(Zawgyi code)
"အာဘြားေပးခိုင္းမွာလား မေပးခိုင္းဘူးလား ေျပာ... ခုေျပာ..."
အနမ္းတစ္ခုကိုေတာင့္တရင္း ေဟမာန္ေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ရႊမ္းစိုလင္းလဲ့ေနတယ္။
အနမ္းတစ္ခုရဲ့ငတ္မြတ္မွုက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပ်င္းရွတဲ့ ခံစားခ်က္လည္းဆိုတာ အက္ဖီလည္း သိႏွင့္ေနေလေတာ့ ထိုကေလးကို ထိုခံစားခ်က္ မေပးခ်င္။
"ေအာ္ ေအးေအး... ေပးခိုင္းမယ္။ ေရာ့ေဟး... ေရာ့... ႀကိဳက္သလိုသာ အာဘြားေပးေပေတာ့..."
အက္ဖီေျပာၿပီး ေခါင္းေလးေမာ့ေပးလိုက္ေတာ့ ပါးအစပ္ဖ်ားနားဆီသို႔ ေႏြးေထြးေနတဲ့ ေဟမာန္ေလးရဲ့ ႏွာေခါင္းေလးက တိုးကပ္ထိုးဖိလာခဲ့တယ္။
သူမေလးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးကေတာ့ အက္ဖီႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ဖ်ားဆီသို႔ တိုးကပ္လ်က္ေပါ့။
ဖိၿပီးနမ္းေနတာက ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားပါပုံရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူမေလးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးကလည္း အက္ဖီ့ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ဖ်ားေလးကို ဖိၿပီး "ႁပြတ္..."ခနဲ ဖိနမ္းေနေသးတာ။
အက္ဖီ့မွာ မ်က္လုံးေတြ အဝိုင္းသားရယ္။
အားရပါးရမ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး နမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးမေလး ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။
အံမယ္... သူမရဲ့ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ကိုလည္း သူမေလးက လက္ဖမိုးနဲ႔ ဖိသုတ္ျပေနေသးတာ။
"ရၿပီ...မဆိုးေတာ့ဘူး..."
"ညည္းေျပာတဲ့ အာဘြားက အဲ့လိုလား?"
"ဟီးဟီး... ဟုတ္တယ္..."
"လူလည္မေလး... ကဲ ကဲ ရၿပီဆိုလည္း သြား ျပန္ေတာ့။ တီခ်ယ္လည္း သြားေတာ့မယ္"
"အိမ္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ေနာ္။ သမီး ဖုန္းေမၽွာ္ေနမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ..."
အေမလို႔ေခၚသံၾကားေတာ့ သူမေလးက ျပဳံးတာမွ ၿဖီးလို႔။
"ေနဦးတီခ်ယ္... သမီး တီခ်ယ့္တြက္ ယူလာတာ..."
ေသေသခ်ာခ်ာေခါက္ၿပီး ယူလာတဲ့ သဘက္အထူေလး။
အက္ဖီလိုခ်င္ေနတဲ့ သဘက္ေလး။
အားေတာင္ မနာနိုင္ေတာ့ပဲ အဲဒီသဘက္ေလးကို ခပ္သြက္သြက္ယူၿပီး ကိုယ္တြင္ပတ္လိုက္မိတယ္ေလ။
"မင္းဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီသဘက္ကိုယူလာေပးျဖစ္သြားတာလဲ... မာမာက ေပးခိုင္းလိုက္လို႔လား?"
"တီခ်ယ္လိုခ်င္ေနမယ္ထင္လို႔ သမီးယူလာခဲ့လိုက္တာပါ။ မာမာနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး... အိမ္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္။ ျဖည္းျဖည္းလည္းသြားဦး။ ဆီးႏွင္းေတြနဲ႔ အရမ္းေခ်ာ္ေနရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္။ သမီးနဲ႔ မာမာ လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"အင္းပါ... သိပါၿပီမမရယ္... ကဲ အာ့ဆို တီခ်ယ္သြားၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့..."
