတ့ဲ တီခ်ယ့္ခြင့္ျပဳမႈေၾကာင့္ အက္ဖီအနည္းငယ္ေလးၿပံဳးမိသြားတယ္။
စိတ္ထဲက တီခ်ယ္ေပ်ာက္သြားမွာကို စိုးရြံ႕မႈကလည္း အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားေလတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်မိသြားတာနဲ႔ တခဏ သိသိသာသာ ေမွးငိုက္စင္းသြားရတယ္ေလ။
လူေရာစိတ္ေရာပင္ပန္းေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အိပ္ေဆးအစြမ္းျပတာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အက္ဖီက သိပ္မၾကာခင္ေလးမွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားရရွာတယ္ေလ။
-------------------------------------
မနက္ခင္းရဲ့ ေနမင္းဟာ စူးရဲစြာျဖင့္ အက္ဖီ့မ်က္၀န္းထဲ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာတယ္။
မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ ေသခ်ာမဖြင့္ႏုိင္ေသးခင္မွာတည္းက အက္ဖီ့အျမင္အာ႐ုံေတြက အလူးလွိမ့္လိုက္ရွာမိတာ အခန္းထဲမွာရွိေနမယ့္ တီခ်ယ့္ကိုပဲျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ္ ဒီအခန္းထဲမွာ ရွိမေနေတာ့။
မေန႔ညက အက္ဖီအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မၾကာဘူး၊ တီခ်ယ္လည္း ျပန္သြားတယ္ဆိုတာ အခန္းထဲ၀င္လာၿပီး အက္ဖီ့ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတဲ့ နာစ့္ေလးဆီကတဆင့္ သိလိုက္ရတာေလ။
လူက သိသိသာသာ ႏြမ္းခ်ိသြားရတယ္။
နာစ့္ေလးထြက္သြားၿပီး မၾကာဘူး။
ဆရာ၀န္အခ်ဳိ႕၀င္လာၿပီး အက္ဖီ့က်န္းမာေရးအေျခအေနကို စစ္ေဆးၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ ထက္ယံနဲ႔တူ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕လိုက္လာၾကတယ္။
ပန္းစည္းယူလာတဲ့လူနဲ႔၊ မုန္႔၀ယ္လာတဲ့လူနဲ႔။
အခန္းထဲမွာ ခဏတာေတာ့ သိသိသာသာ လူစည္ကားသြားရတယ္။
စ,ေနာက္သံမ်ား၊ ဆူပူသံမ်ား၊ ရယ္ေမသံမ်ားၾကားထဲမွာ အက္ဖီ့ေမွ်ာ္လင့္သံေလးက တီးတိုးစြာ တိတ္တဆိတ္ထြက္ေပၚလုိ႔ ေနျပန္တယ္။
တီခ်ယ္ေရာလို႔ ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္စကားတစ္ခြန္းကို သူမ်ားေတြ တလြဲေတြးၿပီး တီခ်ယ္သိကၡာက်ေစမယ့္အျဖစ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမွာကိုလည္း အက္ဖီစိုးရိမ္မိေသးတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ လူလစ္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး တီခ်ယ့္ဖုန္းေလးကို အခါခါေခၚေနမိခဲ့တာေပါ့။
တီခ်ယ့္ဖုန္းဟာ အသံပိတ္ထားတာလား၊ ဘာလားေတာ့ အက္ဖီမသိ။
ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းတဲ့အထိ ဖုန္းေလးက ေခၚလို႔သာ၀င္သြားေပမယ့္ ကိုင္သူမဲ့လ်က္ရွိတယ္။
ဖုန္းေခၚရပါမ်ားေတာ့ အက္ဖီလည္း ဖုန္းေလးကိုေတာင္ အားနာလာမိတယ္ေလ။
ညဖက္ေရာက္လာေတာ့ အက္ဖီေရာ ဖုန္းေလးပါ ေမွ်ာ္ရပါမ်ားေတာ့ ပင္ပန္းလာၿပီ။
အက္ဖီက ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လာတယ္။
ဖုန္းက သိသိသာသာဘက္ထရီအားကုန္သြားေလၿပီ။
ထိုအခါမွ အခန္းတံခါးက ကၽြီခနဲပြင့္လာရင္း အခန္းထဲ၀င္လာတဲ့ ေျခလွမ္းတစ္စံု။
အက္ဖီလွည့္မၾကည့္တည္းက သိႏွင့္ေနၿပီေလ။
"ခ်ယ္... ေရာက္လာတာ ေစာတယ္ေနာ္"
အခန္းထဲေရာက္လာတာနဲ႔ အက္ဖီ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ဖိတ္ေခၚမႈကို တီခ်ယ္က စိတ္မဆိုးႏုိင္ပဲ ၿပံဳးေသးတယ္။
"တို႔ မအားဘူးေလ..."
"မအားဘူးဆိုလည္း ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ကိုင္ၿပီး အက္ဖီေရ... တို႔ေတာ့ မအားဘူးကြာ၊ မဖုန္းမေခၚစမ္းပါနဲ႔၊ မင္းဘာသာမင္း ေသခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေသစမ္းပါလို႔ ေျပာေပါ့... အခုေတာ့ ဒီမွာ ဖုန္းကိုင္မလား၊ဖုန္းကိုင္မလားနဲ႔ ဖုန္းေခၚေခၚေနရတာ လြယ္တယ္မ်ားထင္ေနလား တီခ်ယ္ရာ"
တီခ်ယ္နဲ႔စတင္သိခဲ့တဲ့ေန႔ကတည္းက အက္ဖီ တစ္ခါမွ အခုလို စိတ္လိုလက္ရ၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတာမရွိ။
ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေန႔လံုး ေမွ်ာ္ထားရလို႔ ပင္ပန္းေနတာဆိုေတာ့ ေျပာသင့္/မေျပာသင့္ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ
ေျပာခ်လိုက္မိတာေလ။
"တို႔ ဒီေန႔ မင္းဆီကို လာျဖစ္ေအာင္ လာမွာပါ... အဲဒါ ေသခ်ာလို႔ မင္းဖုန္းကို မကိုင္ခဲ့တာ..."
