(Zawgyi code)
"တကယ္လို႔ မင္းက ေဂးေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ တီခ်ယ္ေဟမာန္ကေရာ ေဂးေနပါ့မလား? ေနာက္ၿပီး မင္းေၾကာင့္ လူပံုအလယ္မွာ ေက်ာင္းသူန႔ဲျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမဆိုၿပီး လူေတြ၀ိုင္းေျပာတာကို တီခ်ယ္ေဟမာန္ ခံရမယ္ဆိုရင္ေရာ မင္း အဆင္ေျပႏိုင္မွာတဲ့လားအက္ဖီ"
အဲ့ဒီေမးခြန္းကို အက္ဖီ ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏုိင္ဘူး။
ေမးခြန္းကလည္း မွ်ားတစ္စင္းလိုပဲ အက္ဖီ့ရင္ဘတ္ကို လာစိုက္တယ္။
"ေမးတာေျဖပါဦး အက္ဖီ... မင္းေၾကာင့္ တီခ်ယ္ေဟမာန္ သိမ္ငယ္ရမွာ မင္းဖန္တီးႏုိင္ပါ့မလား?"
အက္ဖီ့မွာ ထိုေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမရွိေတာ့ပါ။
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိတဲ့၊ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးေတြနဲ႔ တီခ်ယ္သက္နန္းကို ျပန္ၾကည့္ေန႐ုံမွအပ အက္ဖီလည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။
"မင္း မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား အက္ဖီ... မင္းက ငယ္ပါေသးတယ္ အက္ဖီရယ္။ စိတ္ကစားမႈတစ္ခုသက္သက္နဲ႔ ခက္ခဲတဲ့ အေျခေနေတြကို မဖန္တီးခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းရဲ့စိတ္ကစားမႈတစ္ခုက တစ္ဖက္လူရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ေရာ ဘ၀နဲ႔ေရာ သက္ဆိုင္ေနတာေလ... ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ကစားပဲြက အေပ်ာ္လား... အပ်က္လားဆိုတာ ေသခ်ာ သတိထားပါ အက္ဖီ။ ဘ၀ေတြနဲ႔ ေလာင္းေၾကးထပ္တယ္ဆိုတာ စြန္႔စားလြန္းရာက်ပါတယ္"
အက္ဖီငိုင္က်သြားရေပၿပီ။
ဘာဆိုဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ျခင္းကိုက အ႐ႈံးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။
အက္ဖီေရြးခ်ယ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့လမ္းကိုက စြန္႔စားမိုက္မဲလြန္းရာ က်ေနေသးတာေလ။
ဟုတ္တာေပါ့... ခ်ယ့္အတြက္ ခက္ခဲလြန္းမွာေပါ့။
တီခ်ယ္သက္နန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီးအတန္းဆီသို႔ ျပန္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အက္ဖီ့ ေျခလွမ္းေတြ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းလြန္းေနတယ္။
မ်က္ရည္က မက်ခ်င္ေပမယ့္ တင္းၾကပ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္အခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲ မ်က္ရည္ပူေတြ ေ၀့၀ိုင္းေနေသးတယ္။
ေအာ္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္စံုဟာ ခက္ခဲလိုက္ပါဘိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးေတြကို ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ခါးဆီးခံလိုက္ခ်င္တာေလ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူ နစ္နာရမယ့္အျဖစ္မ်ဳိးကို အက္ဖီ ဖန္တီးႏုိင္မွာတဲ့လား။
ေနာက္ၿပီး အခ်စ္လို႔ေတာင္ ေခါင္းစဥ္မတပ္ရေသးတဲ့ ခ်ယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အက္ဖီက ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္တဲ့လား။
မေဖ်ာက္ဖ်က္ဘူးဆိုလည္း အက္ဖီေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းမွာ ခ်ယ့္အတြက္က ဆိုးက်ဳိးေတြခ်ည္းပဲရွိေနျပန္ဦးမွာ။
စိတ္ေတြက ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လြန္ဆြဲေနၾကတဲ့အတြက္ အက္ဖီလည္း အရမ္းကိုပင္ပန္းလွပါတယ္။
ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေျခသံေလးတစ္စံု။
ဟုတ္ပါတယ္။
ေကာ္ရစ္တာမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ေျခလွမ္းသံေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲမွ အက္ဖီဟာ ခ်ယ့္ေျခလွမ္သံေလးကို ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတယ္ဆိုတာ မယံုႏုိင္စရာပါ။
