(Zawgyi code)
"အက္ဖီ ဘာေတြမ်ားလုပ္မိလို႔ တီခ်ယ္မုန္းတီးတာကို ခံေနရာလဲလို႔ မေမးခ်င္ေတာ့ဘူး... အခု အက္ဖီသိခ်င္တာက... အက္ဖီဘာလုပ္မွ တီခ်ယ္ အက္ဖီ့ကို တျခားေက်ာင္းသူေတြနဲ႔တန္းတူ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံနိုင္မွာလဲ? အက္ဖီဘာလုပ္မွ တီခ်ယ့္ ဂ႐ုတစိုက္ဆက္ဆံတာကို ခံရမွာလဲ? အက္ဖီဘာလုပ္မွ တျခားေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ တန္းတူ တီခ်ယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရနိုင္မွာလဲ?"
"ကဲ မင္းေမးခ်င္တာ ေမးၿပီးၿပီေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ဒါဆို မင္းျပန္ေတာ့..."
"တီခ်ယ္ ျပန္မေျဖဘူးလား?"
"မင္းေမးခ်င္လြန္းလို႔ မင္းကို ေမးခိုင္းလိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ တို႔မွာ မင္းေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမရွိဘူး... ဒီေတာ့ မင္းျပန္ေတာ့..."
တီခ်ယ္ဟာ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးသြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေလွကားထစ္ေပၚသို႔ တက္သြားတယ္ေလ။
သိတဲ့အတိုင္းပဲ။
အက္ဖီလည္း သိပ္ကို ေခါင္းမာတာဆိုေတာ့ တီခ်ယ္တက္သြားတဲ့ ေလွကားအတိုင္း လိုက္တက္သြားမိတယ္။
တီခ်ယ့္အိမ္တံခါးဝက ဒုန္းခနဲ ပိတ္သံနဲ႔အတူ တီခ်ယ္ဝင္သြားတဲ့အခန္းကို အက္ဖီ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို အက္ဖီအခု တီခ်ယ့္အိမ္ခန္းကိုလည္း သိသြားရၿပီ။
ေအးေအးလူလူပါပဲ။ ဇြဲလည္းႀကီးရမယ္မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ တီခ်ယ့္အခန္းဝနားက ေလွကားထစ္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
ထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။
ဂိမ္းကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲထိုင္ေဆာ့ေနလိုက္တယ္။
တီခ်ယ္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လာေကာင္းပါရဲ့။
တံခါးဖြင့္မလာဘူးဆိုလည္း ဘာျဖစ္လဲ... မနက္ဖန္ ဒီဝတ္စုံနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မွာေပါ့။
ကံေကာင္းရင္ တီခ်ယ့္ကားနဲ႔ေတာင္ ေက်ာင္းကိုလိုက္သြားလို႔ရမယ့္ အခြင့္အေရးလည္း ရေကာင္းရနိုင္ေသးတယ္။
တစ္ရက္တစ္ေလ ညစာငတ္တာလည္း သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းလွပါဘူး။
-------------------------------------
အက္ဖီထိုင္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္မသိ။
အျပင္မွာ မိုးေတြမဲေမွာင္ၿပီး သည္းမည္းစြာရြာက်လာတယ္။
အက္ဖီဟာ အေဆာက္ဦထဲေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္လို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြကို သူနဲ႔ မဆိုင္သလို လွည့္ကာေငးၾကည့္မိေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီးဂိမ္းကစားမိေနတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဂိမ္းသာကစားမိေနတာပါ။
အက္ဖီ့အာ႐ုံက တီခ်ယ့္တံခါးဆီမွာပဲေရာက္ေနမိတယ္။
တခါခါဆို ဂိမ္းေလးကိုခဏရပ္ၿပီး တံခါးေပါက္နား နားေလးကပ္ၿပီးအတြင္းက အသံေတြကို နားေထာင္မိေသးတယ္။
အဲဒီလို နားေထာင္ရင္းနဲ႔တစ္ေခါက္မွာ တီခ်ယ့္အခန္းရဲ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္လာနဲ႔ တိုးပါေလေရာ။
"ကေလးမ ဘယ္ကိုလာတာလဲ?"
အက္ဖီက မ်က္ႏွာသစ္လည္းျဖစ္ျပန္၊ ေနာက္ၿပီး တီခ်ယ့္တံခါးကို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ နားေထာင္ေနတာကိုပါ ျမင္သြားေတာ့ ထိုအေဒၚႀကီးက အက္ဖီ့ကို သံသယမ်က္လုံးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္လာပါေလေရာ။
"ေအာ္... ဟို... ဒီအခန္းက တီခ်ယ့္ဆီလာတာပါ..."
"ေအာ္ တီခ်ယ္ေဟမာန္လား... ေအာက္မွာ သူ႔ကားရပ္ထားတာ ေတြ႕လား?"
"အင္းေတြ႕တယ္ ေဒၚေလး."
