(Zawgyi code)
"ကေလးမေလးနာမည္က ဘယ္သူ... အက္ဖီ?"
"ေဟမာန္တဲ့ မာမီ... အက္ဖီကေတာ့ တခါတေလ မိမာန္လို႔ေခၚတယ္"
အဲဒီနာမည္ကို အက္ဖီလြယ္လင့္တကူရြတ္ဆိုလိုက္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီနာမည္ကို ရြတ္ဆိုမိလိုက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲျဖစ္ေနေသးတာ အက္ဖီ မျငင္းသာပါ။
"သူေလးက အက္ဖီ့ကိုရည္းစားစကားေျပာတာလားဟင္... အသက္က ၅ ႏွစ္ဆိုတာေရာ ေသခ်ာရဲ့လား အက္ဖီရယ္"
"မာမီရယ္... ခုေခတ္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္အတတ္လြန္ေနၾကလဲဆိုတာ မာမီလည္း သိသားန႔ဲ... ေနာက္ၿပီး ေကာင္မေလးက အသက္ ၅ ႏွစ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ မာမီရဲ့"
"ဟဲ့... အက္ဖီ... ေကာင္မေလးက ညည္းက ဆရာမထက္ပိုၿပီး ခင္တြယ္ေနတာေနာ္... ခ်စ္သူေတာ္မယ္ဆိုတဲ့စကားက ဒါ ေတာ္႐ုံမဟုတ္ဘူးေနာ္ အက္ဖီ?"
"အို... မာမီကလည္း ဘာေတြ အေတြးပိုေနတာလဲ။ မိမာန္ေလးက အက္ဖီ့ကို အရမ္းတြယ္တာသြားေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ သေဘာက်ရာကေန ခ်စ္တဲ့စိတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက ငယ္ေသးတယ္ေလ။ အသက္ရြယ္ႀကီးရင့္လာရင္း သူ တျဖည္းျဖည္းနားလည္သြားမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အက္ဖီလည္း ကေလးနဲ႔ ခ်စ္သူေတာ္တယ္ဆိုၿပီး မဖြယ္မရာေတြ လုပ္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္ေမြး ကိုယ့္သမီးေလးေလာက္ရွိတဲ့ကိစၥ..."
"ေအးပါဟယ္... မာမီက သူ႔အေမေတြဘာေတြသိၿပီး ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ..."
"အဲဒါေတာ့ မပူပါနဲ႔ေနာ္။ သူေတာင္းဆိုတာကို အက္ဖီက လက္ခံလိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း ေကာင္မေလးက တဇြတ္ထိုး မတတ္ပ,ေလး မာမီရဲ့။ ေတာ္ၾကာ အက္ဖီက ျငင္းလိုက္လို႔ဆိုၿပီး အရင္လို ျပန္ဆိုးသြမ္းသြားမွာစိုးလို႔ပါ။ စိတ္ခ်ပါေနာ္။ အက္ဖီေၾကာင့္ ကေလးေသးေသးေလးရဲ့ ရင္ထဲ အနာဒဏ္ရာမရေစရပါဘူး... အက္ဖီ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနပါတယ္ မာမီရယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေတာင္းဆိုတာကိုလက္ခံလိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း အက္ဖီက စိတ္ရင္းေစတနာနဲ႔ပါေနာ္။ အက္ဖီ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုတယ္ မာမီ"
"ေအးပါဟယ္... ဒါဆိုရင္လည္း ၿပီးတာပါပဲ...အက္ဖီ... ညည္းပို႔ေပးထားတဲ့ပံုထဲက ကေလးမေလးမို႔လား ေဟမာန္ေလးကေလ..."
"အြန္း... ဟုတ္တယ္ေလ မာမီ... ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
"ကေလးမေလးက ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးက်ေနတာပဲ။ အက္ဖီ ညည္းငယ္ငယ္တုန္းကလည္း အဲဒီပံုစံေလးပဲ သိလား... လမ္းသြားတဲ့လူတိုင္းက အ႐ုပ္မေလး... အ႐ုပ္မေလးဆိုၿပီး ၀ိုင္းေငးၾကတာ"
"အာ... မာမီရယ္... ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြထားပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ ဒယ္ဒီေနေကာင္းတယ္ဟုတ္..."
"ေကာင္းပါတယ္ေအ။ ဒါေပမဲ့ ေဆးေတာ့ ကူေနရတာေပါ့။ မာမီတို႔ကို စိတ္မပူနဲ႔ သမီး။ မာမီတို႔ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္... ဒါနဲ႔ သမီး ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဒီကိုျပန္လာဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ? ဒီတစ္ခါလာမယ့္ ခရစ္စမတ္မွာ ျပန္လာမယ္မို႔လား..."
မာမီ့ေမးခြန္းကို အက္ဖီ စိတ္ေမာသက္ျပင္းတစ္ခုနဲ႔ တုန္႔ျပန္မိတယ္။
အင္းေပါ့ေလ... အက္ဖီေတာင္ အိမ္ျပန္မေရာက္တာ ၃ နွစ္ရွိေနၿပီပဲ။ မာမီတို႔ လြမ္းေလာက္ၿပီေပါ့။
"ျပန္လာမွာပါ မာမီ။ အက္ဖီ့စိတ္ေတြ အဆင္ေျပတဲ့တစ္ေန႔ ျပန္လာမွာပါ..."