ဒါေပမဲ့ မွတ္မိပါတယ္။
မွတ္မိတယ္ဆုိတာထက္ တိတိက်က်ႀကီးကို သိေနတာမ်ဳိးပါ။
လူအေယာက္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ၾကားက ခ်ယ့္ေျခလွမ္းသံတစ္စံုကို အက္ဖီ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနပါတယ္။
ငိုက္စိုက္မိေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုးတစ္ဖက္ ေကာ္ရစ္တာ အေကြ႕ထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ တီခ်ယ္ေဟမာန္။
တီခ်ယ္ေဟမာန္ဟာ အက္ဖီ့ဆီဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ အက္ဖီ့မ်က္ႏွာအသြင္ျပင္ကို ေငးမိၿပီး ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တံ့သြားရတာ။
ႏွစ္ဦးသား ေကာ္ရစ္တာ ထပ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရပ္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနၾကမိတဲ့အခ်ိန္ ထိုေကာ္ရစ္တာမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ တီခ်ယ္ေတြကေတာ့ သူတို႔လားရာကို ဦးတည္သြားေနၾကတုန္း။
အက္ဖီေရာ တီခ်ယ္ေရာ စကားေတြလည္း မေျပာဆိုျဖစ္ၾက၊ ေျခလွမ္းေတြလည္း ထပ္မလွမ္းျဖစ္ၾကပဲ ဒီတိုင္းေလး ေငးၾကည့္ေနရင္း မိနစ္အခ်ဳိ႕ကိုေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းမိတယ္။
ေကာ္ရစ္တာေပၚက ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူေတြသာ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ အက္ဖီနဲ႔ တီခ်ယ္ကေတာ့ ဒီတိုင္း ရပ္ၾကည့္မိေနၾကတုန္း။
လွမ္းကာေငးၾကည့္ေနတဲ့ တီခ်ယ့္အနားကို ေျပးသြားၿပီး "အခ်စ္ဟာ အက္ဖီနဲ႔က်မွ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲေနတာလဲ ခ်ယ္ရယ္"လို႔ေမးရင္း ဖက္ၿပီး ငိုခ်ျပစ္ခ်င္တာ။
ေငးၾကည့္မိေနတဲ့ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲေနတာလဲဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းျပစ္ခ်င္တာ။
မပိုင္ဆိုင္ခင္ကပဲ လက္လႊတ္အဆံုး႐ႈံးခံရေတာ့မွာလားဆိုတဲ့အေတြးက အက္ဖီရင္ကို တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ လႈိက္စားေနတယ္။
ရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္၀န္းအိမ္တို႔ စိုစြတ္ရျပန္တယ္။
တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံကိုပဲ အက္ဖီ အျပစ္တင္လိုက္ရေလမလား။
တီခ်ယ့္နဲ႔မွ ထူးထူးျခားျခားသိခြင့္ရတဲ့ခံစားခ်က္အခ်ဳိ႕ဟာ သိပ္ကိုသာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္လြန္းေနတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ကို မက္ေမာမိေနတာ အက္ဖီ့႐ူးသြပ္ျခင္းမ်ားလား။
ဆက္ကာ ေငးၾကည့္မိေနရင္ မ်က္ရည္ေတြ ခုန္ဆင္းလာေတာ့မွာကို သိလိုက္တဲ့အတြက္ အက္ဖီ ထိုေကာ္ရစ္တာအတိုင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ အရာမထင္။
ေဘးနားက ျဖတ္သြားရင္း ခ်ယ့္ကိုက ျဖတ္သန္းသြားမယ့္ ေလသင့္ရင္ေတာင္ အက္ဖီၿပိဳလဲက်ေတာ့မွာေသခ်ာေနေလေတာ့ ေျခလွမ္းေတြကို တပ္ေခါက္ေနာက္ဆုတ္ရေတာ့တာေပါ့။
တီခ်ယ့္ကိုေက်ာခုိင္းထြက္ခဲ့ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ေျခဦးတည့္ရာကို လွမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ပါ၊ ခ်ယ္နဲ႔ေ၀းရာဆိုရင္ အဆင္ေျပၿပီဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီးကလည္း ရင္ထဲစူးနစ္ေနျပန္တယ္။
"ေနဦး..."
ထူပူစြာေလွ်ာက္လွမ္းေနရင္း အနားကို ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္ေႏြးေငြ႕ေလးတစ္ခုနဲ႔အတူ တားျမစ္သံေလးတစ္ခု။
ရင္းႏွီးေပ်ာ္၀င္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
"ဟင္... ခ်ယ္..."
"ဘာလို႔ လူကိုေတြ႕ၿပီး ေရွာင္သြားတာလဲ အက္ဖီ..."