ဒါနဲ႔ပဲ အက္ဖီလည္း သူမေလးကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးအိမ္သို႔ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္ေလ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေဟမာန္ေလးေပးလိုက္တဲ့ သဘက္ေလးက အက္ဖီ့ကို အေႏြးဓါတ္အလုံေလာက္ေလး ေပးလို႔ေနတဲ့အတြက္ အလာတုန္းကလိုေတာ့ အက္ဖီ ခ်မ္းစိမ့္မေနေတာ့။
အေႏြးဓါတ္လုံေလာက္မွုေလးေၾကာင့္ အက္ဖီ့ေျခလွမ္းေတြလည္း အလာတုန္းကထက္ပိုၿပီး ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိလွတယ္။
အက္ဖီအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူမေလးဆီသို႔ သတိတရနဲ႔ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာလူလူျပန္ေရာက္ေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္ျဖစ္သြားေသးတယ္ေလ။
ေဟမာန္ေလးက အက္ဖီသတိတရဖုန္းေခၚတာေလးကိုပဲ ေက်နပ္ေနေသးတာ။
ဖုန္းခ်ခါနီး "အာ့ဆို တီခ်ယ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအိပ္ရာဝင္ပါေနာ္... Good night တီခ်ယ္...ႁပြတ္စ္စ္..."ဆိုၿပီး ဖုန္းထဲက နမ္းသြားေသးတာ။
ကေလးမေလးအေၾကာင္းေတြးမိရင္း အက္ဖီ ျပဳံးျဖစ္ကာ အိပ္ရာဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
ေခါင္းစည္းႀကိဳးမဝယ္ရေသးပဲဝယ္ထားတယ္လို႔ေျပာလိုက္မိတဲ့အတြက္ မနက္က်ရင္ အက္ဖီ့ဆီက ေခါင္းစည္းႀကိဳးလာယူမယ့္ ေဟမာန႔္ကို ဘယ္လိုလွိမ့္ၿပီးထပ္လိမ္ရမလဲဆိုတာကို အက္ဖီ့မွာေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာခဲ့တယ္။
ညဉ့္နက္နက္ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ႏွင္းမွုံေလးေတြနဲ႔ ဆီးႏွင္းေလးေတြက ေျမျပင္ေပၚသို႔ သနားညႇာတာမွုကင္းမဲ့စြာ က်ဆင္းလို႔ေနေသးတာေပါ့။
-------------------------------------
ငယ္ေလးဆီကတဆင့္ အက္ဖီေပးလိုက္တဲ့စာဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တီခ်ယ့္လက္ထဲေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ စာအေခါက္ေလး။
စာေလးက လက္ထဲကိုေရာက္ႏွင့္ေနတာ ၂ ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ေဟမာန္တစ္ေယာက္ အဲဒီစာကို ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ သတၱိမရွိေသး။
စာထဲမွာ တီခ်ယ္မရွိလည္း ဘဝကို ေအးေဆးစြာေရွ႕ဆက္ေလၽွာက္လို႔ရေနၿပီ၊ တီခ်ယ့္ကိုေမ့သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ စာသားေတြမ်ားပါရွိလာရင္ ေဟမာန္ေသသြားမလားပဲ။
ဒါမွမဟုတ္... အက္ဖီ ေနာက္အသစ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္ေျပၿပီဆိုတဲ့ စာသားပါလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေဟမာန႔္မွာ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္က်႐ုံမွအပ ဘာမ်ားတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တီခ်ယ့္ဖက္ကို ပိုပိုသာသာေလး နင္းေပးပါလားလို႔ အရွက္တရားကင္းမဲ့စြာေတာင့္တမိေနဦးမည္လား။
အဲဒီစာေခါက္ေလးကို ဒီေန႔ေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ လက္ထဲကိုင္ၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ရတဲ့ညေတြလည္း မ်ားေနၿပီ။
ဒါေပမဲ့ မဖတ္ျဖစ္ေသးတာ။
ဒီေန႔ေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မနက္တည္းက အားတင္းထားတယ္။
အခု နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ၁၁ နာရီထိုးေက်ာ္ေနၿပီ။
လမ္းေပၚမွာ လူေတြေတာင္ ျပတ္လုလုျဖစ္ေနၿပီ။
ေဟမာန္ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္နိုင္ေသး။
လက္ထဲက စာေလးကို ကိုင္ထားရင္းနဲ႔ ခ်မ္းစိမ့္မွုက ေဇာေခၽြးေတြထြက္ရင္း လက္ဖဝါးေတြေတာင္ စိုစိစိျဖစ္ေနၿပီ။
YOU ARE READING
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romanceချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