မာမီကလည္း အက္ဖီ့စိတ္အေျခအေနကို သိေနတဲ့အတြက္ အတင္းေတာ့ ေခၚယူတာမ်ဳိးမရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္တိုင္း အက္ဖီ ဒီေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ေသာင္တင္ေနတာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဖီလည္း စိတ္ဒဏ္ရာေတြရွိေနၿပီး၊ မသြက္မလက္ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူးေလ။
စာသင္ခ်ိန္ရွိေသးတာမို႔ မာမီနဲ႔ ဖုန္းကိုခပ္သြက္သြက္ေျပာၿပီး ခ်လိုက္ရတယ္။
အက္ဖီ ေက်ာင္းသြားဖို႔ တံခါးဖြင့္ေတာ့ ေဟမာန္ေလးက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။
"ၿပီးၿပီလား ခ်ယ္...လာ သမီးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းကိုသြားမယ္"
"ေအး.... သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္မိမာန္... ညည္းေနာက္ေန႔ေတြ က်ဳပ္ကိုလာမေစာင့္နဲ႔။ ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးလို႔"
"ေက်ာင္းေနာက္မက်ေစ့ခ်င္ရင္ ခ်ယ္က သြက္သြက္လုပ္ေပါ့။ မရဘူး သမီးကေတာ့ ေစာင့္မွာပဲ... ကဲ... လာ"
"ဟဲ့... ေအာ္...ျဖည္းျဖည္းဆြဲပါဟယ္..."
ေဟမာန္ေလးက အက္ဖီ့လက္ကို ပိုင္ဆိုးပိုင္နင္းေလး ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းသို႔သြားတယ္ေလ။
အံမယ္... ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ ေျခေထာက္က သိပ္မထိခ်င္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက ခါတိုင္းေက်ာင္းလာရင္ ဆူပုတ္ေနတတ္တဲ့ သင္းကေလးက ဒီေန႔ေတာ့ ၿပံဳးလို႔ ၿဖီးလို႔။
ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းကိုေတာင္ လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေနေသးတာ။
ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အက္ဖီရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ရေသးတယ္။
စာသင္ခ်ိန္ဆိုလည္း ေဟမာန္ဟာ သိသိသာသာ စာေတြလိုက္လုပ္တာ။
ေက်ာင္းခန္းထဲမွာလည္း မေဆာ့ေတာ့။
ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ထမင္းဗူးေလး ၂ ဗူးနဲ႔ အက္ဖီ့ဆရာမနားေနခန္းကိုေရာက္လာတတ္ေသးတာ။
သူန႔ဲအတူတူ ထမင္းစားရမယ္တဲ့ေလ။
"အက္ဖီက ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ။ တကယ့္ လူဆိုးမေလးကိုမွ လိမၼာသြားေအာင္ ဆံုးမႏုိင္တယ္ ၾကည့္ဦး..."
"ဒီႏွစ္ ဆုေပးပြဲမွာ အက္ဖီ့ကိုေတာ့ အေတာ္ဆံုးဆရာမဆုေပးသင့္ေနၿပီေနာ္..."
"ေအးဟယ္... ဆရာ/ဆရာမတိုင္းလက္လန္တဲ့ ျပႆနာခဲေလးကို လူေကာင္းေလးလုပ္နုိင္တာ။ စိတ္ခ်။ တကယ္လို႔ အက္ဖီ့ကို ဆုေပးဖို႔ တီခ်ယ္ႀကီးက ရီကြန္းမန္းေတာင္းရင္ေတာ့ ငါတို႔ ထိပ္ဆံုးက ေပးေပးမယ္သိလား အက္ဖီ"
ဆရာ/ဆရာမေတြအၾကား အက္ဖီဟာ ေဟမာန္ေလးေၾကာင့္ သိသိသာသာ နာမည္ေကာင္းရခဲ့တယ္ေလ။
ဒါကလည္း တဦးေမတၱာ၊ တစ္ဦးေစတနာလို႔ အက္ဖီမွတ္ယူထားမိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟမာန္ေလးနဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရတာဟာ အက္ဖီ့အတြက္ ပ်င္းရိေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံရမွာပဲ။
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုလည္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသးတဲ့ ေဟမာန္နဲ႔ေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့လူေတြအေၾကာင္း ထိုင္ေျပာရင္း အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိကုန္ခဲ့ရတာေလ။
-------------------------------------
ဒီေန႔က အက္ဖီ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေနမွ စာသင္ခန္းထဲမွာ အက္ဖီ့ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေလးက်န္ခဲ့လို႔ ျပန္ယူမိတာ။
အက္ဖီ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။
အက္ဖီကိုယ္တိုင္က ေၾကာက္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ အလွ်င္အျမန္ပဲ စာသင္ခန္းထဲသြား၊ စာအုပ္ေလးကိုရွာတုန္းမွာပဲ ၀ုန္းခနဲ ပြင့္လာတဲ့ တံခါးသံ။
"ေဟမာန္ေရ... မျပန္ေသးဘူးလား?"
လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပာမိရင္းမွ အသံထြက္မလာလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တံခါးေပါက္၀မွာရပ္ေနတာ အက္ဖီရည္ရြယ္တဲ့ ေဟမာန္မဟုတ္။
"ဟင္... တီခ်ယ္..."