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီလက္ဖ်ံနားကို လွမ္းကိုင္ရင္းေမးေတာ့ အက္ဖီ့စိတ္ေတြ အရမ္းကို ဂေရာက္ဂယက္ခတ္ကုန္ရျပန္တယ္။
"ဟင့္အင္း... ဒီအတိုင္း..."
"မင္း မလိမ္စမ္းနဲ႔။ လိမ္တတ္တာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔..."
မ၀ံ့ရဲစြာနဲ႔ တီခ်ယ့္မ်က္၀န္းေတြထဲ ငု႔ံၾကည့္မိေတာ့ ခါတိုင္းထက္ပိုသာတဲ့ ေႏြးေထြးမႈေတြ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျပန္တယ္။
ငိုခ်င္ရလက္တို႔ျဖစ္ေနသလို တီခ်ယ့္ပခံုးေပၚ ၀ုန္းခနဲျပစ္၀င္ၿပီး ငိုခ်လိုက္ခ်င္တာ တာဆူလို႔မရ။
"လာ... လိုက္ခဲ့... အခု..."
တီခ်ယ္ဟာ သူပိုင္ေနတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲကာေခၚသြားတဲ့အလား အက္ဖီ့လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲကာ ေခၚသြားတဲ့အခါ အက္ဖီ မျငင္းပယ္ႏုိင္စြာ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါသြားမိတယ္။
တီခ်ယ္ဟာ သူ႔႐ုံးခန္းဆီဦးတည္သြားၿပီးေနာက္ ႐ုံးခန္းထဲေရာက္မွ အက္ဖီ့လက္ကိုလႊတ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ႐ုံးခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပစ္လိုက္တယ္။
"ကဲ... ေျပာစမ္း အက္ဖီ... မင္းဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ?"
"ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ မေမးပဲနဲ႔ အက္ဖီ့ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဖက္ထားေပးပါလား ခ်ယ္ရယ္...အက္ဖီ ခဏေလး ငိုခ်င္လို႔ပါ..."
ေခါင္းႀကီးငံု႔ကာေတာင္းဆိုမိေပမယ့္ တီခ်ယ္ျငင္းဆန္မယ္ဆိုတာကိုလည္း အက္ဖီသိေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲက လိုခ်င္မႈကို အ႐ိုးသားဆံုးေတာင္းဆိုမိျခင္းသက္သက္ပါ။
ဘယ္လိုပဲ တုန္႔ျပန္လာပါေစ အက္ဖီ ခံႏုိင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားၿပီးေနပါၿပီ။
"ကဲ... လာ..."
မထင္မွတ္စြာျဖင့္ တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီနဲ႔အနီးဆံုးဆီတိုးကပ္လာၿပီးေနာက္ အက္ဖီ့ကို တင္းၾကပ္ေႏြးေထြးစြာ သိုင္းဖက္ေပးလိုက္တယ္ေလ။
ပထမေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားၿပီး အံ့ၾသမိေနေသးတယ္။
ၿပီးမွ ရင္ေတြခုန္လာၿပီးေနာက္ အက္ဖီလည္း တီခ်ယ့္ကို တင္းၾကပ္စြာ ျပန္လည္ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။
တီခ်ယ့္ပခံုးေပၚ ေခါင္းတင္ေမွးရင္း အက္ဖီ မငိုပါပဲနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ့ရတယ္။
တီခ်ယ့္ရင္ခြင္ေလးက ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းလံုျခံဳလွပါဘိ။
"ဘာလို႔ ငိုခ်င္ေနတာလဲ အက္ဖီရယ္...."
"ဟင့္အင္း... မေမးပါနဲ႔ေနာ္..."
အက္ဖီ မိနစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ တီခ်ယ့္ပခံုးထက္ ငိုခ်မိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ တီခ်ယ္က ကိုယ္ခ်င္းခြာၿပီး အက္ဖီ့မ်က္ရည္ေတြကို တယုတယေလး သုတ္ေပးတယ္။
"ေတာ္ၿပီေနာ္... ဒီေလာက္ငိုၿပီးၿပီပဲ။ မင္း ေခါင္းေတြကိုက္လာလိမ့္မယ္...."
"အက္ဖီ့ေၾကာင့္... အက္ဖီ့ေၾကာင့္ ခ်ယ္နစ္နာေနၿပီမို႔လားဟင္?"
"ဘာလို႔ အဲဒီလိုေမးတာလဲ အက္ဖီ..."