တီခ်ယ့္မ်က္ႏွာေလးဟာ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတယ္ဆိုတာ အက္ဖီ သတိထားမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ အက္ဖီလည္း သူ႔ေဒါသနဲ႔ သူဆိုေတာ့ တီခ်ယ့္မ်က္ႏွာကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ အကဲမခတ္မိဘူးေပါ့။
"ဘာလို႔တို႔ ဒီေန႔ မင္းဆီ လာျဖစ္ေအာင္ လာမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတာလဲ သိလား?"
"............"
"တို႔ ေက်ာင္းကေန အၿပီးပိုင္ ႏႈတ္ထြက္ေတာ့မလို႔..."
"ဟင္... ရွင္... ဘာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ တီခ်ယ္..."
"တို႔ အစားထိုးခံဘ၀နဲ႔ အသက္ဆက္မရွင္ခ်င္ဘူး အက္ဖီ..."
"အစားထိုးခံဘ၀... ဟုတ္လား တီခ်ယ္... ဘယ္သူလဲ အစားထိုးခံဘ၀ပိုင္ရွင္က တီခ်ယ္လား...ဟုတ္လား..."
"မင္းတုိ႔ကို မက္မက္ေမာေမာေတြ တြယ္တာေနတာ တို႔ကိုေရာ ဟုတ္ရဲ့လား... တို႔အမ မိုးကိုမဟုတ္ဘူးလား?"
"တီခ်ယ္... တီခ်ယ္ေျပာတ့ဲ မိုးဆိုတဲ့အမ်ဳိးသမီးအေပၚ အက္ဖီတစ္ခါဖူးမွ စိတ္မယိုင္ခဲ့ဖူးပါဘူးလို႔ေျပာရင္ လိမ္ရာက်မယ္... ဟုတ္တယ္... အက္ဖီ၀န္ခံမယ္... အက္ဖီ အဲဒီေန႔က အဲဒီဘားထဲ၀င္လာတုန္းက မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမ်က္၀န္းပိုင္ရွင္ မိန္းမကို အက္ဖီ ရင္ခုန္ခဲ့မိတယ္... ေနာက္ သူနဲ႔ပဲ အက္ဖီ ဟိုတယ္အထိလုိက္သြားခဲ့မိတယ္... ဒါေပမဲ့ အဲဒါက အခ်စ္စစ္မဟုတ္ဘူးေလ တီခ်ယ္..."
"မင္း တို႔ကိုျပန္ေတြ႕တာ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕တယ္လို႔ ထင္မွတ္မိလို႔မဟုတ္လား..."
"မဟုတ္ရပါဘူး တီခ်ယ္ရယ္... တီခ်ယ့္ကိုျပန္ေတြ႕ေတာ့ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕ရသလိုမ်ဳိးစိတ္ထဲ ထင္မွတ္မိေပမယ့္ အက္ဖီ့အတြက္ တီခ်ယ့္ကို အစားထိုးၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ရပါဘူး... တီခ်ယ့္ကိုျပန္မေတြ႕ခင္တည္းက မိုးဆိုတဲ့အမ်ဳိးသမီးကို အက္ဖီ မမွတ္မိေတာ့တာပါ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... တို႔ အစားထိုးခံဘ၀ မလိုခ်င္ဘူး အက္ဖီ..."
"ခ်ယ္ရယ္..."
"တို႔ဒီေန႔ မင္းကိုလာေတြ႕တာ ေနာက္ဆံုးပဲ အက္ဖီ။ တို႔မရွီတဲ့ဘ၀မွာ မင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနပါ။ တို႔ မရွိလည္း မင္းဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး ျဖတ္သန္းပါေနာ္... တို႔ကို ခြင့္ျပဳပါဦး..."
"တီခ်ယ္... တီခ်ယ္ ခဏေလးပါ တီခ်ယ္ရယ္... ခဏေလးပါေနာ္။ တီခ်ယ့္ကို စကားေလးတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေျပာခြင့္ေပးပါေနာ္... ခဏေလးပါ..."
အက္ဖီ မ်က္ရည္ေတြေ၀့၀ိုင္းေနရင္းမွ တီခ်ယ္သာ အက္ဖီ့ကို စကားေျပာခြင့္မျပဳပဲ အခန္းျပင္ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ အေနာက္ကေန လိုက္သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လက္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေဆးပိုက္အခ်ဳိ႕ကို ဆြဲျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီးေနၿပီေလ။
တကယ္လို႔ တီခ်ယ္သာ ဒီအခန္းထဲကေန အက္ဖီ့ကို စကားေျပာခြင့္မျပဳပဲ ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေဆးပိုက္ေတြေၾကာင့္ အက္ဖီ က်န္ခဲ့ရတာမ်ဳိးမျဖစ္ေတာ့ေအာင္ အက္ဖီ ေဆးပိုက္ေတြကို ဆဲြျဖဳတ္ပစ္လိုက္မွာပါ။
VOUS LISEZ
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Roman d'amourချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