ဟုတ္ပါတယ္... တီခ်ယ္ပါ။
အက္ဖီ အ႐ူးအမူးကုိ စြဲလန္းခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ တီခ်ယ္ေဟမာန္ပါ။
တီခ်ယ္ဟာ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အက္ဖီ့ကိုရပ္ၾကည့္ေနရင္း မ်က္၀န္းေတြ စိုစြတ္လာတယ္။
"ပိန္သြားလိုက္တာ အက္ဖီရယ္..."
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္ကိုျမင္ၿပီး အသက္ေပ်ာက္မတတ္ရပ္ ေၾကာင္ရပ္ေနစဥ္မွာပဲ တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းစီ လွမ္းလာတယ္ေလ။
တီခ်ယ္ အနားသို႔တိုးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် အက္ဖီ ႏွလံုးသားဟာလည္း ပိုပိုၿပီး ေျဗာင္းဆန္းလာေတာ့တာေပါ့။
ခံစားခ်က္ေတြကို အခ်ိန္ကုစားေပးတယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ အက္ဖီ့အတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုမွားယြင္းေနတယ္ဆုိတာ အက္ဖီနားလိုက္ပါၿပီ။
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီနဲ႔အနီးစပ္ဆံုးေရာက္မွ ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားၿပီး အက္ဖီပါးေလးတစ္ဖက္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔လွမ္းကိုင္တယ္။
အို... တီခ်ယ့္လက္ေတြက ေအးစက္လြန္းလွပါဘိ။
"ပိန္သြားေပမယ့္ ရင့္က်က္သြားပါတယ္..."
"အသည္းကြဲျခင္းဟာ လူေတြကို ရင့္က်က္ေစတယ္ တီခ်ယ္..."
"အဲဒါဆို တို႔လည္း ရင့္က်က္ခဲ့ရၿပီေပါ့ အက္ဖီရယ္... တို႔ မင္းကို အရမ္းလြမ္းေနတာ..."
"တီခ်ယ္နဲ႔အက္ဖီ့အၾကားမွာ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို သံုးႏႈန္းခြင့္ရွိလို႔လား..."
"တို႔ဆီမင္းပို႔လိုက္တဲ့စာေရာက္တယ္..."
"စာေၾကာင့္ ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့ တီခ်ယ္...ဒါဆို အဲဒီစာထဲမွာ ဘာေတြကမ်ားတီခ်ယ့္ကို နားမလည္ေစတာလဲ?"
"တို႔အကုန္လံုး နားလည္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ အက္ဖီ..."
ေ၀့၀ိုင္းေနတဲ့ တီခ်ယ့္မ်က္ရည္ေပါက္ေလးေတြ ခုန္ဆင္းလာတယ္။
ထိုမ်က္ရည္ေတြဟာ အက္ဖီ့ကို အခုမွျပန္ေတြ႕ရလို႔ အလြမ္းေျပက်လာတယ္ဆိုတာ အက္ဖီေကာင္းေကာင္းမွ သိပါေလစ။
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္လက္ေတြကို ႐ုန္းဖယ္ခ်င္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကသာခိုင္းေစတာ။
လူကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈတ္ႏုိင္။
ေမွာ္တုတ္နဲ႔ ၿငိမ္စမ္းဆိုၿပီး ျပဳစားခံရသလား မွတ္ရတယ္။
"တီခ်ယ္..."
"ရွင္..."
"ဘာလာလုပ္တာလဲဟင္?"
"ဒီေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာ တို႔အသိ ဘယ္သူမွ မရွိတာ မင္းသိေလာက္ပါတယ္ အက္ဖီရယ္... တို႔ ဒီကိုလာတယ္ဆိုတာ မင္းဆီကို လာတာ သက္သက္ပါ..."
"ဘာလို႔လဲဟင္?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ဘာလို႔လဲလို႔... ဒီေလာက္အခ်ိန္ေတြၾကာၿပီးမွ အက္ဖီ့ဆီ ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲလို႔ ေမးတာပါ။ ဘာလဲ တီခ်ယ္ရယ္။ အရင္တစ္ခါက အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီးလို႔ အားမရလို႔... အခုထပ္လာၿပီး ႏွိပ္စက္ျပန္တာလား?"
"အက္ဖီရယ္..."
၀မ္းပန္းတနည္းနဲ႔ေျပာရင္း အသားေတြဆတ္ဆတ္တုန္ခါ နာက်င္လာတဲ့ အက္ဖီ့ကို တီခ်ယ္ သနားမိ႐ုံမွအပ ဘာမွလည္း မေခ်ာ့ျမဴႏုိင္။
မင္းနာက်င္ခဲ့ရသလို တို႔လည္းနာက်င္ရပါတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးက လည္မ်ဳိထဲမွာတင္ တစ္ဆို႔ေနလ်က္။
ရင့္က်က္လွပါၿပီ၊ ဆရာမတစ္ေယာက္အျဖစ္ စာေတြေတာင္ သင္ၾကားေပးေနပါၿပီဆိုေပမယ့္... တီခ်ယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက အက္ဖီ့ကို အငိုသန္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ျပန္လည္ျပဳစားႏုိင္ျပန္ၿပီ။
"ဒီလို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေကြကြင္းသြားေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တာ ဘယ္သူလဲ တီခ်ယ္။ မသြားပါနဲ႔ မသြားပါနဲ႔ တားေနတုန္းက ထြက္သြားတာလည္း တီခ်ယ္ပဲ။ အခု အရာရာတည္ၿငိမ္လုနီးနီးမွ ျပန္ေရာက္လာတာလဲ တီခ်ယ္ပဲ... တီခ်ယ္ အက္ဖီ့ကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ မုန္းတာလားဟင္..."