"ခ်ယ့္ကို ပတ္၀န္းက်င္က အက္ဖီနဲ႔တမ်ဳိးတျမည္ ထင္ေနၾကၿပီေလ..."
"ေအာ္ ထင္ပါေစ။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ေခ်းမြန္းခုနစ္ရက္၊ ကဲ့ရဲ့ ခုနစ္ရက္ပဲေလကြယ္..."
"ဒါေပမဲ့ ေနာက္ အက္ဖီဆင္ျခင္ပါ့မယ္..."
အက္ဖီ ႐ႈိက္သံေတြကို မနည္းထိန္းရင္း ကတိေပးေတာ့ တီခ်ယ္ဖြဖြေလးၿပံဳးတယ္။
"မင္း တကယ္ဆင္ျခင္ေပးမယ္ဆိုတာေသခ်ာရင္ တို႔ ေတာင္းဆိုစရာေလးတစ္ခုရွိတယ္။ နားေထာင္ေပးမလား..."
"ဟုတ္.... ခ်ယ္...အက္ဖီ နားေထာင္ေပးပါ့မယ္..."
"မင္းတကယ္ဆင္ျခင္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေလ ... တျခားေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္တာမ်ဳိးေတြ၊ သူတို႔ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးမိတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ အက္ဖီရယ္... တီခ်ယ္ရင္ေမာတယ္..."
ပြင့္လင္းစြာ၊ မေမွ်ာ္လင့္စြာ ၀န္ခံေတာင္းဆိုလာတဲ့ တီခ်ယ့္ေတာင္းဆိုမႈေလးဟာ အက္ဖီ့ရင္ကို တင္းၾကပ္စြာ ထပ္ၿပီး ခ်ည္ေနွာင္ျပန္တယ္ေလ။
"ခ်ယ္ရယ္..."
အက္ဖီတင္းၾကပ္စြာထပ္ၿပီး သိုင္းဖက္ေတာ့ တီခ်ယ္မ႐ုန္းဖယ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သား ပူးကပ္စြာ သိုင္းဖက္ထားျခင္းဟာ မိနစ္ေတြကို ထပ္ၿပီးေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပန္တယ္။
"စိတ္ခ်ေနာ္... အက္ဖီ ဒီေန႔ကစၿပီး ခ်ယ္ မျမင္ခ်င္တာမ်ဳိး၊ မျဖစ္ေစ့ခ်င္တာမ်ဳိး... မျမင္ရ၊ မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထိုင္ပါ့မယ္..."
ေလးနက္စြာ ကတိေပးလိုက္ေတာ့ တီခ်ယ္ ေက်နပ္စြာၿပံဳးျပန္တယ္။
"ခ်ယ္ရယ္... အရင္တည္းက အဲ့လိုေတာင္းဆိုလိုက္ပါေတာ့လား... ခ်ယ္သာေတာင္းဆိုမယ္ဆို အက္ဖီ ဘာမဆိုလုပ္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ..."
"တီခ်ယ္... မေတာင္းဆို၀ံ့တာပါ..."
"ေတာင္းဆိုပါ... ေျပာပါ... အက္ဖီက တီခ်ယ့္အတြက္ဆို အရာရာျပင္ဆင္ထားၿပီးသားပါ"
တီခ်ယ္ဟာ အက္ဖီ့မ်က္ႏွာေပၚက လက္က်န္မ်က္ရည္စက္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံသုတ္ဖယ္ေပးျပန္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဖီဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္တယ္။
တီခ်ယ့္ဖက္က ဒီလိုမ်ဳိးပြင့္လင္းစြာ ေတာင္းဆိုလာလိမ့္မယ္လို႔ အက္ဖီ ဘယ္တုန္းကမွ် မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့တာေလ။
တီခ်ယ္နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အတန္းထဲျပန္သြားတဲ့အက္ဖီဟာ အရင္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တည္ၿငိမ္လို႔ သြားခဲ့ရၿပီ။
ေအးခ်မ္းလို႔သြားခဲ့ရၿပီ။
ေနာက္ၿပီး တီခ်ယ့္ရင္ထဲမွာ အက္ဖီ့အတြက္ ေနရာေလးတစ္ခုခုရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေငြ႕ေငြ႕ေလးလည္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရျပန္တယ္ေလ။
-------------------------------------
ဆက္ရန္...
-------------------------------------
YOU ARE READING
အသည်းနင့်အောင်... ချစ်တယ်
Romanceချစ်ခြင်းကို နူးညံ့မှုလို့ ခေါင်းစဉ်တပ်မယ်ဆိုရင် ကျမ ရယ်မောမိပါလိမ့်မယ်။