"ေအး... ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ တံခါးေခါက္ၾကည့္လိုက္ေလ"
"ဟို အိပ္မ်ားေပ်ာ္ေနမလားလို႔ ... အေႏွာင့္ယွက္ေပးမိသလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ..."
"ေနဦး... အဲဒါဆို ေဒၚေလးဖုန္းေခၚေပးရမလား?"
"အာ... ရတယ္ေဒၚေလး။ အက္ဖီနဲ႔က ခ်ိန္းထားတာ။ အခ်ိန္တန္ အက္ဖီ တံခါးမေခါက္ဘူးဆိုတာ သိရင္ တီခ်ယ္ အက္ဖီ့ဆီဖုန္းဆက္မွာပါ။ အဲဒီအခါမွ တီခ်ယ့္အိမ္ေပါက္ဝေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္မယ္ေလ"
"ငါ့တူမႀကီးၾကည့္ရတာ ႐ုပ္ေလးသန႔္သန႔္ပ်ံ႕ပ်ံ႕နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္ေနလို႔သာ။ မဟုတ္ရင္ ေဒၚေလးက မင္းကို သူခိုးေတြ ဘာေတြေတာင္ ထင္မိတာေနာ္။ မင္း ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္အစား ေဒၚေလးအိမ္ထဲဝင္ေစာင့္မလား"
"အာ... ရပါတယ္... အဆင္ေျပပါတယ္ ေဒၚေလး..."
"သမီးက ေက်ာင္းသူလား?"
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ေက်ာင္းကဆင္းၿပီး ဒီကိုတန္းလာခဲ့တာလား? ဒါဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့... တစ္ခုခုစားမလား... ေဒၚေလး မုန႔္နဲ႔ေကာ္ဖီတိုက္မယ္ေလ..."
"အာ ရပါတယ္ ေဒၚေလးရဲ့... တီခ်ယ္တံခါးဖြင့္လာရင္ ေကၽြးမွာေပါ့..."
"ေအးပါကြယ္... တစ္ခုခုဆို တံခါးေခါက္လိုက္ေနာ္..."
"ေအာ္... ဟုတ္... ေက်းဇူးေနာ္ ေဒၚေလး..."
"ေအးေအး... ရပါတယ္ကြယ္..."
ထိုအေဒၚႀကီးတံခါးကိုျပန္ပိတ္သြားတယ္။
အက္ဖီလည္း ပထမထိုင္ေနတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။
ထိုစဥ္မွာပဲ ထက္ယံဆီက ဖုန္းဆက္လာတယ္ေလ။
"ေအး အက္ဖီ... နင္ဘယ္မွာလဲ?"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."
"ေမးတာကိုသာေျဖစမ္းပါဟာ... နင္အခု ဘယ္မွာလဲ... အိမ္ျပန္ၿပီလား"
"ေဟ့ေအး... မျပန္ရေသးဘူး။ ငါအခု တီခ်ယ့္အိမ္ေရွ႕မွာ..."
"ဟဲ့ မိုးေတြဒီေလာက္သည္းေနတာ... နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ... ျပန္ေတာ့ေလ..."
"မျပန္ပါဘူး။ ငါ ဒီေန႔ သိပ္ေက်နပ္တယ္သိလား ထက္ယံ။ ငါ တီခ်ယ့္အိမ္ဘယ္မွာရွိလဲဆိုတာသိလိုက္ရၿပီ"
"အက္ဖီရယ္... အ႐ူးထမေနစမ္းပါနဲ႔။ ျပန္လိုက္ပါေတာ့ဟာ...."
"ဟာ...နင္ကလည္း... မျပန္ဘူးဟာ"
"ေအး... နင္ မျပန္ရင္ ငါ နင့္မာမီ့ဆီဖုန္းဆက္တိုင္လိုက္ရမလား?"
"နင္အဲလိုတိုင္လိုက္ရင္ ငါက နင့္ကို ေသခန္းျဖတ္လိုက္မွာေပါ့။ ထက္ယံ တီခ်ယ္နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ ငါဘယ္ေလာက္ ႐ူးသြပ္တယ္ဆိုတာ နင္အသိဆုံးေနာ္... ငါ့ကို လာၿပီး မတားျမစ္နဲ႔..."
အက္ဖီစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။
တီခ်ယ့္အိမ္ခန္းတံခါး ဖြင့္သံၾကားလာလို႔ အက္ဖီ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွကားထစ္ တစ္ေကြ႕ဆီသို႔ ေျပးတက္လိုက္မိတယ္။
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ္နဲ႔စကားေျပာခ်င္လြန္းလို႔ ဒီမွာလာေစာင့္ေနရဲ့သားနဲ႔ တီခ်ယ့္အိမ္တံခါးဖြင့္လာေတာ့ ဘာလို႔ ပုန္းမိတယ္ဆိုတာ သူ႔ဘာသာလည္း နားမလည္နိုင္။
တံခါးဖြင့္လာတဲ့ တီခ်ယ့္လက္ထဲမွာ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔။
DU LIEST GERADE
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romantikချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