"ေျပာပါ အက္ဖီ။ တို႔က အမွားကိုက်ဴးလြန္ခဲ့သူ၊ မင္းနဲ႔ေ၀းရာကိုေျပးခဲ့မိသူဆိုေတာ့ မင္းေျပာပါ။ မင္းေျပာသမွ် တို႔ခံပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုပါပဲ။ တို႔ကိုေတာ့ မႏွင္ထုတ္ပါနဲ႔ေနာ္..."
"တီခ်ယ္... တီခ်ယ္... အက္ဖီ့ကိုထားရစ္ခဲ့တာ ၄ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ေနာ္... အခုမွ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး တို႔ကို ႏွင္မထုတ္ပါနဲ႔ဆိုတာကေတာ့ တီခ်ယ္ အတၱႀကီးလြန္းရာ ေရာက္မေနဘူးလားဟင္?"
"တို႔သိပါတယ္။ တို႔နားလည္ပါတယ္ အက္ဖီ။ မင္းဘယ္ေလာက္ထိ နာက်င္ထိခုိက္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ တို႔သိေနခဲ့ပါတယ္။ တို႔လည္း အခုေရာက္လာတယ္ဆိုတာက အက္ဖီ့ဆီက တုန္႔ျပန္မႈကို ခ်က္ခ်င္းရမယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္ႏုိင္လွတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ တို႔ မင္းဆီျပန္လာတယ္ဆိုတာက မင္းကိုေတြ႕ခ်င္႐ုံပါ။ တကယ္လို႔ မင္းက ခြင့္ျပဳလို႔ မင္းဘ၀ထဲျပန္လည္၀င္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ တို႔အတြက္ ဆုလဒ္တစ္ခုေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တို႔ အဲဒီဆုလဒ္ကို လြယ္လင့္တကူ ျပန္ရလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါဘူး အက္ဖီရယ္။ ဒါေပမယ့္ တို႔ကို ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ၾကိဳးစားခြင့္ေပးပါေနာ္။ တို႔လည္း နားလည္ပါတယ္။ တို႔ကို မင္းခ်စ္ခဲ့တာ ေပါ့ေသးေသးမွ မဟုတ္တာ။ တို႔က တို႔ကိုခ်စ္ရမယ္၊ တို႔ကလြဲၿပီးဘယ္သူ႔မွ ခ်စ္စရာမလိုဘူးလို႔ ခ်ည္ေနွာင္ခဲ့တာ မဟုတ္တာေတာင္ မင္းဟာ တို႔မွတို႔ ခ်စ္ေနခဲ့ေပးတာဟာ ေတာ္႐ုံခံစားခ်က္မွ မဟုတ္တာ အက္ဖီ။ တို႔သိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... မင္းအရမ္းခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မင္း ဒုတိယအၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါေနာ္။ တို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေတာင္းပန္ေနတာပါ။ ဒါဟာ ဟုိးအရင္က မင္းသိခဲ့တ့ဲ တီခ်ယ္ေဟမာန္လို႔ အမိန္႔ေတြေပးေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး"
တီခ်ယ္လည္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တစ္ရပ္စပ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အက္ဖီမ်က္လႊာေတြက်ကုန္တယ္။
ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနလို႔သာ တီခ်ယ့္ကို အက္ဖီ လက္ကမ္းမၾကိဳဆိုရဲတာပါ။
ဒါေပမဲ့ အခြင့္အေရးမေပးဘူးလို႔ အျပတ္သားျငင္းပစ္ဖို႔က်ျပန္ေတာ့လည္း အက္ဖီ့မွာ အဲဒီေလာက္ သတၱိက မရွိျပန္။
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္ကိုဘယ္ေလာက္ထိ ႐ူး႐ူးမူးမူး တမ္းတခဲ့မိတယ္ဆိုတာ အက္ဖီသာလွ်င္အသိဆံုးပဲမို႔လား။
"ေနာ္ အက္ဖီ...တို႔ကို ၾကိဳးစားခြင့္ျပဳပါ..."
"အဲဒါဆို တီခ်ယ္က အခု အက္ဖီ့ကို ယံုခဲ့ၿပီေပါ့။ တီခ်ယ့္အေပၚထားခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ အစားထိုးတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တီခ်ယ္ သိခဲ့ၿပီေပါ့..."
ရွက္ရြံ႕စြာ၊ အားနာစြာနဲ႔ပဲ တီခ်ယ္ ဦးေခါင္းကိုေလးလံစြာ ညိတ္ျပမိတယ္။
အက္ဖီလည္း စိတ္ေမာသက္ျပင္းနက္နက္တစ္ခုကုိ ဟူးခနဲ ျမည္သံဆြဲကာ ခ်လိုက္ရင္း အၾကည့္ကို ဟိုးအေ၀းက ခ်ယ္ရီပင္ေတြဆီ လႊဲပစ္လိုက္တယ္။
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတို႔ ထံုးစံအတုိင္း ညေနခင္းေစာင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းအျပင္မွာ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးဖို႔ တကဲကဲျဖစ္ေနၿပီ။
ေနမင္းရဲ့အလင္းေရာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အေအးဓါတ္ကလည္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ သိသိသာသာပိုကဲလာၿပီ။
အသက္႐ွဴေနတဲ့ အက္ဖီ့ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားနဲ႔ တီခ်ယ့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားဆီမွ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔လို အပူေငြ႕ေလးေတြပင္ သိသိသာသာ ထြက္လာခဲ့ရၿပီေလ။
"အခု တီခ်ယ္ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ? ေနရာရွာၿပီးၿပီလား။ ညဥ့္နက္ေတာ့မယ္..."
မျငင္းဖယ္ဘူးဆိုတဲ့ အရိပ္ေယာင္ေတြ႕သြားေတာ့ တီခ်ယ္ေပ်ာ္တာမွ အရမ္းပဲ။
မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ တသီသီက်လာၿပီး ၿပံဳးလ်က္ အရွက္တရားေတြ၊ မျဖစ္သင့္မႈေတြ ခဏေဘးဖယ္ၿပီး အက္ဖီ့ကို သိုင္းကာဖက္ပစ္လိုက္မိတယ္။
အက္ဖီလက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို အတုတ္ခံၿပီး ဖက္လိုက္မိသလိုျဖစ္လို႔ အက္ဖီဟာ ျငင္းလည္း မျငင္းပယ္ႏုိင္သလို၊ တီခ်ယ့္ကို တုန္႔ျပန္ၿပီးလည္း မဖက္ႏုိင္ခဲ့။
သိပ္ကိုလြမ္းဆြတ္ေနရတဲ့ ရင္ခြင္ေလးႏွစ္ခု အခုမွ နီးကပ္ခြင့္ရသြားတဲ့တခဏ အရာရာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကုန္တယ္။
ထိုစာသင္ခန္းေလးအတြင္း တီခ်ယ္နဲ႔ အက္ဖီတို႔ရဲ့ အသက္႐ွဴသံ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းေလးမွအပ တကယ့္ကို အရာရာတိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။
"တို႔ကိုအခုလို ဒုတိယအၾကိမ္ အခြင့္အေရးေပးတဲ့အတြက္ အတိုင္းမသိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အက္ဖီရယ္..."
တကယ္ေတာ့ တီခ်ယ္ဖက္ထားတာကို အက္ဖီ တြန္းဖယ္သင့္တာ။
ႏွစ္ရွည္လမ်ား စိတ္ဒုကၡေတြေပးေနတဲ့ ထိုမိန္းမ။
ဒါေပမဲ့ အက္ဖီကိုယ္တိုင္ကိုယ္က သိသိသာသာႀကီး ေပ်ာ္၀င္ေနတာ။
တြန္းဖယ္ဖို႔မေျပာနဲ႔။
တီခ်ယ္ ျပန္လႊတ္လိုက္မွာကိုေတာင္ စိုးရီမ္မိေနသလိုလို။
တီခ်ယ္လည္း တကယ့္ကို လြမ္းဆြတ္ေနမႈႀကီးရပ္တံ့သြားေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖက္မိေနတာလားမသိ။
မိနစ္ေတြ အေတာ္ၾကာသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ျပန္မလႊတ္ေသး။
"အဟမ္း..."
အေတာ္ၾကာေအာင္ ဖက္ထားၿပီးမွ တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့ကိုလႊတ္လိုက္ရင္း သြသူ ရွက္ကိုးရွက္ကမ္းနဲ႔ ေခ်ာင္းဟန္႔တယ္။
ၿပီးေတာ့ အက္ဖီ့ကိုႏႈတ္ေတာင္မဆက္ပဲ ေက်ာခုိင္းလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တီခ်ယ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေလွ်ာက္ထြက္မသြားေသးဘူး။
ၿငိမ္သက္လို႔။
အက္ဖီလည္း တီခ်ယ့္ေက်ာျပင္ေလးကို မက္ေမာတမ္းတစြာေငးၾကည့္မိေနတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တီခ်ယ္ အခုလိုလိုက္လာတာကို အက္ဖီ အငံု႔စိတ္ေလးထဲက အတိုင္းမသိေပ်ာ္ေနမိတာ။
၄ ႏွစ္ေတာင္ ပစ္ထားရက္ေလျခင္းဆိုၿပီး တီခ်ယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အားရပါးရ နမ္းပစ္ခ်င္တာ။
ဒါေပမဲ့ သိပ္လည္း မလုပ္ရဲ။
တီခ်ယ့္ဆို အက္ဖီဟာ ငယ္ေၾကာက္။
ခုလို အဖက္ခံရတာနဲ႔တင္ သိန္းေသာင္းခ်ီဆုေပါက္သလို ကံေကာင္းလွေနၿပီ။
"တို႔ သြားေတာ့မယ္ အက္ဖီ။ ဒါေပမယ့္ တို႔ မနက္ဖန္ မင္းဆီျပန္လာဦးမွာပါ..."
ေက်ာခုိင္းရင္းနဲ႔ပဲေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းခန္း၀အထိေလွ်ာက္သြားတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ အက္ဖီလွမ္းေတြ႕လိုက္တာ တီခ်ယ့္ လက္တြန္းခရီးေဆာင္အိတ္ေလ။
တီခ်ယ္ဟာ ထိုခရီးေဆာင္အိတ္ေလးကို တြန္းရင္း ေက်ာင္းေဆာင္နဲ႔ေ၀းရာဆီေလွ်ာက္သြားေနၿပီ။
ဒါကို အက္ဖီ ျပတင္းေပါက္နားေလးအထိ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးလာၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေနတုန္း။
ဒုတိယအၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင့္ကို တီခ်ယ္က ေတာင္းခံတာလား၊ အက္ဖီက ျပန္ရသြားတာလားဆိုတာေတာင္ အက္ဖီ့မွာ မသဲကြဲႏုိင္ေတာ့။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ျမဴမႈံေလးေတြ က်ဆင္းေနၿပီ။ ေမွာင္လုလုလည္းျဖစ္ေနၿပီ။
ရာသီဥထုက ေက်ာင္းေဆာင္အျပင္ဖက္မွာ သိသိသာသာပိုၿပီး ေအးစက္လို႔ေနၿပီ။
တီခ်ယ္တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ထဲက ဟိုတယ္ေလးဆီမွာ အခန္းမွ ရပါေလစဆိုၿပီး စိုးရီမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အက္ဖီ အိမ္ျပန္လမ္းတို႔ သိပ္မေျဖာင့္။
ေနာက္လွည့္ၾကည့္၊ လွည့္ၾကည့္နဲ႔လုပ္ေနမိေပမယ့္လည္း တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီေနတဲ့အိမ္ခန္းေလးကိုမွ မသိပဲ။
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္အထိလိုက္လာမလဲလို႔ေတြးကာ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ၿပံဳးမိေသးတယ္။
အခုမွ အက္ဖီသတိထားမိတာ။
အက္ဖီ အခုေလးတင္ ၿပံဳးတာ၊ ရယ္တာ လြယ္သြားလိုက္တာ။
အရင္ရက္ေတြကဆို ေတာ္႐ုံ မၿပံဳး၊ မရယ္တတ္တဲ့ အက္ဖီ။
ေအာ္ အခ်စ္ကလည္း အင္အားႀကီးမားလွေလစြ။
အျပန္လမ္းမွာ သိသိသာသာ အေအးပိုကဲေနလို႔ ႏွာဖ်ားကထြက္တဲ့ေလပူေတြေတာင္ မီးခိုးေငြ႕ေတြလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ အက္ဖီ့တကိုယ္လံုး ပူေႏြးလို႔။
ရွိန္းတိမ္းတိမ္းနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကလည္းသြက္လို႔။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕ထဲအတူတူေနေန ရတာပါလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အက္ဖီသိပ္ကို ေက်နပ္ေႏြးေထြးေနၿပီ။
အရင္ရက္ေတြကဆို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆီးႏွင္းေတြနဲ႔ ေခ်ာ္က်မွာစိုးလို႔ ငိုက္စိုက္စိုက္၊ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ အက္ဖီဟာ ဒီေန႔ေတာ့ ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းရဲ့ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို တကူးတကန္႔ သတိထားၿပီး ၾကည့္ေငးတတ္ေနၿပီ။
ဆီးႏွင္းေတြၾကား ေခြးအိမ္ေလးထဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနတဲ့ အေမႊးပြေခြးေလးကိုၾကည့္ၿပီးလည္း ၿပံဳးမိေသးတယ္။
ျခံစည္း႐ိုးေတြနဲ႔ အိမ္ေလးတစ္အိမ္လံုး မီးေတြလင္းထိန္ေနေအာင္ အလွဆင္ထားတဲ့ တိုက္ပုေလးကိုေငးၾကည့္ၿပီးလည္း ၿပံဳးမိတယ္။
အိမ္တစ္အိမ္ရဲ့မီးခိုးတိုင္မွာ တေငြ႕ေငြ႕ထြက္ေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္းလည္း ၿပံဳးမိေသးတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး အိမ္ကိုေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရ။
"ဟင္... ေဟမာန္..."
အရမ္းကို ခ်မ္းစီးေနတဲ့ ညမွာ အိမ္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေဟမာန္ေလးကိုျမင္ၿပီး အက္ဖီ အံ့အားသင့္သြားရတယ္။
"ေဟမာန္... ညည္း ဒီေန႔ အိမ္မလာေတာ့ဘူးလု႔ိ ေျပာသြားတယ္ေလ... ညေနေက်ာင္းဆင္းတုန္းက"
"အင္း သိတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ သမီး ခ်ယ့္ကို သတိရလို႔။ ဖုန္းဆက္တာလည္း မကိုင္လို႔။ စိတ္ပူၿပီးေရာက္လာတာ။ ခ်ယ္ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲဟင္?"
"ေနပါဦး ေဟမာန္ရယ္... ေနာက္မွ ေမးခြန္းေတြေမးပါေတာ့။ ေလာေလာဆယ္ လာ... က်မ တံခါးဖြင့္လိုက္မယ္။ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့။ အျပင္မွာ ခ်မ္းရခ်မ္းနဲ႔။ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား။ ျပစမ္းပါဦး ညည္းလက္ေတြ။ အမယ္ေလး ေအးစက္ေနတာပဲ... လာလာ... ညည္းမာမာသိလို႔ကေတာ့ ရင္က်ဳိးမယ္"
"မာမာပဲလုိက္ပို႔ေပးတာပါေနာ္..."
"ကဲပါ မယ္ေတာ္ရယ္... ဟုတ္ပါၿပီ"
အက္ဖီဟာ တံခါးကိုခပ္သြက္သြက္ေလးဖြင့္ၿပီး ေဟမာန္႔ကို အိမ္ေလးထဲ၀င္ေစလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အလွ်င္အျမန္ပဲ မီးလင္းဖိုထဲ ထင္းေတြထည့္ၿပီးမီးေမႊးရေသးတယ္ေလ။
"ကဲ ခ်ယ္... ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ။ ျပန္လာတာ ေနာက္က်လုိက္တာ...."
"အသိတစ္ေယာက္ လာလည္လို႔ပါေအ"
"လာျပန္ၿပီလား ခ်ယ့္အသိက..."
"ဟဲ့ ေဟမာန္... ညည္း တီခ်ယ့္ကို သစ္ေခါင္းထြက္မ်ား မွတ္ေနလား။ က်မမွာလည္း အသိေတြဘာေတြရွိတာေပါ့..."
"ဟိုတစ္ခါ ဦးေလးႀကီးပဲလား?"
"ထက္ယံမဟုတ္ပါဘူးေအ... အခုက ေနာက္တစ္ေယာက္..."
"အိုး ... ခ်ယ့္အသိေတြကလည္း ကုန္ကို မကုန္ႏုိင္ဘူး..."
"ကဲ... ညည္းစာေမးပြဲနီးေနၿပီ။ စာမက်က္ေတာ့ဘူးလားေျပာ..."
"က်က္မွာေလ။ စိတ္ပူေနလို႔။ ဖုန္းကိုဘာလို႔ မကိုင္တာလဲ..."
"ဖုန္းအသံပိတ္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္ထားမိလို႔ပါေအ။ ကဲ ... အခ်မ္းေျပသြားေအာင္ ေခ်ာကလက္ပူပူေလးေသာက္လုိက္။ တီခ်ယ္ေဖ်ာ္ေပးမယ္..."
တီခ်ယ္နဲ႔ဆံုခဲ့ရလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မၾကည္ႏူးအားေသး။
မယ္ေတာ္ေခ်ာေလးကို အရင္ဆံုး ျပဳစုေရေသးတယ္ေလ။
အက္ဖီေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေခ်ာကလက္ပူပူေလးကို ေသာက္ၿပီးေနာက္ ေဟမာန္လည္း သိသိသာသာ အခ်မ္းေလ်ာ့သြားတယ္။
နွစ္ထည္တည္းရွိတဲ့ ေစာင္ထဲမွ တစ္ထည္ကိုယူၿပီး ေကာင္မေလးကို ပတ္ေပးထားရေသးတယ္။
စာေမးပြဲက နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္မေလး ဖ်ားသြားလို႔မျဖစ္။
"ခ်ယ့္အသိက ဘယ္သူလဲလို႔.... ေယာက္်ားလား မိ္န္းမလား?"
"တီခ်ယ္ေက်ာင္တုန္းက စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာမ... မိန္းမပါ ေဟမာန္ရယ္..."
အဲဒီဆရာမနဲ႔ ဘယ္တုန္းတည္းက ရင္းႏွီးတာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးတာလဲဆိုၿပီး ေဟမာန္ လွ်ာရွည္ေနေသးတာကုိ အက္ဖီ့မွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေျဖေပးရေသးတယ္ေလ။
ေနာက္ ေခ်ာကလက္ကုန္သြားေတာ့ အက္ဖီကိုယ္တိုင္ပဲ ေဟမာန္ေလးကို အိမ္အထိ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးရတယ္။
ေဟမာန္ေလး မာမာနဲ႔ စကားခဏထိုင္ေျပာၿပီး ထမင္းစားရဦးမယ္လို႔ အေၾကာင္းျပကာ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့လိုက္ရတယ္။
အက္ဖီ ဒီေန႔ညေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း တီခ်ယ္နဲ႔ဆံုခဲ့တဲ့ အခုိက္တန္႔ေလးကို ျပန္ေတြးခ်င္ေနတယ္ေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရပူေရေအးစပ္ၿပီး ေရခ်ဳိးလိုက္တယ္။
ထမင္းေတာင္ ခါတိုင္းလို သိပ္မ်ားမ်ား မစားႏုိင္။
ထမင္းစားတုန္းကလည္း ၀ိုင္နဲနဲငွဲ႔ေသာက္ျဖစ္ေသးတယ္။
စားေသာက္ၿပီး ေက်ာင္းခန္းထဲက တကူးတကန္႔သြားယူမိခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ဖို႔ မီးလင္းဖိုေရွ႕မွာထိုင္မိသြားတယ္။
စာအုပ္ကို ဖြင့္မဖတ္ေသးပဲ ထုိင္ေငးၾကည့္ေနမိတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားျပန္တယ္။
ဒီစာအုပ္ေလး ေက်းဇူးေၾကာင့္။
မဟုတ္ရင္ တီခ်ယ္နဲ႔ လြဲခ်င္လြဲေနဦးမယ္။
အက္ဖီဟာ တီခ်ယ့္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း သိသိသာသာ ရင္ခုန္သြားရတာ။
တီခ်ယ္ဖက္ထားတုန္းက ရခဲ့တဲ့ တီခ်ယ့္ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးဟာ အက္ဖီနဲ႔ သိပ္မစိမ္းေသးတာ ထူးဆန္းစြာ သတိျပဳမိတယ္။
အခုလို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့လည္း တီခ်ယ္နဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တုန္းက ရခဲ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြဟာ ဘာမွန္းေတာင္ ေသခ်ာ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုေခ်ာ့ဖို႔ ဒီအထိသူလိုက္လာတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔တင္ လူက ဘ၀င္ေလဟတ္ခ်င္ေနၿပီ။
တကယ္လို႔ တီခ်ယ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
အက္ဖီ လံုးလံုးကို ၿပိဳလဲသြားေတာ့မွာ။
ဒီလိုျဖစ္လို႔ေတာ့ မရေသးဘူးလို႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။
ဘယ္ႏွယ့္... လူကို စိတ္ဒုကၡေတြေပးထားတာ ၄ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္။
ကိုယ္က သူ႔ကိုျမင္ၿပီး ၂ ခါေျမာက္မွာတင္ အရာရာေမ့ၿပီး လာခဲ့ပါ... ၀ဲကမ္းပါဆို... သိပ္ ေစ်းေပါသြားမယ္ဆိုၿပီး စိတ္တင္းမိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေတာ့လုပ္ရဦးမယ္။
တင္းကိုတင္းထားရမယ္လို႔လည္းေတြးရင္း ဟင္း မျဖစ္ေသးပါဘူးဟု တဒိန္းးဒိန္းခုန္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ဖိရင္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုခ်ရေသးတယ္။
တစ္ဆက္တည္း တီခ်ယ္ အခန္းမွ ရပါေလစလို႔ေတြးရင္း စိတ္ပူမိတယ္။
ပူေႏြးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကေန အခုလို ေအးစက္တဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို လိုက္လာတဲ့တီခ်ယ္ အစစအရာရာ အဆင္မွေျပပါ့မလားလို႔ ေတြးပူတာက တစ္မ်ဳိး။
အရမ္းေအးေတာ့ ညစာစားၿပီး အစာမေၾကျဖစ္မွာလည္း စိုးရိမ္မိေသးတယ္။
ေယာင္ေယာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ အစာေၾကေဆးသြားေပးရင္ေကာင္းမလားလို႔ေတြးရင္း မတ္တပ္ထရပ္မိေသးတာ။
ေနာက္မွ ခ်က္ခ်င္းႀကီးဆိုေတာ့လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူးဟုေတြးကာ ျပန္ထုိင္လိုက္မိတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ တီခ်ယ့္ကို အက္ဖီ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တင္းထားႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္လည္း... သူထားခဲ့တာ ၄ နွစ္ေလလို႔ ကိုယ့္ဘာသာျပန္ေျပာရင္း အားတင္းရျပန္ေရာ။
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္..."
မထင္မွတ္စြာၾကားလိုက္ရတဲ့ အိမ္တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အက္ဖီေက်ာ႐ိုးေတာင့္သြားတယ္။
ေဟမာန္ေလး ျပန္လုိက္ပို႔တာေတာင္ ျပန္လာတာလားလို႔ေတြးရင္း စိတ္ဆိုးခ်င္သြားတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သင္းကေလးကို ျပန္လိုက္မပို႔ေတာ့ပဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းခံုမွာပဲ သိပ္ျပစ္လိုက္မယ္လို႔ ေတြးမိေသးတယ္။
"ဘာျပန္လာလုပ္တာလဲ ေဟမာန္ရယ္..."
အက္ဖီစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေလး ညီးညဴရင္း တံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့...
"ဟင္... တီခ်ယ္..."
"တို႔ ဒီကို အခုမွ ေရာက္တာပါ အက္ဖီ... ျပန္လာလုုပ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ..."
"မဟုတ္ဘူး... ေဟမာန္ဆိုတာ အက္ဖီ့ေက်ာင္းသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ... ဒါနဲ႔ တီခ်ယ္ ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?"
"ၿမိဳ႕ထဲမွာက တည္းခိုးေဆာင္တစ္ခုတည္းရွိတယ္ဆိုတာ မင္းသိတယ္ေနာ္... ေအး အခု အဲဒီတည္းခိုေဆာင္က လူျပည့္ေနလို႔တဲ့..."
"ဒီေတာ့ တီခ်ယ္က အက္ဖီ့အိမ္ကိုဘယ္လိုသိတာလဲ?"
"ဆရာမေလးအက္ဖီဆိုတာ ဒီၿမိဳ႕မွာ မသိတဲ့လူမွ မရွိတာ။ ဒီလိုပဲ လမ္းေမးၿပီး လာရတာေပါ့..."
"ဒီေလာက္ညဥ့္နက္ေနၿပီ... တီခ်ယ္က ဘာလာလုပ္တာလဲဟင္?"
YOU ARE READING
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romanceချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
